To me ::

.

hiç, hayattan zerre zevk almadığınızı, alamadığınızı düşündüğünüz oldu mu?

olmuştur muhakkak.

hatalarınızı sorgularkenki, kendiniz olabilmeyi arzularkenki haliniz bunu doğrular gibi.

fazla değer verdiğim, fazla sevdiğim, aşık olduğum, herkesten çok umursadığım, her şeyden çok güvendiğim, ölesiye bağlandığım ve bir tek o olsa da, bana yettiğini, yetebileceğini farkettiğim insanlar vardı.

ve hislerim, beni aynı davranışları onlardan da beklemeye itti.

belki de hatalı ben değilim, o insanlar.

sırf onlar kırılmasın diye kendimi parçaladığım oldu. kelimelerin boğazımda düğümlendiği, sadece sustuğum ve sessizce gözyaşı döktüğüm...

belki de yalnız olmak beni bu kadar korkutmamalıydı.

ve belki de, o kişileri kaybetmektense ölmeyi tercih ettiğim anlar yaşanmamalıydı.

çünkü güvenin getirdiği tek şey müthiş bir hayal kırıklığı.

insan sevdiği birinin üstüne toz konduramaz, bu sebeple göz kapaklarım yaptıklarına kapalıydı, kulaklarım ise bana söylenenlere.

ben kendime yetemedim.
kendimi sevemediğim için birilerinin beni sevmesini beklemekle geçti yıllarım.

genellikle kırıldım, tökezledim, düştüm, kalkmak uzun zamanımı aldı.

canımı acıttı.
çok acıttı.

ama insanların düşünmek istedikleri şey yalnızca mutlu sonlar üzerine.

mutlu hayatlar, gülen suratlar..
insanların umurunda olan şey gecelerimin uykusuz geçmesi değil.
ya da yorgun oluşum.

ya da tüm bu gerçekleşenlere rağmen hala beklemeye devam ettiğim.

beklemeye devam ettiğim...