Last Game

81. Valentine Prom

Ik gebaar de man in butler kostuum naar me toe te komen. Hij gaat snel naast me staan. "We doen alsof we het bos gaan platbranden. Verzamel hooibalen en steek ze aan." Fluister ik. De man knikt. "Verzamel alle hooibalen en steek ze aan! We branden het bos plat!" Roept hij. De soldaten beginnen te rennen. "Als ze eruit komen moet je hen niet doden." Zeg ik. De man knikt en loopt naar de soldaten toe. De meisjes gaan vlak achter me staan. "Prinses Seraphina, er is iets vreemds uit het lucht gevallen." Zegt een meisje. Ik kijk haar meteen aan. "Waar?" Vraag ik dringend. "Nou er zijn meerdere vreemde dingen uit het lucht gevallen. Een paar in het bos en de andere zijn in de andere koninkrijk gevallen." Antwoordt het meisje. Die 'dingen' zijn waarschijnlijk de anderen! Dat betekent dat een paar van hen in het bos zitten! Alle hooibalen staan klaar. "Stop! Steek ze nog niet aan!" Roep ik. De soldaten kijken me afwachtend aan. "Stuur ze een bericht. Als ze er niet uitkomen, worden ze verbrand." Zeg ik tegen een soldaat. Hij knikt en rent met twee andere soldaten het bos in. Een postbezorger mag toch niet vermoord worden als hij post aan de vijand brengt? Misschien had ik beter eerst kunnen vragen... Na een paar minuten rennen de soldaten het bos uit. "Prinses, u moet maken dat u wegkomt. Ze zijn met veel meer dan ons! Het hele bos zit vol!" Roept de soldaat. Ik kijk naar het bos. "Hoeveel denk je?" Vraag ik. "2.000" Antwoordt de soldaat. Eigenlijk is dat niet veel, maar ik wil geen mensenlevens verspillen. "Terugtrekken!" Beveel ik. De soldaten knikken en beginnen richting het paleis te rennen. Ik spoor mijn paard aan en rij achter de anderen aan richting het paleis. "Prinses Seraphina, ze zullen ons een tijdje niet meer aanvallen. U kunt dus vanavond deelnemen aan de Valentijns Bal." Zegt de man in butler kostuum. Oh hemel! Het is al 14 februari! "Oké, ik zal eraan deelnemen." Glimlach ik. De man knikt. We rijden door de stadspoort. Het valt me nu op dat er overal roze kaarsen branden. Zo schattig! Ik voel een steek door mijn hart. Mijn eerste Valentijnsdag dag met een vriendje, maar mijn vriendje is hier niet! "Is er een manier... om iemand een bericht te sturen, terwijl je niet weet waar hij is?" Vraag ik aan de man. Dut klinkt best wel onmogelijk. De man denkt even na. "Ik denk het niet. Tenzij u iets van hem heeft, kunnen we hem laten opsporen door één van de wolven." Antwoordt hij. "Oh, laat maar dan." Mompel ik. We rijden door het paleispoort. Ik spring van mijn paard af en loop richting het paleis. Oh mijn lieve hemel... Ik merk nu pas dat mijn horloge is verdwenen. "Euhm... heeft u mijn horloge gezien?" Vraag ik paniekerig aan de man. Hij schudt zijn hoofd. "Op de hooistapel droeg u ook al geen horloge." Antwoordt hij. Oh god, ik kam toch nog wel uit Last Game zonder horloge?! "Maakt u zich maar geen zorgen, prinses. U hebt nog vele andere horloges." Zegt hij geruststellend. Dat was mijn enige horloge in mijn hele leven... Een paar dienstmeisjes rennen naar me toe. "Prinses, de Valentijns Bal begint al over een paar uur." Zegt een meisje nerveus. "Oh ja, ik kom!" Ik loop snel achter hen aan. We lopen een enorme kamer binnen met een bad en twee ligstoelen.

Het ziet er zo... Arabisch uit! Of was het India die zulke ramen hadden?... Vol bewondering loop ik richting het bad. Een dienstmeisje maakt aanstalten me uit te kleden. "Wacht, dat kan ik zelf wel! Gaan jullie maar buiten wachten." Zeg ik snel. De dienstmeisjes knikken en lopen naar buiten. Opgelucht kleed ik me uit en stap snel in het bad. Een warme ontspannende gevoel verspreidt door mijn lichaam. "Heerlijk." Zucht ik. "Wacht, waar is mijn ketting?" Denk ik hardop. Dit meen je niet! Ben ik alles kwijtgeraakt?! Ik zeep me snel in en spoel het zeep van me af. Een dienstmeisje komt binnen met een witte chiffon jurk. Ze legt het op de ligstoel neer en loopt snel weer naar buiten. Ik droog me af en loop verbaasd naar het jurk toe.

"Oh op Valentijnsdag hoef je dus niet altijd rood aan te trekken." Mompel ik. Ik trek het jurk aan en borstel mijn haar. "Euhm... waar zijn mijn schoenen?" Roep ik. De deur gaat open. "Sorry! Ik was het helemaal vergeten!" Zegt een dienstmeisje paniekerig. "Maak je geen zorgen. Je brengt het precies op tijd." Zeg ik geruststellend. Waarom zou ze zo nerveus zijn? Ze legt een paar witte hakken voor me op de grond.

"Awh schattig." Grijns ik. De dienstmeisje grinnikt en loopt snel weer naar buiten. Ik trek de hakken aan en loop achter haar aan. Net als ik de gang in wil lopen houdt een dienstmeisje me tegen. "Wacht, je moet een masker dragen!" Roept ze. Ze houdt een witte masker voor me. Ik knik verbaasd. Ze maakt het masker vast en knikt goedkeurend. "U ziet er prachtig uit!" Grijnst ze. "Wat verwacht je dan? Ze is een
prinses." Lacht een andere dienstmeisje. Ik schud lachend mijn hoofd en loop richting de trap. De dienstmeisjes lopen achter me aan. "Het feest is al ondertussen aan de gang." Legt één van hen uit. "Des te beter! Dan merkt niemand mij op." Grinnik ik. De dienstmeisjes schudden lachend hun hoofd. "Ze merken je al op wanneer je naar binnen loopt." Zeggen ze. De soldaten openen snel de deur voor me als ze me zien. "Veel plezier, prinses." De dienstmeisjes lopen weg. Ik haal even diep adem en loop dan richting de deur die door niemand bewaakt word. "Prinses, u kunt hier naar binnen." Zeggen de soldaten verrast. "Oh dat weet ik! Maar ik wil liever niet dat iemand mij opmerkt." Leg ik uit. Ze knikken grijnzend en sluiten weer de deur. Ik open voorzichtig de deur en loop de zaal in. Gelukkig is iedereen druk bezig met kletsen en het drinken van wijn dat ze me niet opmerken. Ik loop onopvallend langs iedereen. Bijna struikel ik over iemands jurk. Waarom moet ze zo'n jurk met tien meter lange sleep aantrekken?! Oké, twee meter sleep maar dat is toch hetzelfde? Ik kijk naar buiten. Waar zouden de anderen nu zijn? Ik wil met hen iets doen... "Wat kijk jij verdrietig." Hoor ik een stem achter me. Ik draai me verbaasd om. Er staat een jongen voor me. Zijn gezicht is bedekt door een masker en een zwarte mondkap. Zelfs zijn haar is bedekt door zijn capuchon! "Sorry, maar ken ik jou?" Vraag ik verward. De jongen grinnikt even en pakt dan mijn hand vast. "Mag ik je ten dans vragen?" Vraagt hij. "Ik kan niet dansen." Antwoord ik snel. "We kunnen buiten dansen. Dan ziet niemand ons." Stelt hij voor. "Ahm..." Ik kijk aarzelend om me heen. "Buiten staan ook soldaten, maak je maar geen zorgen." Lacht de jongen. Ik knik. "Oké, dan." We lopen richting de deur.