<~Verafschuwing~>

{[~PROLOOG~]}

Foto is Kyara

~P.O.V Kyara~

Mijn dag begon tot mijn grote teleurstelling niet zoals alle anderen. Er stond een vrouw naast mijn bed. Ze was prachtig, maar had een verschrikkelijke aura. Ze straalde woede en kwaad af. Ze raakte met haar wijsvinger mijn voorhoofd aan, en ik zag mijn hele leven voorbij mij flitsen. Toen ik mijn ogen weer opendeed, was ik op een geheel andere plek. Ik was in een klaslokaal? Ik stond op en zag toen pas dat ik een kettinkje om mijn enkel had. Er stond een kleine vlam op. Ik heb geen goeie herinneringen met vuur. Vroeger toen ik klein was, was ons huis verbrand, en dat had de levens van mijn ouders gekost. Dus mijn poging was om het vlammetje er af te trekken. Het. Ging. Er. Niet. Af. Godver. Ik zuchtte. Laat ook maar. Ik herinnerde me  de vrouw van gister. En ik begon te lopen door de gangen. Ik was nu al wen tijdje aan het lopen, en ik hoorde voetstappen. Ik begon te rennen en opende de eerste deur die ik zag. Ik zag allemaal mensen staan. En ook allemaal hadden ze zo'n raar bandje. Ik snapte het niet. Ik stak mijn hand op. "Kyara." Een meisje begon te lachen. "Is dat je naam, wat zielig. En je hebt niet een een bandje! Wat doe je hier überhaupt?" Ohja, ik had mijn bandje verstopt. Ik vond dat niet erg, maar mijn naam wel. Dat was iets waar ik erg trots op was. Het was mijn tweede naam, de naam van mijn moeder. Ik werd boos en zette een stap richting haar. En nog een. En nog een. Niet wetend dat ik een spoor van vuur achterliet. Je hoort het goed,  vuur ja. Het meisje begon te gillen. "Oh, dus nu ben je wel opeens bang voor me? Zwak mens. Je weet niks over mij, dus maak ook geen opmerkingen over mij, jij goedkope hoer!" Want tja, zo zag ze er ook wel uit. De jongen naast haar begon te lachen. Oké damn hij was knap. "Thanks." Ik keek hem verward aan. Hij haalde een hand door zijn haar. "Ik weet dat ik knap ben, maar jij bent al helemaal niet verkeerd, Kyara." Hij knipoogde naar me. Ohmygod god help. Ik bloosde. Maar ik kreeg het toch nog uit me om hem een glimlach te schenken. Ik keek naar de rest. Iedereen keek geschokt achter mij. Daar stond ze, de vrouw van gister. Een of andere meid begon te gillen naar haar:"LUISTER WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT ONS ZOMAAR HIER HEEN HALEN WHATTHEFUCK IS JOU PROBLEEM DAN TRUT." En ik heb nog nooit, zoiets verschrikkelijks gezien als nu. De vrouw, met niet eens een beetje emotie op haar gezicht, vermoorde het meisje ter plekke, er vlogen duizenden speren naar haar toe. We stonden daar maar. Haar levenloze lichaam viel voor ons neer. De vrouw haalde een hand door haar haar. "Zo, nou niet zo asociaal doen tegen mij. Dat is niet hoe je je gedraagt tegen een godin, wel?" Ik keek haar boos aan. Ze keek mijn kant op en een zelfvoldane grijns was te zien. "Godin of niet, hoor jij wel mensen zomaar te vermoorden? Omdat ze een asociale toon tegen je aanslaan? Hmm? Beetje een teleurstellende godin ben je." Ik zweer het je, ze stond op het punt om me echt te vermoorden, maar glimlachte inplaats daarvan. "Het is dat je bijzonder bent, anders was je dood." Ik wou verder vragen, maar ze zei al dat we haar moesten volgen. Normaal zouden we tegen stribbelen, althans, dat nam ik aan. Maar voor wat we net zagen, konden we ons beter gedeisd houden. We kwamen aan in een grote zaal met een podium. De vrouw liep het podium op. "Welkom kinderen. Welkom op GateWay High. Dit is een school, waar jullie opgesloten zitten, totdat er een moord word gepleegd." We stonden er allemaal even bij stil. De jongen van eerder begon te praten "Sorry, wat zei je nou jij gek wijf?" Ze lachte, het klonk scherp. "Ik zei dat jullie moesten moorden! Dan komt er een rechtzaak, en als de moordenaar niet is gevonden, oftewel er is verkeerd gestemd, gaan jullie allemaal dood, behalve de moordenaar, die mag weg!" We keken allemaal elkaar aan. Als dit geen grap is, kunnen we niemand vertrouwen. Geen van ons. "Ohja! En de persoon die dan wint, word mijn opvolger! Dat was alles, veel plezier!" En ze verdween. Iedereen keek mij aan, en die trut van net kwam naar mij toelopen. "Jongens, kijk naar haar. Ze is de ultieme zwerver! Ze kan niet speciaal zijn." Ze begon te lachen. Zo'm heksen lach, weet je wel? Ik rende, ik bleef maar rennen. Uiteindelijk kwam ik bij een gang met veel deuren, op elke deur stond een naam. Ik zag mijn naam en opende de deur. En jezus, voor een ontvoering hebben we wel echt prachtkamers! Als die van iedereen zo is, dan. {Foto Kamer}

Ik lag op bed en begon te kalmeren. Langzamerhand begon ik stemmen te horen, en het open en dichtgaan van deuren. Overal hoorde ik gegil. "OMG WAT EEN VERSCHRIKKELIJKE KAMER." Ik lachte zacht, dus blijkbaar wel de enige. Er was nog een muur, daar stond allemaal van die kantoor spullen met een bureau enzo. Ik moest die vrouw vinden, ik had antwoorden nodig.