Kelebeğin Umudu"SESLENDİRİLDİ"

19.🎀Mühür

Zehra

Umut'un babası şaşkınlık içinde Seda ya yaklaştı.

"Sen kimsin? Ne gerçekleri..!"

Seda kendinden emin öne atıldı. Umut'a meydan okurcasına bakış atıyordu.

"Ben Umut un sevgilisiyim."

"Sen ne diyorsun? Umut evli bir adam."

"Evet sadece kağıt üzerinde. Her zaman benim yanımda oldu. Evlendiği ilk günde bana geldi. Amerikada karısı ameliyat olurkende..."

Bunları bildiğim halde Seda'dan duymak bana daha ağır gelmişti. Sanki bunları yapan benmişim gibi boynumu büktüm.

"Umut bu kız ne diyor???"

Umut'un babası bağırıyordu. Emine anne ise bu olanları tepkisiz dinliyordu.

"Baba malesef anlattıkları doğru ama..."

"Utanmaz adam! Tamam seni zorla evlendirdim ama böyle rezillik yapacağını düşünmedim. Sen Zehra'yı haketmiyorsun."

Gözyaşlarımı tutamamıştım. Sessizce bir kenarda akan gözyaşımı silmeye çalışıyordum.

Seda'nın bana verdiği süre çoktan dolmuştu. Onların arasına giremezdim. Kapıya doğru yöneldim. Ağlamaklı bir ses beni durdurdu.

"Gitme kızım.."

"Üzgünüm anne oyun bitti."

Diyerek dışarı çıktım. Bu sefer Umut kolumdan tutup kendine çekti.

"Gitme Zehra! Gidersen ben yaşayamam."

"Kalırsam da ben yaşayamam. Bırak beni."

"Yalvarırım sana, beni sensiz bırakma."

"Bırak gideyim. Ben seni istemiyorum."

Dizlerinin üzerine çökmüş ellerimi bırakmıyordu.

Ahmet abi arabayla önümde durdu.

"Zehra hanım buyrun."

Umut, Ahmet abiye bir şey söyledikten sonra yanıma geldi. Seda ise hala Umut'u bekliyordu.

"Şimdilik gitmene izin veriyorum. Seni almaya geleceğim."

Dediklerini umursamamış gibi yapıp arabaya bindim. Her güzel hikayenin bir sonu vardır. Ve bizim hikayemizde bugün bitmişti.

Geldiğim gibi kırık dökük ayrılıyordum. Ve Umut a bu kadar bağlanacağımı hiç düşünmemiştim.

Umut

İşte gidiyordu iki gözümün çiçeği.. Arkasından çaresizce bakakalmıştım.

Koluma yapışan Seda'yı farkedince irkildim.

"Senin derdin ne Seda!!"

"Benim derdim sensin Umut. Nasıl benden kolayca vazgeçtin."

"Ben seni hiç bir zaman sevmedim."

"Bak o kız seni ilk zorlukta bıraktı. Ben seni hep bekledim."

"Sen hastasın Seda... Bırakta artık mutlu olayım. Ben Zehra'yı seviyorum. Ne yaparsan yap bizi ayıramayacaksın."

"Demek öyle, sana olan aşkımı hastalık olarak görüyorsun. Şimdi gidiyorum sanma ki senden vazgeçiyorum."

Şükür gitmişti ama arkasında bir sürü enkaz bırakmıştı. En çok Zehra ve annem yaralamıştı.

"Annem tabi ya her şeyi duydu kadın."

Hemen içeri girdim. Salonda kimse yoktu. Herkes annemin yanında olmalıydı.