Stilte met tranen

HOOFDSTUK ÉÉN

"Maxim? Wil jij ons je verhaal vertellen?"

De stem die tegen mij sprak drong pas later tot me door. Ik was helemaal verzonken in mijn gedachtes. Toch keek ik op alsof ik wilde reageren, ik opende mijn mond alsof ik iets wilde zeggen maar er kwamen geen woorden uit.

"Het is oké om ons het te vertellen." Herhaalde de stem tegen me.

Ik keek rond naar de andere mensen die samen met mij in een kring zaten voordat ik sprak. "Ik- uhm- ik ben Maxim Peters. Ik ben 17 jaar oud en de rede dat ik hier ben is omdat mijn ouders een half jaar geleden zijn vermoord." Het blijkt te helpen om je gevoelens hardop te zeggen. Maar ik voel het nog niet echt. Ik heb het al meer dan een honderd keer verteld maar elke keer doet het toch nog pijn. Het is niet alsof het minder of meer word maar het doet gewoon nog steeds pijn.

Ik haalde een hand door mijn donkerblonde haren voordat ik mijn licht blauwe ogen op de vrouw, degene die de vragen stelde, liet vallen. Ze sprak weer tot mij. "Het spijt ons voor je. Het zal wel erg moeilijk voor je zijn. Is er meer dat je ons wilt vertellen?"

Ik wilde 'nee' zeggen maar dat lukte niet. Het was toch nog te moeilijk om te liegen over zoiets groots met zo een klein maar krachtig woord. Het verhaal zou dan maar voor de honderd-en-een'ste keer verteld moeten worden.
"Mijn ouders en ik waren op vakantie in Mexico om familie op te zoeken. Mijn vader is Mexicaans, dat verklaart de getinte huid van mij." Ik gaf een kleine glimlach naar de grond. "Op een avond waren wij alleen met mijn niet helemaal 100% gezonde Oma aan het eten, toen er iemand op het raam klopte. Mijn vader deed open en ik hoorde geschreeuw voordat er een geweerschot klonk. In totale schok rende mijn moeder naar mijn vader om vervolgens ook neergeschoten te worden. Ze waren allebei gelijk dood, gelukkig voor hun ging het snel en was het niet zo pijnlijk." Ik wreef mijn beetje bezweette handen tegen elkaar om de zenuwen en de gevoelens te onderdrukken. "De man die mijn ouders heeft vermoord was binnen enkele seconden weer verdwenen en mijn Oma en ik bleven leven."

"Bedankt voor her vertellen van je verhaal Maxim. Heel erg bedankt." De vrouw knikte voordat ze opstond and zei. "Dit was het dan weer voor vandaag. Bedankt voor het komen naar de Jongeren Vleugels Steungroep. En ik zie jullie volgende week weer."

Zonder iets te zeggen stond ik ook op en verliet ik het gebouw. Het licht wat kwam van de laag hangende zon verlichtte mijn haar alsof het oplichtte. Het kreeg een gouden gloed, maar dat verdween zodra ik de bus instapte. Ik betaalde mij kaartje voordat ik mijn gewoonlijke plekje aan het raam weer aannam. Ik deed mijn oortjes in met heerlijke rustige muziek spelenden en keek naar buiten. Naar het uitzicht dar langzaam aan mij voorbij ging.