Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 29

Ik zit in de kerk, gehuld in een zwart gewaad (zie foto) als teken van rouw. De priester spreekt en ik staar. Nog geen jaar geleden stonden Gerard en ik hier samen, gaven we elkaar het ja-woord. Tot de dood ons scheid. Een traan glijd over mijn wang en boos veeg ik hem weg. Ik ga toch niet huilen omdat die eikel dood is? Hij is het niet waard! Maar ergens voel ik me schuldig, ik rende de trap op. Terwijl ik wist dat hij me achterna zou gaan, met zijn zatte kop. Oh jee, zou ik het onbewust expres hebben gedaan? Heb ik hem vermoord? Ik voel dat ik begin te hyperventileren, Elduines slaat een arm om mij heen en begeleid me naar een aparte kamer. "Rustig." Zegt hij zacht, zijn kalmerende stem helpt. Ik kijk mijn broertje aan. "Ik heb hem vermoord, denk ik." Piep ik. Elduines kijkt me met gefrinsde wenkbrauwen aan. "Volgens mij viel hij van de trap." Ik knik. "Hij was weer dronken en boos natuurlijk. Hij schreeuwde dat hij me wilde vermoorden en ik rende weg. Ik rende de trap op omdat ik dacht dat hij dat niet zou kunnen met zijn drinken kop, en toen viel hij... Het is mijn schuld!" De tranen stromen over mijn wangen. Elduines knuffelt me en ik huil op zijn schouder. Goh, wat wordt die jongen lang. "Het is niet jouw schuld. Het is Gods wil." Ik rol met mijn ogen en ben blij dat Elduines mijn hoofd niet kan zien. Hij houd me een beetje van zich af en kijkt me doordringend aan. "Het is niet jouw schuld, oké?" Ik knik. Elduines neemt me bij de arm. "Kom, dan gaan we weer terug."

Na de begrafenis is mijn familie mee terug gegaan naar mijn huis. De bedoeling is dat ik hier nog even blijf wonen, uitzoek wat ik wil houden en wat mag blijven staan. Daarna trekken vader, moeder, Elduines, Sulvi en Heyle in dit huis en ga ik naar hun huis. Ik neem Thomas, Thom, Sanne, 1 dienstmeisje die Linda heet, 1 kok die Huub heet en Jeroen mee en al het personeel van mijn ouders gaat hierheen, inclusief mevrouw Geertje.

Bij mij gaan Thomas en Huub gaan op 1 kamer, Jeroen en Thom gaan op 1 kamer en Linda en Sanne gaan op 1 kamer. Vroeger was er maar 1 kamer voor het personeel, maar omdat moeder meer personeel wilde, hebben ze 2 kamer bij laten bouwen. Ook hebben ze een kleine eetkamer voor het personeel, waar tevens ook een woonkamer is. Daarbij zijn er nog 5 kamers over, 1 kamer voor mij en 4 logeerkamers/kinderkamers. Ja, onder leiding van mijn moeder is er veel uitgebreid en aangebouwd. Maar dat is niet erg. Het enigste wat ik nog wil is aan de achterkant van het huis een soort stal maken. Daar kan dan het veulentje Zonneschijn in komen. Ik wil die niet achterlaten. Maar ik weet dat zoiets niet haalbaar is. Wat zou een paard in de stad moeten? Daarvoor zou ik graag in mijn huidige huis willen wonen, maar daar plakken te veel nare herinneringen aan. Nee, ik neem wel een hond, of twee.

Ik zucht even diep. Mijn moeder stoot me aan. "Niet zo zuchten, dat is onbeleefd." Ik kijk haar chagrijnig aan. "Oh excuses, het spijt me dat ik niet me helemaal als een dame gedraag. Ik hoor me natuurlijk altijd zo te gedragen, zelfs als ik net bij mijn echtgenoot zijn begrafenis zat en nu alleen maar bij familie zit." Mijn moeder kijkt me moordend aan. "Je klink nu net als je zusje." Ik zie Sulvi grijnzen, ik glimlach flauw. "Ja, mijn zusje is ook altijd niet beleefd als ze net van haar echtgenoot zijn begrafenis terug is." Nu grijnst Sulvi nog harder en mijn moeder is nog bozer. "Ik dacht dat ik het bij ten minste 1 goed heb gedaan, blijkbaar heb ik het fout. Jullie zijn alle 4 onopgevoede mormels." Sulvi lacht spottend. "Ha! U heeft niets gedaan! Dat deden de gouvernantes, weet u nog? En daarbij, Heyle is nog wel heel jong om al te zeggen dat ze onopgevoed is." Mijn moeder haalt naar Sulvi uit en haar hand beland op Sulvi's wang. "Gedraag je!" Snauwt ze Sulvi toe. Sulvi draait met haar ogen en wenkt dat ik mee moet komen. Een minuutje later staan we op de gang.

Sulvi grijnst breed. "Ik heb een mogelijke kandidaat gevonden waarmee ik kan trouwen." Ik kijk mijn zusje fronsend aan. "Oké, gevoelloos." Sulvi kijk niet-begrijpend terug. "Jij hebt het over een mogelijke echtgenoot van jou op de dag dat de mijne is begraven." Sulvi haalt haar schouders op. "Ik deed het toch niet tijdens de dienst? En niet tijdens het begraven..." Ik kijk alsof mijn zusje gek is geworden, misschien is ze dat ook wel. Een beetje egocentrisch in ieder geval. Ik draai me om en loop de woonkamer weer in. Mijn zusje negeer ik. Ik houd van mijn zusje, maar zij kan af en toe alleen maar aan zichzelf denken. Ik plof weer op de bank en kijk chagrijnig naar mijn moeder, ik weet dat ik daar ook een opmerking over krijg. "Niet zo ploffen Duna, je bent toch geen boerenmeid?" Ik lach een beetje, terwijl het eerder lijkt op een hond die zijn tanden ontbloot. Ik ben even klaar met de egoïstische mensen in mijn familie. Vader denkt alleen aan reputatie, moeder denkt alleen maar aan zichzelf, Sulvi denkt alleen maar aan zichzelf en Elduines probeert het echt, maar is en blijft het kleine en irritante broertje. Waar ik leuk mee kan kletsen en me voor korte duur kan troosten, maar het is nog een jongetje.

Ik zit naast mijn moeder en aan de andere kant zat Sulvi, nu komt tante Rosafiere er zitten. "Hee meis, hoe gaat het nu?" Vraagt ze zachtjes. Ik haal mijn schouders op. Ze glimlacht haar lieve lach. "Als je het fijn vindt, kan je met mij mee gaan. Een paar daagjes bij mij en Phillip blijven. Daarna helpen wij je spullen uit te zoeken en brengen wij jou, en de dingen die je mee wilt nemen, naar je nieuwe huis. Oh, en we nemen natuurlijk, ehm hoe heten ze nog maar weer, Thomas, Thom, Sanne, Jeroen, Linda en Huub mee." Het doet me goed dat mijn tante dat nog weet, ik heb het een paar uur geleden gezegd en ik denk dat bijna iedereen hun namen zouden zijn vergeten, maar mijn tante heeft ze onthouden. "Als het van oom Phillip mag." Mijn tante lacht breed. "Tuurlijk!"

💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋

De begrafenis van Gerard... Wat vinden jullie ervan?
En Jeroen en Duna zijn nog steeds niet bij elkaar!
Please like and subscribe.
Love you all!
😍😍😍😍😍