This is how my life looks like.

Hoofdstuk 5

Hmm nu neem ik even niet op.

Waarom word ik gestalkt? Waarom word ik pijn gedaan? Waarom heb ik alleen maar problemen? Heeft Roos naar mij geluisterd? Opeens krijg ik allemaal flashbacks naar vroeger de vechtscheiding van mijn echte ouders. Ik heb nu een stiefvader. Ik voel een angstaanval opkomen en doe mijn ogen dicht. Nee niet nu. Al snel barst ik in tranen uit en wil ik weg, ik wil weg van alles, van al mijn problemen, weg uit het ziekenhuis, weg van overal! Straks word ik hier nog achtervolgd!

Opeens komt er iemand binnen. "Waarom huil je meis?" Vraagt ze bezorgd, ze kom naast me zitten en probeert mij te troosten. "Ik wil weg hier. Weg van alles!" Ik moet nog harder huilen en ben bang dat diegene een stalker van mij is. "Nee niet weggaan! Geen zelfmoord, hier ben je veilig." Ze probeert mij heel goed te troosten, maar dat lukt niet. Dit is mijn eerste angstaanval ooit. "Ik wil gewoon weg, ik heb alleen maar problemen en moet alles zelf oplossen..." Ik blijf maar huilen en probeer mezelf ook te troosten. "Neem dan een psycholoog, die kan je helpen." Ik schrik, geen psycholoog! Daar heb ik een trauma aan. "Neeeee. Daar heb ik een trauma aan. Laat mij weggaan van deze wereld." Roep ik hard, mijn tranen worden al wat minder omdat de angst al een beetje wegzakt. Ik vertrouw haar. "Nee meisje. Dat kunnen wij niet doen. Niemand. Je bent sterk!" De vrouw geeft mij een knuffel.

"Pff sorry mevrouw, ik had een angstaanval. Ik ben gewoon bang voor wat er komt." Zeg ik getreurd. "Het maakt niet uit. Waarom ben je bang voot wat er komt? Is er iemand die jou pijn doet, of kwaad wilt doen?" Ik schrik, ik kan niks vertellen. "Nee. Ik heb gewoon zoveel problemen dat ik bang ben dat het steeds erger word, dat wil ik niet." Zeg ik verdrietig, de vrouw knuffelt mij weer. Dan ziet zij een label aan haar jas hangen, ze pakt een schaar en wilt het afknippen. "Nee nee! Alstublieft val me niet aan!" Roep ik angstig. De vrouw kijkt mij aan. "Wat? Ik wil die label in mijn jas afknippen, ik zal jou nooit kwaad doen." Zegt de vrouw lief. Pff gelukkig. Ik voel mijn hart nog steeds kloppen van die aanval. Waarom heeft die vrouw eigenlijk een schaar mee?

"Maar meisje, waarom dacht je dat ik je zou aanvallen? En waarom ben je bang? Heb je deze week een trauma opgelopen aan iets?" Vraagt de vrouw bezorgd. Hmm ik realiseer mij nu pas dat ik een trauma heb opgelopen aan die dader die mij sneed, ik heb een trauma! Er loopt een traan over mijn wang. "Nee, ik ben gewoon bang." Zeg ik. De vrouw kijkt mij raar aan, ze pakt een folder en gaat erin lezen. Op de folder staat 'angst'. "Je kan niet 'gewoon' bang zijn. Er zit altijd een reden achter, je kan het me vertellen." Waarom dramt ze zo door, ik haat dit zo erg. "Er zit ook een reden achter, maar die vertel ik liever niet." Ik staar naar de deur en friemel aan mijn deken.

"Oke, maar als er iets is je kan het me altijd vertellen. Hoe heet je trouwens?" Vraagt ze aandachtig. "Isa, Isabella." Zeg ik zonder na te denken, ze leest nog steeds uit dat boekje. "Leuke naam. Ik heet Chantal." De vrouw kijkt mij aan, dan aait ze opeens over mijn wond. "Waarvoor doe je dat?" Vraag ik terwijl ik mezelf wegtrek. "Maak je maar geen zorgen, zo zal je wond geen pijn doen en gaan alle bacteriën eruit." De vrouw kijkt mij weer aandachtig aan, haar ogen glijden over mijn lichaam heen en dan loopt ze opeens de kamer uit.

Dat was raar, eerst wilt ze weten waarom ik bang ben, dan wilt ze dat ik haar vertrouw, dan aait ze over mijn wond en dan kijkt ze mij heel eng aan. Heeft dit iets te betekenen? Vast niet.

Na een half uur denk ik toch dat het tijd is om te slapen en val ik in diepe slaap. Ik droom dat ik word achtervolg door een jongen en dat hij mij na een maand ontvoert. In zijn bus sla ik hem bewusteloos, trek de handrem in en spring uit de auto. Buiten bel ik de politie en hij krijgt 4 maanden celstraf. Vanaf toen noemden mensen mij een held.

"Wakker worden, wakker worden!" Hoor ik iemand roepen, ik doe mijn ogen open en zie de zuster. "Ik heb hier een broodje en sinaasappelsap voor je, vanmiddag komt je moeder jou ophalen." De zuster loopt weg en ik eet mijn broodje op.

Huh wat is dat briefje naast me? Ik pak het en lees wat er staat:  'ik ben dichtbij jou, je komt niet heel thuis' staat er. Ik schrik en kijk om me heen, waarom weet hij mij altijd te vinden? Als ik dit briefje aan iemand laat zien kom ik meer in de problemen.

Dan zie ik opeens nog een briefje achter mij op mijn kussen. Daar staat 'als je wel heel thuiskomt, dan heb je het goed overleefd, maar we zijn nog lang niet klaar met je'. Dit maakt me bang, maar ik moet niet bang worden. Ze willen mij aanvallen maar ik kan hun ook aanvallen, ik heb zelfs op kickboks gezeten voor een paar jaar.

Ah daar is mijn moeder! "Heey mam!" Roep ik. "Hey lieverd." Zegt ze zacht en ze geeft een kusje op mijn hoofd. "Kom je mee? Je mag naar huis." Mijn moeder gebaart naar de deur. "Ja maar we moeten wel via de trap naar beneden." Zeg ik, waarschijnlijk zit de dader bij de lift. "Oke is goed." We lopen samen naar de begane grond en checken ons uit. Ik heb alles overleefd tot nu toe! Vanbinnen ben ik aan het juichen maar hij kan nog altijd ergens anders staan.

Als ik bij de autodeur sta zie ik een man met een pistool achter mijn moeder staan. "Mam bukken nu!" Roep ik nog voordat hij schiet, mijn moeder bukt nog net op tijd. Dan richt hij op mij met zijn pistool, mijn moeder weet niet waarvoor ze moest bukken. "Mama stap snel in de auto en start hem, zodra ik instap gelijk wegrijden!" Roep ik angstig. Mijn moeder doet wat ik zeg en ik loop op de dader af, ik trap in zijn kruis en geef hem een klap in zijn gezicht. "Zo snel kan jij ons niet pijn doen!" Roep ik en ik ren de auto in. "MAM GAS!" Roep ik zo hard als ik kan en ze rijd heel snel weg.

In de achteruitkijk spiegel zie ik de man in een auto stappen. Onee hij gaat achter ons aan. "Mam rijd ergens heen wat niet dichtbij huis is." Zeg ik als een bevel, toch doet ze wat ik zeg. Ik kijk weer in de spiegel en dan zie ik iets heel geks..

Spannend!