*1 ημερα μετα*
Lucy's pov
-Lucy μου.
Ακουω την μαμα μου να χτυπαει την πορτα και να μου χτυπάει εξω απο το δωματιο.
-Δεν θελω να μιλησω μαμα μου.
-Εγω ειμαι Lucy.
-Brandon?
-Ναι ανοιξε μου.
-Εμ... δεν μπορω τώρα.
-Lucy κατι είπα. Ανοιξε μου.
Σηκώθηκα, ξεκλιδωσα και ξανα ξάπλωσα στο κρεβατι μπρούμυτα για να μην δει το κοκκινο πρωσοπο μου. Δεν αργεί πολυ να ακουσω το τρίξιμο του κρεβατιού και να το νιωθω να πηγαίνει κατω.
-Λεγε μικρο τι συνέβει.
-Να εμ με τον Louis ειπαμε να χωρίσουμε.
-Είπατε; Εισαι σιγουρη; Τι σου εκανε ο μαλακας;
-Οχι Brandon δεν φταιει εκείνος σε τιποτα.
Βιάστηκα να τον υπερασπιτστο με αποτελεσμα να σηκωθω και τα δικα μου πρισμένα ματια συνάντησαν τα δικα του μπλε που μς κοιτούσαν με απορια.
-Τι συμβαινει βρε Lucy μου;
-Brandon υπαρχουν πραγματα τα οποια δεν ξερεις.
-Τι στο διαολο συμβαινει Lucy?
Αρχισα να του εξηστορω τι συνέβει και με κοίταξε νευριασμενος αλλα τον ξερω. Μπορουσα να διακρυνω την απογοήτευση και την λυπη στα ματια του.
-Γιατι τοσα ψεμματα ρε Lucy; Γιατι; Υποτειθεται οτι με εμπιστεύεσαι.
-Αχ βρε Brandon.
Ειπα και χωθηκα στην αγκαλια του.
-Παντα με αγαπούσες πολυ και ηθελες να με προστατεύεις αλλα πολλες φορες απο την αγαπη σου και μονο γινόσουν υπέρ προστατευτικός και δεν ηθελα να συμβει παλι αυτο.
Αναστέναξε και έκατσε να μου χαϊδέψει τα μαλλια.
-Και καλα αφου δεν του είπες για το μωρο πως ξερεις οτι δεν το θελει;
-Την ιδια απορία εχω και εγω.
Ακούστηκε η φωνη του απο την πορτα. Στέκονταν εκει. Με τον Freddie στην αγκαλια και με κοιτούσε.
-Brandon θα μπορουσα να μιλησω ιδιαίτερος με την Lucy;
-Φυσικα.
Σηκώθηκε αλλα πριν φυγει έσκυψε και μου ψυριθισε στο αυτι ισως τα ποιο σημαντικα λογια που έχω ακουσει.
