When Miss Wattpader Met Mister Wattpader [ONGOING]

∵ C h a p t e r 0 7

"Bryan, ayoko ng mangyare ang noon.." -Me

"Yung na experience mo?" -Bryan

"Oo. Pero, may tanong ako.. Pinaglalaruan mo lang ba ako?" -Me

"Hindi. Hindi ka naman bagay eh😂" -Bryan

"Seryoso ako" -Me

Gusto ko na talaga malaman ang totoo. Ayoko ng makipag lokohan pa.

"Hindi nga. Hindi kita pinaglalaruan" -Bryan

"Paano mo nasasabi yan?" -Me

"Sachi, mahal kita. Oo, hindi pa tayo nakakapagkita. Hindi mo pa naririnig boses ko. Pero itutupad ko ang pangako ko sayo" -Bryan

Sa totoo lang, ngayon nya lang binanggit pangalan ko. Pero hindi... Wag ka paring maniwala, Sachi. Kailangan ko muna ng patunay.

"Wag ka sanang paasa. Kasi madali ako mafall at ito ang pinaka ayaw ko sa sarili ko. Madali ma fall sa mga salita" -Me

"Sinasabi mo na ba na ayaw mo na ako makausap pa? Naiintindihan kita😊 Kung yun ang decision mo and kaya kong mag hantay, kahit kailan pa yan" -Bryan

Di ko alam mararamdaman ko pero...
Nang sinabi nya mga yan

Wag, Sachi😫

"Hindi yun ibig sabihin ko. Sinasabi ko lang yun atleast malaman mo lang" -Me

Pero hindi na sya sumagot pa, kundi sineen nya lang ako.

"Uyyy"

"Galit ka ba?"

"Uyyy... "

Pero hindi na talaga sya sumagot pa.

Naiiyak ako. Ewan ko ba. Bakit ko sya iniiyakan?

Hindi naman ako umiyak sa una pero bakit sakanya..?! Ayoko iyakan ang ganito pero umiyak nalang ako bigla.

Kahit anong pigil ko, may mga lumalabas paring luha. Tangina.

Ganito ka ba talaga KATANGA, Sachi Alfonso? Hah?! Ganito ba talaga?!

Bakit kasi ang ambabait ko?! Sobra naman ang kabaitan ko, bakit?!

*Ding dong...

Napatigil ako ng may marinig akong doorbell.

Kaya pumunta muna ako ng cr para mag hilamos ng mukha para hindi ako mahalatang umiyak, kung sino man yun.

"Tama na, Sachi sa kakaiyak. Wag mo muna syang isipin" -Me

At lumabas na ako ng kwarto para buksan na ang pintuan.