Zijn Wereld Vanuit Haar Ogen

het zijn TWEE handen op een buik

Er waren hier geen woorden voor. Je bracht me telkens het zwijgen toe.

Hoe kon ik je troosten zonder woorden? Hoe kon ik je bereiken als je altijd met gedachten in eigen wereld was?

Ik moest het wel proberen, ik moest wel dichter bij jou komen.

Als ik het niet deed, dan zou ik net zoals je eindigen. Gebroken en vol schuldgevoelens.

Dus glimlachte ik naar je, maar dat merkte je niet op. Je was in je eigen hoofd. Ver, heel ver weg.

Zoals ik al eerder had gevreesd - op een afstand die ik niet kon bereiken.

En ik wilde je niet weg hebben, ik wilde dat je hier bleef.

'Blijf, alsjeblieft.'

Je hoorde me niet. Dat deed je nooit.