Συγκατοικοι

_Κεφαλαιο 18_ Πως να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ?

Έχετε φέρει ποτέ το αγόρι σας να το γνωρίσετε στους γονείς σας και εκείνος προσπαθεί υπερβολικά πολύ να τα κάνει όλα σωστά αλλά στο τέλος τα σκατώνει ολα?

Αν Ναι τότε συγγνώμη που αναγκαστηκατε να το περάσετε αυτό.
Ε λοιπόν αν όχι τότε είστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο!Και ελπίζω να μην σας τύχει ποτέ!

Όχι μόνο η μάνα μου πήρε με στραβό μάτι τον Νίκο την πρώτη μέρα που τον γνώρισε αλλά τώρα είμαι σίγουρη ότι αν δεν ήταν της Εκκλησίας,θα έπαιρνε ένα παλούκι και θα του το έσπαγε στο κεφάλι..Η θα τον λιθοβολουσε ξέρω και γω? ..Για όλα την είχα ικανή..

Είμαι σίγουρη ότι μετά από αυτή την σκηνή η μαμά μου θα με απαγάγει μια μέρα που θα παίρνω την σούπερ Κατερίνα η τσίχλες από το περίπτερο και θα με κλείσει σε μοναστήρι..

Αντίο κόσμε..Αντίο σκατα ζωή..

Καθόμουν στο δωμάτιο μου,προσπαθώντας να μην τα κάνω όλα λίμπα..

Ψυχραιμία..Όλα είναι εντάξει..

Ντάξει θα μου πείτε ότι μόνο ένας πνιγμός ήταν..Αλλά όχι..Αυτή η ηλίθια συγγραφεας αποφάσισε να κόψει το κεφάλαιο στο καλύτερο και χασατε ολη την δραση..

What actually happend...

Και εκεί η μαμά μου πνίγηκε..

Ο νικος άρχισε να την χτυπάει στην πλάτη..

Της είχε κάτσει το μακαρονι στο λαιμό..

Ο νικος αποφάσισε να το παίξει ήρωας και σήκωσε την μαμά μου,τύλιξε τα χέρια του γύρω από την κοιλιά της και άρχισε να την πιέζει..

Ξέρετε αυτό το πραγμα που κάνουν στις ταινίες?..

Όχι μόνο τώρα υπάρχει μια μεγάλη στάμπα από εμετό στο πάτωμα αλλά η μαμά μου έσπασε δυο πιάτα και δεν υπάρχει περίπτωση να μου ξαναμιλήσει..

\...\

Η πόρτα μου χτύπησε..

《Αν είσαι ο Νικος να μην μπεις αν είναι το φάντασμα της όπερας η κλέφτης να μπεις..Παραδινομαι..》

《Ω έλα ρε Σοφία..Θα έπρεπε να με ευχαριστείς που έσωσα την ζωή της μαμάς σου》είπε και συνέχισε να χτυπάει..

《Θα σου σπάσω το κεφάλι έτσι και μπεις.》
Είπα και πήρα το ρόπαλο.

Μην ρωτήσετε..Είχα ντυθεί Harley Quinn..

Η πόρτα άνοιξε και ειδα τον Νίκο με ένα κράνος στο κεφάλι..

《Πριν μου πετάξεις κανένα βάζο η τίποτα άλλο περίεργο πράγμα έχεις εδώ μέσα περίμενε να σου πω!》