This is how my life looks like.

Hoofdstuk 3

Waar ben ik beland?

Ik bots tegen een jongen aan die met nog 4 andere jongens staat. Hij draait zich om en ik zie dat hij rookt, jeetje hij is groot. "Wat doe jij hier?" Vraagt hij met een hele lage stem.

Ik kijk hem vreemd aan. "I-ik wilde de buurt verkennen." Bedenk ik snel.

"Lieve schat, dit is geen plek voor jou. Jij hoort hier niet te zijn, zorg dat je snel wegkomt voordat je nog problemen krijgt." Het voelt alsof hij een foute jongen is, alsof hij een crimineel is.

"Met wie zou ik dan problemen moeten krijgen?" Vraag ik bang.

"Met andere mensen die hier rondhangen. Zij gebruiken drugs en alcohol, en vaak zijn ze niet zo aardig. Dus ga nu snel weg." Ik weet niet waarom ik hem niet kan geloven. Ik blijf staan en kijk om me heen.

"Ga nu weg! Je wilt toch niet dood of wat dan ook?!" Roept hij heel hard. Ik schrik en stap naar achteren. "Jeetje er gebeurd niks en er is niemand." Totdat ik achter mij iets hoor. Geritsel ofzo.

"AAAAHHH." Ik word vastgepakt door de jongen die me weg wilde hebben. "Je laat haar met rust!" Zegt hij.

"Nee, zij gaat met ons mee. Je laat haar nu los of jullie gaan allebei dood." Ik zie dat de jongen die mij vasthoudt een pistool uit zijn zak pakt. "Wat doe je?" Fluister ik zacht. Hij negeert mij en kijkt boos naar de andere jongen.

"Jij gaat nu weg of ik schiet je neer!" Roept hij. Auw mijn oren... De andere jongen doet een stap naar voren en slaat mij keihard in mijn gezicht. "AUW, moet dit?!" Schreeuw ik boos naar hem, de jongen rent snel weg en ik wil achter hem aan rennen. "Niet achter hem aan gaan. Dan neemt hij jou mee en misbruikt je. Ik heb je net gered dus ga nu snel naar je huis." Zegt de jongen bezorgd. "Wacht, nog één ding. Hoe heet je?" Vraag ik zacht en verlegen. "Ik heet Dylan. En jij?"

"Ik heet Isabella, maar ik zal wel gaan voordat er weer iemand komt..." De jongen geeft mij een knipoog en ik ren weg.

~

"Schat waar was je?" Mijn moeder kijkt me bezorgd aan. Dat ga ik dus mooi niet vertellen. "Ik was in de stad, ik wilde even kijken." Ik kijk naar de grond zodat ze niet ziet dat ik aan het liegen ben.

"Waarom vertelde je dat dan niet?!" Vraagt mijn moeder geïrriteerd. "Ik was het vergeten."

Ik loop naar mijn kamer en ga op mijn bed zitten. Pfff, die Dylan is zo knap. Blond haar, getinte huid, helderblauwe ogen en een gespierd lichaam. Dit is gewoon een droomjongen voor ieder meisje, waarschijnlijk zal ik hem hierna nooit meer zien... Een traan loopt over mijn wang. Of zal ik morgen teruggaan naar die plek? Morgenavond lijkt me een goed idee.

Al gauw val ik in slaap, de hele nacht zit ik te dromen over Dylan die mij redt tegen een groep mensen die mij willen ontvoeren.

"Auw!!" Roep ik hard terwijl ik mijn hoofd stoot tegen de muur. Jeetje ik schrok gewoon wakker van mijn droom. Vandaag moet ik iets doen om te zorgen dat mijn zusje niet naar de psycholoog hoeft.

"Roos kom eens!" Roep ik in de hoop dat ze mij hoort en komt. "Wat is er Ies?" Vraagt ze, wat is ze schattig. "Doe vandaag alsof je helemaal geen last hebt van woedeaanvallen oke?" Vraag ik meer als een bevel. Ik kijk gestrest om me heen, ze moet meewerken. "Hoezo? Dat kan ik niet zomaar. Het zit in me en ik kan het niet onder controle houden." Roos kijkt mij met wantrouwen aan. Ze mag mij niet door hebben. "Roos zorg er voor dat je gewoon geen geweld gaat gebruiken, en ook niet teveel vloeken. Desnoods maak je met niemand contact." Ik kijk Roos zo diep in haar ogen aan dat het haar raakt. Ik zie tranen, nee dit moet niet zo gaan. "Liefje niet huilen. Doe gewoon wat ik zeg, daarmee zal je mij en je familie heel erg mee helpen," ik troost haar en geef haar een kusje op haar voorhoofd "ga maar naar je kamer." Ik hoop dat mijn ouders zien dat er niks gebeurd en dat ze niet naar de psycholoog gaan.

Ik pak mijn laptop en ga met Evy skypen. "Eef! Ik heb een oplossing zodat mijn ouders niet naar de psycholoog gaan met Roos." Evy glimlacht en vraagt enthousiast wat de oplossing is. "Nou, ik heb tegen haar gezegd dat ze niet mag vloeken of geweld gebruiken vandaag. En anders mag ze geen contact maken met anderen vandaag, ik weet dat het haar gaat lukken!" Roep ik blij. "Ze mag geen contact maken met anderen? Waarom doe je dat haar aan?" Vraagt Evy verdrietig. "Anders gaat ze juist woedeaanvallen krijgen. Maar ze vind het niet erg hoor." Zeg ik met vertrouwen. "Oke mooi. Maar ehm hoelaat ga jij naar school? Het begint over 10 minuten, dat weet je toch." Evy kijkt vragend en moet lachen. Ik kijk naar mezelf, shit ik heb mijn pyjama nog aan, ik heb niks aan mezelf gedaan! "Zeg maar dat ik ziek ben, ik kom vandaag niet. Doeei!" Roep ik snel. En ik doe mijn laptop dicht. Pff....

Ik zou vanavond nog naar die jongen gaan, Dylan. Ik hoop dat hij er is anders ga ik voor niks ontsnappen uit het huis. "Mama word nou eens wakker! Ik word gek van je!" Hoor ik Roos opeens roepen. Pff ze zou geen contact zoeken.

"Roos kom eens hier!" Roep ik om haar te beschermen. "Ik kom al!" Ze rent vrolijk naar mij toe en gaat naast mij zitten. "Wat is er?" Ze pakt een knuffel en gaat er mee spelen. "Luister. Ik zei dat je geen contact mocht zoeken vandaag, dit doe ik alleen om je te beschermen. Doe het gewoon oke?" Roos kijkt mij vragend aan. "Wat bedoel je? Waarom wil je mij beschermen?" Ohnee dit kan ik haar nu niet vertellen. "Dat vertel ik je later oke. Stel me maar niet teleur en doe wat ik zeg." Ik geef haar een knuffel en zeg dat ze die mag houden.

- 22:26 -

Pff ik ben hartstikke moe maar ik wil zo graag die jongen weer opzoeken, ik ga het gewoon doen. Ik doe mijn raam open en klim er uit, gaat wel lastig maar ik red het wel. Als snel lig ik beneden in het gras. Ik hoop dat mijn ouders mij niet hebben gehoord.
Ik stap op mijn fiets en rij heel snel door alle straten heen naar het verlaten gebouw.

Ik ben er! En ik hoor Dylan zijn stem, hij is er joepieee. Ik ren naar de plek waar Dylan is.

"Isabella?! Wat doe jij hier? Maak dat je weg komt!" Roept Dylan, het klinkt heel beschermend. "Nee. Ik kwam jou opzoeken, ik wil je beter leren kennen." Zeg ik terwijl ik verdrink in zijn ogen. Hij is zooo mooi ohmygod. "Ik wil jou ook beter leren kennen, je lijkt mij een heel lief meisje en je bent mooi. Maar hier is het te gevaarlijk." Hij trekt mij naar zich toe en houd mij vast. "Wat doe je?!" Zeg ik geschrokken, het voelt wel heel fijn. Bij hem voel ik me veilig. "Omdat ik wil dat je niet in gevaar raakt, niemand kan je nu aanvallen." Awh dat is zo lief! "Ah dat is lief. Mag ik je nummer? Dan kunnen we elkaar via berichten beter leren kennen." Zeg ik uit liefde. "Vooruit dan maar. Hier heb je een briefje, maar ga nu weg alsjeblieft." Hij geeft mij een briefje en maakt een gebaar dat ik weg moet. Snel ren ik naar mijn fiets.

Ik hoor allemaal dingen, het is hier inderdaad gevaarlijk. Oh nee wat voel ik op mijn schouder. Ik draai me om. "AAAAHHH!" Ik schreeuw het uit van de pijn.

Hmm waarom zou ze nou pijn hebben?