Takip(Yandere)

-13-

Güzel tatilimizi bitirmiş ve evlere dağılmıştık.Miles bizde kalacaktı ve sen James'ten tekrar telefon numarasını aldın...

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.Korkuyorum Valya.

Ya onu öldürdüğümde ona karşı olan hislerin için depresyona girersen ve bana zamana ihtiyacın olduğunu söylersen?

Beklemek istemiyorum.

"KORKAK."

"KAFAMDAN ÇIK ARTIK."

"SEN KORKAKTAN BAŞKA BİR ŞEY DEĞİLSİN VALYA'YA ASLA SAHİP OLAMAYACAKSIN.İĞRENÇSİN!."

"Aman Tanrım Lee!."

Miles'ın sesini duymamla sesin geldiği yöne doğru başımı çevirdim.Miles bana şaşkın bir yüz ifadesi ile bakarken neden böyle baktığını anlamaya çalışıyordum.Gözlerimi bedenime çevirdiğimde kollarımdan kanlar akıyordu ve yerlerde kırılmış ayna parçaları vardı.

Ne ara yaptım bunları?

Miles koşarak yanıma geldi ve kolumdan nazikçe tutup beni lavabo'ya doğru sürükledi.

Kafam çok karışmıştı.Ayna'ya elimi bile sürdüğüm hatırlamıyordum.

"Tanrım Lee neyin var senin böyle?!."

Miles konuşmaya devam ederken aynadaki yansımama baktım.

Ben Lee Black'tim

Babam eski bir bilgisayar mühendisi ve annemin hastanesinde bir yatırımcıydı.Annemse dedemden kalan hastane zincirinin başındaydı.Ben?

Ben sadece evde babası tarafından eğitim görmüş yalnız bir çocuğun tekiydim.Babam bana bilgisayar hakkında bildiği tüm bilgileri bana aktarsada asla bilgisayarları sevmedim.Onlar insanların daha kolay iş yapmasını sağlayan kare kutulardan başka bir şeyler değildi.Ben insanlara yardım etmek istemiyordum.Onlara acı çektirmek,gerçek hayata gözlerini açmalarını istiyordum.

Babamla bu konu hakkında ne kadar çok tartıştığımızı hatırlıyorum.Asla resim çizmemi istemezdi hep onun kurduğu bilgisayar programı şirketine yeni programlar sunmamı ve zenginken onu daha fazla zengin etmemi isterdi.Bende şirketini yıktım zincirlerimden kurtuldum.

"LEE!."

"Efendim?."

"Hastaneye gitmeliyiz yaran çok derin."

Miles her şeyi abartırdı ve bu huyundan nefret ediyordum.

"Ben iyiyim endişelenme."

Bir şey demesine izin vermeden banyodan çıktım ve dış kapıya doğru yöneldim.Nefes almaya ihtiyacım vardı.

"LEE! BEKL-"

Sözünü tamamlanmasına izin vermeden dışarı çıktım ve koştum.

Sadece koştum.

1 saat sonunda sahildeydim.Tuzlu rüzgar kokusu ve dalgaların kıyıya vurduğu andaki ses güzel falan değildi.

İnsanlar denizin büyüleyici olduğundan bahsedip duruyorlardı ama güzel olan şey deniz değildi.O anda düşündüğünüz anılar ve kişiler güzel olanlardı.