Ροζ (Ολοκληρωμένο)

{Ε και;}

Γυρνούσα νευρικά το μαύρο λαστιχάκι που είχα στο χέρι μου καθώς ήμουν στην αίθουσα αναμονής.

Τα μάτια μου έπεφταν συνεχώς στην κοιλιά μου.

Και όλο τα απομάκρυνα.

Ήμουν μικρή.

Ήμουν ανώριμη.

Δεν θα μπορούσα να ανταπεξελθω σε κάτι τέτοιο.

Και αυτός ήταν μικρός και ας ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος.

Αυτός ήταν πιο ώριμος βέβαια.

Μα σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να το αντέξουμε.

Όταν του είπα την αποφαση μου.

Πήγε να ψελλίσει την άρνηση του.

Αλλά σώπασε και έπνιξε την απογοήτευση στα υγρα του μάτια.

<<Κυρία Οικονόμου>>

Άκουσα το όνομα μου και σήκωσα το κεφάλι μου.

Βλέπω τον γιατρό με την άσπρη ρόμπα.

Τοποθετώ το χέρι μου στην κοιλιά μου.

Μακάρι να άκουγα κάτι.

Μια απάντηση.

Μα εγω θα έπρεπε να δινω μονο απαντήσεις απο εδώ και πέρα.

Εμένα θα με αποκαλεί "Μαμά"

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου στον γιατρό έχοντας δάκρυα στα μάτια.

Η πορτα του νοσοκομείου ανοίγει απότομα.

Ήταν εκείνος.

Τρέχει προς τα εμένα και με αγκαλιάζει.

<<Σε παρακαλώ μην το κάνεις>>

Γονατίζει.

Στα χέρια του κρατούσε μια πιπίλα.

Μου την δίνει.

<<Γίνε η μητέρα του παιδιού μου σε παρακαλώ.Δεν θα ήθελα καμία αλλη στην θεση σου>>

9 μήνες μετά.

Ο πόνος αφόρητος.

Λουσμενη απο ιδρώτα.

Αίμα στα σεντόνια.

Το χέρι μου να κρατάει το δικο του.

Ουρλιαχτά.

Και στην συνέχεια ενας ευχάριστος ήχος.

Μια ανακούφιση κατακλύζει το δωμάτιο.

Τυλιγμένη σε μια ροζ πετσετουλα.

Την κρατάω στην αγκαλιά μου.

Και τωρα ξέρω.

<<Ποτέ δεν πίστευα οτι θα μπορώ να μοιράσω την αγάπη που έχω για εσένα μα πόσο λάθος έκανα>> λέει εκείνος ενώ μας παρατηρεί.

20 χρονών και με μωρο.

Ε και;

Γεια σας.

Όχι δεν είμαι κατα των εκτρώσεων.

Μα εγω θα πάλευα για το πλάσμα μου όσο χρόνων και να ήμουν.

Με αγάπη,
Φρου.