Οι Μυστικοί Πράκτορες 2

Ραντεβού

Καθισμένη σε μια καρέκλα ενός πολυτελούς εστιατορίου με τον Ίαν απέναντι μου, αναλογιζόμουν τα γεγονότα που είχαν συμβεί τις προηγούμενες ώρες.

Είχαν κυλήσει βασανιστικά αργά με αρκετούς σπασμούς από μέρους του. Είχα βάλει τα δυνατά μου για να τον ηρεμήσω και κάποια στιγμή τα κατάφερα. Όμως φοβόμουν.

Γνώριζα πως το LSD δεν προκαλούσε εθισμό γι'αυτό και δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος του έντονου συναισθήματος φόβου που με είχε καταβάλει. Στη σκέψη ότι λίγα μέτρα μακριά, έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου που βρισκόμασταν, ήταν μαζεμένοι οι συγκάτοικοι μας χωρίς να γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στον χώρο, τρόμαζα. Αν είχαν ακούσει κάτι, αν είχαν μπει μέσα στον ιδιωτικό μας χώρο και είχαν παρατηρήσει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Ίαν, τώρα δεν θα βρισκόμασταν εδώ. Σε ένα χώρο εστιατορίου οι δυο μας, με αυτόν να με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς σήμαινε.

《Ξέρεις》,είπε σπάζοντας την σιωπή ανάμεσα μας,《όλο αυτό είναι περίεργο》.Με μια κίνηση των χεριών του έδειξε τον χώρο γύρω μας.

Έσμιξα τα φρύδια μου μπερδεμένη.《Δεν σε καταλαβαίνω》,ψέλλισα. Ναι μεν οι συνθήκες για ένα ραντεβού, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν ήταν κατάλληλες αλλά πίστευα πως δεν θα είχε πρόβλημα μιας και εκείνος το είχε ζητήσει, με έναν ελαφρώς νευρικό τρόπο. Στη θύμηση του περιστατικού, οι άκρες το χειλιών μου ανασηκώθηκαν, δημιουργώντας ένα μικρό χαμόγελο.

《Έχουν συμβεί τόσα πολλά μεταξύ μας και σκεπτόμενος ότι αυτό είναι το πρώτο μας ραντεβού...》.Δεν συνέχισε την πρόταση του.《Απλά είναι περίεργο》.

《Έχεις δίκιο》,είπα πιάνοντας το ποτήρι με το κρασί στο χέρι μου, πίνοντας μια γερή γουλιά.

Ο ήχος του κινητού μου ακούστηκε γύρω μας. Γύρισα το βλέμμα μου στην οθόνη του και έμεινα έκπληκτη όταν αντίκρισα τον αριθμό του διευθυντή μου που με καλούσε, πάνω της. Με μια βιαστική κίνηση το έκλεισα, χωρίς να απαντήσω και έπειτα σήκωσα το βλέμμα μου ξανά προς τη μεριά του Ίαν.

《Δεν θα απαντήσεις;》ρώτησε.

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.《Είμαι βέβαιη πως δεν ήταν κάτι σημαντικό》,ανέφερα και κατεβάζοντας το βλέμμα μου στο πιάτο μου, συνέχισα το γεύμα μου.

Η αλήθεια είναι πως ήταν κάτι σημαντικό. Όλη την ημέρα ο διευθυντής μου προσπαθούσε να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε τρόπο μαζί μου αλλά τον αγνοούσα. Σε ένα μήνυμα του ανέφερε ότι έπρεπε να επιστρέψω πίσω στην πατρίδα μου αλλά αμέσως το διέγραψα. Δεν ήθελα να πέσει σε λάθος χέρια.