Secrets (one direction adoption fanfiction)

Hoofdstuk 3

Hey iedereen! In dit hoofdstuk zal wat grof taalgebruik in voorkomen dus als je daar niet comfertabel mee bent ofzo dan moet je de droom van brooklyn (het schuin gedrukte stukje) over slaan! Love u X

*******************************************************************************************

"Het zal allemaal weer hetzelfde worden brook's, niemand houd van zo'n slet als jou" zegt mijn oom terwijl hij me nog een trap geeft. Ik krimp in elkaar terwijl de tranen over mijn wangen lopen. "Die 5 jongens gaan je pijn doen net zoals iedereen heeft gedaan en je verdient het. Waarom ben je zon bang kreng en snijd je niet een keer dieper in je pols hm?" zegt hij terwijl hij mijn pols wegtrekt van mijn lichaam waardoor al mijn sneeën open en bloot voor hem liggen. "Als jij het niet kan doe ik het wel voor je" zegt hij en zet een mes op mijn pols waarna hij zonder genaden een snee tot hij mijn hele slag ader heeft doorboord met het mes en ik langzaam wegzak in een donker gat...

Snel ademend schiet ik overeind terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik probeer mijn adem rustig te krijgen wetend dat ik anders ga hyper ventileren wat uit eindelijk ook lukt. Ik stap uit het bed en loop voorzichtig naar de badkamer. Ik neem een paar slokken water uit de kraan en loop dan weer terug naar het bed. Zal hij gelijk hebben? zal niemand echt van me houden? Ik begin te piekeren en merk dat ik het een beetje benauwd begin te krijgen. Ik zie een dak raam en spring op. Ik trek snel een broek aan en een oude versleten sweater die een van de jongens van het weeshuis te klein was en dus naar mij ging. Ik trek mezelf op uit het raam en kom op het dak terecht. Ik ga zitten op een blek net naast het raam en kijk naar de langzaam opkomende zon. Mijn oog valt op twee vogels die zorgeloos rond vliegen. Ik glimlach op het gezicht die al snel weer verdwijnt als ik me bedenk dat ik nooit zo gelukkig zal worden. Altijd zou mijn verleden me achtervolgen en als ik het bijna zou vergeten zou iemand me er wel weer aan herinneren. Ik begin weer te snikken en leg mijn gezicht op mijn knieën. Waarom sping je niet gewoon? Niemand zal je missen! niemand houd van zo'n nutteloos mormel als jij bent! waar wacht je op? Het is nog maar een meter van het dak af hoor! De stem van mijn oom spookt door mijn hoofd en mijn gehuil word erger. Waarom spring ik niet gewoon? De jongens zouden hooguit boos zijn om hun verpeste tuin! Ik kijk naar de dak rand die maar een meter van me af is en slik een keer. Is dit het dan? Mijn einde? Waarom doe ik zo dramatisch?! niemand gaat me toch missen. Ik kruip voorzichtig naar de rand van het dak todat mijn benen over de rand hangen. Ik sluit mijn ogen en hoor mijn oom tevreden lachen. "Vaarwel wereld"