Cümleler adeta boğazımı delip geçiyordu. Nefes almak,onun gözlerinin içine bakmak beni zorluyordu. Ve ben bedenimle bir savaş veriyordum.
"Ailene bir şey mi oldu?" Soğuk ellerini ellerimin üzerinden hiç ayırmadan gözlerime baktı.
"7 yaşımda annemi kanserden dolayı kaybettim. Durumu ağırlaştığı için son zamanlarında hastanede kalıyordu. Sabah teyzem beni erken saatte uyandırdı ve elime bir telefon tutuşturdu. Babam annemin öldü-üğünü söyledi.." hıçkırıklarım hiç kesilmeden artarken Jungkook sadece kollarını titreyen bedenime daha çok sarmıştı.
"Ardından beni arabayla teyzemlerden almaya geldi ve hastaneye doğru hızlıca sürmeye başladı. Elimde annemin aldığı pembe ayıcığım vardı. Bütün sıkıntılarımı ona anlatırdım."
"Senin hikayen.. daha kötü!" Diye mırıldandı. Sonrasında anlatmaya devam ettim.
"Ama babam arabayı çok hızlı kullandığı için trafik lambasındaki kırmızı ışığı fark etmedi ve kaza yaptık." Derince nefes alıp verdim.
"Arabanın içinde sıkışıp kalmıştım. Gözlerimi etrafta gezdirdiğimde babamın kanlar içinde arabada yattığını gördüm. Elimdeki pembe ayıcık babamın kanı ile kaplanmıştı. Üstümdeki pembe kıyafetler kandan dolayı görünmüyordu. İşte o an pembe renginden nefret etmeye başladım."
"İşte o an pembe renginin masum olmadığını anladım."
Ellerim titriyordu ve göz yaşlarım Jungkook'un gömleğini yeteri kadar ıslatmıştı. Ama Jungkook rahatsız değilmiş gibi beni daha çok kollarıyla kendine çekti.
İçimdeki acı birazlığına da olsa dinmişti ve bunun nedeni o'ydu. Bu anın hiç bozulmamasını istiyordum. Sonsuza kadar böyle durmayı diliyordum.
"Biliyor musun Cho? Galiba ben.." cümlesini tamamlamadan bedenini bedenimden ayırdı ve arkasını dönüp gitti. Bir şey demeden onum gidişini izledim. Elimdeki anahtarlığa bakıp yanağımı elim yardımıyla güzelce temizledim. Ardından eve doğru yol almaya başladım.
Az önce yaşadığım şeyler bana rüya gibi gelsede hepsi gerçekti ve ben yer altına girmek için bir delik arıyordum. Utanılacak bir durum yoktu ama ben kendimi çok kötü hissediyordum.
Özellikle,bir anlığına,bu kadar yakınken neden beni oracıkta öyle bırakıp gitmişti?
Titreyen bacaklarımı bir süreliğine durdurdum ve parmaklarımın arasında sallanan pembe anahtarlığa baktım. Anahtarlığa bakmamla kaza sahnesi birden gözümün önünde belirdi ve kana bulanan pembe...
İkimizde yaralıyız Jeon Jungkook...
Ve bu yaraları birlikte sarmak istiyorum. Tabi sende kabul edersen..
