Zion's Cry

199 25 0
                                    


Hi Guys! :) Hope you like this chapter! :D

God bless everyone :)

Misty loves you! ;)


___

~Zion Charles~

I breathed deeply and closed my eyes. All I can see was full darkness and it's blinding me.

In the past few years of my life, I suffered a lot from pain, grief and sorrow that have invaded my whole world.

I was only 14 year old young man when a terrible thing had happened into my life.

~Looking Back~

"Mom, No... You can make it. You can survive. Please fight, mom." I pleaded as I feel a lump on my throat rise up. I clenched my hands and smashed the hospital bed. The pain and grief inside my heart were making me breathless.

I know that I'm asking for too much, but I can't lose her. We can't.

"Son, listen to me." Mom said. Her voice was barely audible. She reached for my face, making circular motions on it. She smiled at me despite of the pain she feels because of her damn illness. I can see it in her brown irises which are mirroring mine.

"Lumalaban ako, anak. Pero nararamdaman ko ng malapit na akong lumisan. If only I could live longer, I'll stay with you and watch you grow into a fine gentleman." She smiles genuinely. Nakita ko ang pangingilid ng luha sa kanyang mga mata.

"But what I want you to understand is... this is my fate. We can't change this, Zy. Hindi natin hawak ang buhay natin. Hanggang dito lang ako. Matanggap mo sana 'yon, anak." She looked at me in a symphatetic manner. "Ingatan mo ang sarili mo ah. Mahal na mahal ka ni Mommy. Lagi mong tandaan 'yan." She managed to say in a weak voice.

I nodded slowly. I couldn't find the right words to say. I don't want to argue anymore.

A matter of silence enveloped us.

Ang hirap tanggapin na mawawala na siya sa buhay namin. Sobrang sakit.

"I-i love you... son... goodbye." I looked up to her. Unti-unting gumuho ang mundo ko ng ngumiti siya... kasabay noon ang pagbagsak ng luha sa kanyang mata.

"Mom, No!" I shouted when she slowly close her eyes. Nabingi ako sa malakas na pagtunog ng cardiac monitor. The cardiac event turned into straight line. Natulala ako sa kawalan. I felt rigid. I can't move my body. My breathing was heavy.

"Mom...." I mumbled. Hindi ko na namalayan ang mga pangyayari sa paligid ko. Wala akong marinig. Wala akong maramdaman. Everything went blurry in my sight... until someone dragged me by my arm.

Nagising ang diwa ko. Nakita kong nagkakagulo ang mga nurse at doctor. "Ilagay niyo yung oxygen, bilis! Nurse Kim check the vitals." Aligagang utos ng head doctor.

Nagpumiglas ako sa pagkakahawak ng isang nurse sa braso ko. "Labas muna tayo ah. Hindi ka pwede dito." Malumanay niyang sabi. Pinipilit ko pa ding makawala sa hawak niya. Mabilis na tinakpan ng isa yung area kung nasaan si Mommy.

"No! My mom needs me. Let go of me! Please, I'm begging you." Tinignan ko siya sa mata at nagmamakaawang bitiwan ako.

Umiling siya, "Sorry, pero hindi talaga pwede. Hayaan nalang natin sila sa loob. Gagawin nila ang lahat para iligtas ang mommy mo ha. Kumalma ka muna." Ikinuyom ko ang kamay ko. Wala din akong magagawa kahit magmatigas pa akong puntahan siya sa loob. Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili.

The Unavowed ProtectorTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon