Bir hikayem vardı; hiç kimse tarafından hiçbir zaman okunmayan, merak edilmeyen.
Psikolojik yıkımlarımı ön plana çıkaramadım hiç. Önemsenmeyen şeylerdi çünkü bunlar.
Şimdi kendimi hiç bir yere ait hissetmeyerek ve hiç bir yere ait hissetmeyeceğimi bilerek yürümeye devam ediyorum.
Kimse durmuyor zaten siz çürüyorsunuz diye. Dünya kaldığı yerden dönmeye devam ediyor. İnsanlar konuşmaya devam ediyor. İnsanlar ölmeye devam ediyor.
Piç kuruları ise öldürmeye..
Bazı soruların cevabını ne olursa olsun söylemeyeceğim.
Bazı soruların cevabı ise yok. Dilime batıp kanatan o cam parçalarını hiç çıkaramayacağım.
Ağzıma gelen ne varsa yüzlerine vuramayacağım. O cam parçacıklarını yutup devam edeceğim yoluma.
Hep yaptığım gibi.
Bazı hislerimi, hiç belli edemeyeceğim. Çaresizliğimi göz ardı ediyorum çünkü. Her şeyi saklıyorum senden, sizden, herkesten.
Bir kabustan uyanıyorum ve yanımda kimseyi bulamıyorum.
Gerçi, ben size çaresizliğimi daha nasıl anlatayım ki?
