I'm sorry.

Κεφαλαιο 3

[…]

Όλα ήταν πολύ καλύτερα πριν...
Σκέφτηκα αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλίσει..

Ο πόνος και των δυο ποδιών μου γινόταν ολο και πιο έντονος..

Αποφάσισα να πάω σπίτι..

Ενημέρωσα την διευθύντρια και έφυγα..

Στο δρόμο για το σπίτι έβλεπα διάφορες παρέες να κάθονται σε καφετέριες, να μιλάνε, να γελάνε..
Αλλα ζευγαράκια να είναι αγκαλιά..

Και θυμήθηκα την παλιά μου ζωη...
Αλλο ενα δάκρυ κύλισε.. 

Αφού έφτασα σπίτι έκατσα στον καναπέ και κατευθείαν άνοιξα την τηλεόραση..
Πόσο βαρετή παίζει να έιναι η ζωή μου πια;
Ισως ο Κωνσταντίνος εχεί δίκαιο πως δεν υπάρχει καποιος λόγος για να ζω.
Ετσι και αλλιώς νομίζω πως όλοι έχουμε καταλάβει οτι αν πεθάνω κανείς δεν θα το καταλάβει..
Βέβαια είμαι σίγουρη πως αυτό θα στεναχωρηθεί που δεν θα έχει κάποιον να πειράζει..

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει.
"Παιδί μου γύρισες ;"ρώτησε η μαμα μου ενώ οι βαριές σακούλες από το σούπερ μάρκετ την έκαναν να γέρνει όλο και πιο κάτω.
"Ναι..εε δεν αισθανόμουν και πολύ καλά.."
"Αλήθεια; Τώρα πώς είσαι; Αισθάνεσαι καλά; Μήπως πείνας; Εχω φτιάξει σουτζουκάκια. "άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις.
"Ναι μια χαρά είμαι. "είπα και ανέβηκα πάνω προτού ρωτήσει και αλλα πράγματα.

Έβαλα κατι πιο ζεστό και έκατσα στο κρεβάτι μου με το λάπτοπ μπας και δω καμιά ταινία..

Αφού τελείωσε η ταινία είπα να κάνω τα μαθήματα μου.
Ποσο μου αρέσει..
Ξέρω..τι έχει πάει στραβά μαζί μου;
Να απλά επειδή δεν εχω μια ζωή σαν τα άλλα παιδιά...δηλαδη να βγαίνω κάθε μέρα έξω η μετά απο το σχολείο για καφέ προτιμώ να κάνω σιγα σιγα τα μαθήματα μου γιατί έτσι μου φαίνονται πιο πολλά..
Πφφ...έχουν όλοι δίκαιο.
Είμαι φυτουκλα..
Και μάλιστα απο τις μεγαλύτερες σε όλο το σχολείο.
Και τι δεν θα έδινα για να έχω πίσω την παλιά μου ζωη..

Άνοιξα για λίγο να δω το κινητό...

Τίποτα.
Απόλυτος τίποτα.
Χα τι ηρωνεια;
Περίμενα να βρώ κάποιο μήνυμα.
Ποια;
Εγω.

Χαμογέλασα με την αφέλεια μου.

[…]

~Την άλλη μέρα~

"Ξύπναααα! "

"Μμμμ"

Πρωινιάτικα που την βρίσκει τόση δύναμη να φωνάζει...

Ποτε δεν θα καταλάβω.

Σηκώθηκα σιγά σιγά και αφου κουτουλησα σε δεκαπέντε τοίχους έφτασα στο μπάνιο.

Κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη.

Κοιτα πως είσαι..
Στην θέση σου θα είχα ήδη αυτοκτονήσει.
Σε βλέπω και αηδιάζω.

Οχι παλι..

Και ναι κυρίες και κύριοι όπως καταλάβατε είναι οι περίφημες φωνές που έχουν οι άνθρωποι στο κεφάλι τους.

Ισως είμαι η μοναδική.
Ίσως όχι.

Πάντως σίγουρα η μόνη που έχει αυτές τις φωνές.

Εμφανίζονται για να με κάνουν να νιώσω άσχημα.

Αποτυχημένη.
Αξιολύπητη.
Σαν σκουπίδι.

Γιατί;

Τι έχω κάνει πια;

Μέχρι και στο μυαλό μου δεν με θέλουν.

Δίκαιο έχεις..

Μα κοίτα πως είσαι..

Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω μια Ελπίδα με παραπανίσια κιλάκια, με ένα απαίσιο μαλλί και απο χιλιόμετρα φαίνεται η θλίψη και η κούραση στα μάτια μου.

Ειδες; Έρχεσαι στα λόγια μου.

Γι αυτό δεν σε θέλει κανείς.

Άρχισαν να κυλάνε υγρά σταγονίδια από τα μάτια μου στα μάγουλα μου.

Δεν θα αναρωτηθώ πάλι το γιατί να γίνονται όλα αυτά σε εμένα αφου ξέρω οτι είναι ενα απλά άσκοπο ερώτημα.

Πήγα να ντυθώ.

Φόρεσα οτι βρήκα μπροστά μου, πήρα τσάντα και ακουστικά και έφυγα.

Σήμερα η μέρα είναι πολύ βροχερή αλλα δεν κάνει πολύ κρύο.

Φόρεσα τα ακουστικά και τη κουκούλα μου και άρχισα να περπατάω.

"Εεεε! Όταν σου μιλάω απαιτώ να με ακούς! "

Γύρισα και είδα τον Κωνσταντίνο.

Νεύρα πρωινιάτικα εεε;

Θέλω πολλά να του πω.
Αλλα δεν μπορώ.

Μόλις με κοίταξε στα κατακόκκινα μάτια μου από το κλάμα, τα μάτια του γουρλωσαν και με ρώτησε αν έκλαιγα.

Φάνηκε σαν να ανησύχησε..

Μπα..
Αυτος να ανησυχήσει για κάποιον;

Αφου δεν έχει συναισθήματα.

Η μήπως είναι πολυ καλός στο να τα κρύβει;

Γεια σας!
Μετά απο καιρό..ξέρω :(

Δεν είχα καθόλου χρόνο και είχα επικεντρωθεί στην αλλη μου ιστορία.

Ελπίζω να σας αρέσει:))

Εσείς νομίζετε πως έχει συναισθήματα η μπα..? 😉

Λοιπόν αυτά για τώρα. 🙈🙈

Ββ 😍😚😜💎