The Devil's Stolen Heritage

Chapter 3. The Loathsome Prince

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakaidlip. Pakiramdam ko wala na ang epekto ng gamot na naiturok sa akin dahil hindi na ako nahihilo, pero napahawak ako sa tiyan nang bumangon. Naalala kong hindi pa ako kumakain simula nang tangayin ako ng mga tauhan ni Drico. Ang walanghiyang 'yon, balak pa yata akong patayin sa gutom.

Tinungo ko ang pinto. Sinikap kong pihitin ang doorknob ngunit naka-lock iyon. Sinubukan kong sipain at kalampagin ang pinto, baka sakaling may makarinig sa labas.

"Hoy!! May tao ba diyan? Buksan niyo 'to! 'Di niyo man lang ba ako pakakainin, mga walanghiya!" Pero kahit napatid na ang boses ko ay wala pa ring sagot. Ni hindi ako binigyan ng electric fan, kumusta naman! Basa na ang singit ko pati na magkabilang kili-kili ko. Napakawalanghiya ng demonyong 'yon, matapos kong ilaan ang 75% ng buhay ko sa pag-stalk sa kanya sa internet, sa pagpapantasya gabi-gabi at sa pagdarasal ng paluhod sa altar hilingin lang kay Lord na magkita kami tapos ito ang mapapala ko?

"Letse ka DiVanne, tandaan mo ang araw na 'to!" Nanggagalaiti kong bulong habang nakakuyom ang mga kamay. Tagaktak na rin ang pawis sa buo kong katawan at pakiramdam ko kinakain na ng bituka ko ang tiyan ko sa sobrang gutom. Kinalampag ko ulit ang pinto. "Buksan niyo sabi 'to, pag ako nakawala dito sisiguraduhin kong lahat kayo sasamain!"

Hindi ko inaasahan ang pagbukas ng pinto. Bumungad sa akin ang isang malaking lalaking halos doble ang tangkad ko kailangan kong tumingala ng bongga. May dala itong isang plato ng pagkain. "Oh. Kumain ka. At wag kang maingay!" Singhal nito.

"Anong akala niyo sa 'kin dito, aso? Palabasin niyo ako!"

Hindi nito pinakinggan ang anumang sinabi ko. Pagkalapag ng pagkain sa maalikabok sa sahig ay kaagad nitong isinara ang pinto. Napatitig ako sa plato. Hindi ko alam kung pagkain ngang maituturing ang tira-tirang kanin at ulam ng mga tao sa labas. Gusto kong umiyak at maawa sa sarili.

Pero alam kong kung magmumokmok ako, walang mangyayari sa akin. Kinain ko pa rin ang pagkaing nakahain. Kailangan ko ng lakas para makapag-isip ng maayos at makatakas sa lugar na ito. Lintik lang ang walang ganti at sinisiguro kong malalatayan sa akin si DiVanne, wala akong pakialam kung sobrang gwapo niya sa personal, pipikit nalang ako habang binabali ko ang lahat ng buto niya sa katawan sa ginawa niyang ito sa akin at sa pagtatangka niya sa buhay ng kapatid ko!

Nang matapos kumain, nagpabalik-balik ako ng lakad sa buong kwarto, nag-isip kung papaano makakalabas. Sinuri ko ang pinto. Naka-electronic door lock system ang buong mansyon kasama na ang basement. Napatingin ako sa kisame ng kwarto. Sprinklers. Ibig sabihin kapag nagkaroon ng sunog may posibilidad na awtomatikong magbubukas ang pinto.

Napangisi ako. I fixed my hair in a ponytail. I had to start a fire. Kung sini-swerte nga naman, may dala akong lighter sa bulsa ko. Madalas kong gamitin iyon sa trabaho dahil pala-sigarilyo ang mga taong pumapasok sa club. Hinubad ko ang polo ko, nakasando naman ako sa loob kaya ok lang. Ang mahalaga makagawa ako ng isang malaking sunog para ma-activate ang anti-fire system ng bahay.

Sinindihan ko ang polo ko hanggang sa nagliyab iyon at gumawa ng malaking apoy. Hindi nagtagal, sumaboy ang tubig mula sa sprinkler. Nang magsimulang umusok, hinanda ko ang katawan at isip. Malalaking tao ang kailangan kong pabagsakin para makatakas sa lugar na iyon. Hindi na kailangang ma-deactivate ang lock ng pinto, isa-isang pumasok sa loob ang mga tauhan at isa-isa ko ring pinabagsak ang mga iyon. Ngayong maganda na ang pakiramdam ko, panis silang lahat sa akin. Buong buhay kong pinag-aralan ang martial arts at mas magaling ako ng maraming beses sa average.

Hindi naging madali ang daan palabas dahil sa ilan pang malalaking lalaki ang humarang sa akin. Parang eksena sa pelikula walang katapusan ang dating ng mga kalaban hindi nauubos. Maliit ako pero maliksi. At malakas din ang kamao ko.