- Sen o'sun Rian! Öldüğünü sanmıştım. Yaşıyorsun. "Kafasını iki yana sallayıp ona sarılan kızı itti ve baş parmağıyla isim kartını gösterdi."
- Jiyeon ismim seni sersem okuma yazman yok mu? "Arkasına bile bakmadan ilerlemeye başlayan Jiyeon'un arkas...
Elimdeki resim buruşmuştu artık. Dün şef ile yaptığım konuşmadan beri sağa sola bakınıyor hala kendime gelemiyordum. Büyük bir oyunun piyonlarından başka bir şey değildik bunca zaman boyunca. Hey hadi sizi eğiteyim ve kötü adamları öldürün olayları bizi gönderdiği görevler hepsi karşı tarafa hazırlanmamızda adım adım ilerlediğimiz basamaklardı. Bir kez daha baktım elimdeki fotoğrafa yıllar önce öldüğünü söylediği abisi ve yengesi bizim kötü adamımızın odasındaki duvarda resimleri olan doktorlardı. Çok fazla bilim dalında uğraşmış olduklarından ellerinden gelmeyen şey yoktu. Ki oda bunu kullanmak istemişti. Doktorlar kabul etmeyince ortadan yok oldular basit senaryo büyük sonuçlar. Şefe buna dahil olmayacağımızı Jiyeon'u da alıp gideceğimi söylediğimde tek lafıyla mühürlemişti beni bu lanet eve. "Anne ve babasının katillerinden hesap sormak isteyecektir. Yeğenim." Elimdeki fotoğrafı kapının çalmasıyla yastığın altına koyup bir kaç gündür kedi yavrusu gibi etrafımda dolanan güzelliğe çevirdim yüzümü. Başını uzattığı kapıdan gülümseyerek bana bakıyordu. Müsait olduğumu anlaması ve yanıma gelip başını omzuma koyması uzun sürmemişti. "Ji" mırıltılı bir şekilde çıkardığı "Hı?" sesinden sonra gülüp kollarımı doladım bedenine. "Gitsek mi buradan?" Aniden başını kaldırıp şaşkınlıkla baktı yüzüme. "Nereye?" Gülerek avuç içimi yanağına yasladım. "Nereye olursa? Paramız var bilgimiz var. Her şeyi yapabiliyoruz. Ama ben daha fazla birbirimizi kaybetme ihtimali ile yüz yüze gelmek istemiyorum. Gidelim olmaz mı?" Ağzını bir iki defa bir şeyler söylemek için araladı. Sonrasında yanağını avcuma bastırıp yüzüme baktı. "Gidemeyiz. Şefe borçluyuz. Çok çok fazla şeyi. Ayrıca bu okuldaki işi bitirmenin benim için ne kadar önemli olduğunu biliyorsun. Ama hepsi bittiğinde seninle dünyanın sonuna bile gelirim." Yanağındaki elimi çekip yüzümü ovaladım. "Gitmiyorsak bilmen gereken şeyler var."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yazar.
Myungsoo'nun şef hakkında anlattıklarını ayağa kalkmış sinirle dinlerken duyduğu son sözlerle dizleri üzerine düşmüştü Jiyeon'un duyduklarını kaldıramayan bedeni. Myungsoo yavaşça yanına diz çöktükten sonra kolları arasına aldı sevdiği kadını. "Ona hesabını sormalıyım." Jiyeon Myungsoo'nun kolları arasından hışımla çıkıp odadan ayrılarak hızlıca indi merdivenleri Myungsoo'da aynı hızla onu takip ederken Jiyeon çoktan varmış şefin odasına aniden açtığı kapıyla pencereden dışarı izleyen Şefleri sakince ona ve arkasından nefes nefese odaya giren Myungsoo'ya çevirdi gözlerini. "Sırrımı daha uzun süre saklamanı umuyordum." Jiyeon ellerini masaya vurarak yüzüne baktı. "Bana ne zaman söyleyecektin? Amcam olduğunu? Ailemi öldüren adamın evine girip çıktığımı? Beni nasıl oyuncak olarak kullanabilirsin? Bunca zaman ailem tarafından istenmediğimi düşünürken amcam beni oyuncak gibi oynatıyormuş?" ellerini saçlarına geçirerek gezinmeye başladı odanın içinde bir türlü duramıyordu yerince. "Senin Jb'nin babasından ne farkın var? Yalan söylemek insanları kötüye kullanmak umutlarıyla oynamak da sendeymiş. Ve bu pislik hırsın yüzünden ufacık yaşta kuzenim ölmüş." Şef Jiyeon gibi yumruğunu masaya vurduğunda ikiside aynı bakışları atıyordu birbirlerinin yüzüne nefretten yoksun öfke ile dolu. "Odana git Jiyeon." Jiyeon gülerek yeniden ellerini koydu masanın üzerine. "Patronum mu söylüyor amcam mı?" Kang kaşlarını mümkünmüş gibi biraz daha çattı. "Her zaman amcan olarak konuştum Jiyeon. Yalnızca sen bilmedin. Sana hayatta kalman için eğitim verirken de amcandım, sana birilerinin öldürmeyi öğretirken de. Sana babandan kalan kıymetli arabamı verirken de." Jiyeon midesinde oluşan o krampa hakim olmaya çalışırken usulca yutkundu. Yüz ifadesindeki tepkiden bir şey kaybetmeden. "Neden oyunlar yerine gerçeği söylemedin? Seni amcam olarak sevmeme izin vermedin? BEN NEDEN YILLARCA BENİM OLMAYAN BİR AİLEDEN İŞKENCE GÖRÜP SONRA SOKAĞA ATILDIM?" "Ben kendi çocuğumu bile sevgi verip koruyamadım Jiyeon. Abimin son emanetini de yanıma almak istemedim batarken. Aramadım bu yüzden seni. Seninde ölmenden korktuğumdan. Sonra bir uçurum kenarında çıkıverdin karşıma. Myungsoo'yu bulduğum yerde. İntihar etmek üzereyken." Jiyeon'un bakışları şok ile arkasındaki Myungsoo'ya döndüğünde başını yere eğmişti. Kapıya hızla ilerleyen Jiyeon odadan çıkıp bir adım ileride durdu. "Bilmem gereken başka bir şey daha var mı? Ben buradan defolup gitmeden önce?" Geride kalan iki adama baktı. Öfkesi Myungsoo'ya değildi... Neden intihar ettiğini anlatmasını beklemiyordu çünkü kendisi de hiç anlatmamıştı. Ancak amcası... Onun bunca zaman yaptıklarının bir mantığı yoktu. Olsa da kendisine çok acımasızca geliyordu. Sonunda kendini evden dışarı attığında derin bir nefes vermişken bir el tuttu onunkini.
