Sprawie że się uśmiechniesz

Rozdział 1

Jak zwykle nie ma nic ciekawego do roboty. Proxy okupują telewizor, także lepiej tam nie podchodzić. Ben znowu gra, Slendy buszuje w kuchni, a ja... Ja siedzę i nie mam bladego pojęcia co mam robić. Bujałem się na krześle, Slendy już szedł w moją stronę żeby zwrócić mi uwagę. Jednak przystanął, chciałem się odwrócić żeby zobaczyć co go do tego skłoniło. Jednak nie zdążyłem, ponieważ w jednej chwili moje krzesło się wywróciło i teraz siedziałem na podłodze, masując obolałą głowę.

-Trzeba było się nie bujać.

-Trzeba było nie przewracać mi krzesła.

Zero tylko się uśmiechnęła złośliwie i usiadła na sąsiednim krześle.

-Masz dla mnie tą marionetkę?

Zaśmiałem się cicho gdy zobaczyłem podekscytowanie w jej oczach, podniósłem krzesło i usiadłem na nim.

-Mam, jest już w Twoim pokoju.

-byłeś w moim pokoju?

Na jej twarzy natychmiast pojawiła się wsciekłość, już chciała wstać, ale pojawił się Slender z jedzeniem. Jestem mu za to wdzięczny. Dziewczyna posłała mi jeszcze spojrzenie w stylu "policzymy się potem" i zaczęła jeść, po chwili uczyniłem to samo. I gdzie ta sprawiedliwość? Ja jej pomagam a ona i tak będzie zła, ale wkońcu... To Zero. Cicho zajadałem się spagetti, myśląc o niej, niby wydaje się taka wredną i chamska, ale... Jak jest ze mną sama wygupia się i śmieje, tak. Zero potrafi się śmiać, i nawet przyznam że robi to uroczo. Jest dla mnie jak siostra, nie pozwolę by coś jej się stało.

-Pupciu- moja "siostra" zaczęła do mnie szeptać.- Możemy pogadać?

Spojrzałem na nią zdziwiony. Pierwszy raz to ona prosi mnie o rozmowę, jednak pomimo zaskoczenia kiwam głową i udaje się z nią do mojego pokoju. Kiedy już rozciąga się wygodnie na łóżku, patrzy na mnie poważnym wzrokiem.

-Mamy problem...

Eeee... No więc dziękuję wam za gwiazdki i komentarze, mam nadzieję że pod rozdziałem będzie tyle samo, lub nawet więcej. To tyle, możecie zgadywanki jaki to problem. Jak ktoś zgadnie pojawi się następny rozdział ;)