Secrets (one direction adoption fanfiction)

Hoofdstuk 5

(HARRY POV.)

Nadat ik brooklyn in bed heb gelegd en het raam dicht heb gedaan loop ik naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en leg mijn gezicht in mijn handen. "haz wat was er aan de hand met brooklyn?" hoor ik liam achter me zeggen terwijl hij een hand op mijn rug legt en naast me gaat zitten. "H het is dat ik haar h hoorde, anders w was ze weg liam" zeg ik op fluistertoon terwijl de tranen over mijn wangen beginnen te stromen. "Wat? Harry wat is er gebeurd?!" zegt liam terwijl hij een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht heeft. "Z ze wou van het d dak afspringen" zeg ik en de tranen beginnen harder te stromen terwijl ik mijn gezicht in mijn handen leg. Liam is stil maar ik hoor hem soms trillerig adem halen. "M maar waarom? w we hebben haar t toch niks gedaan?" zegt liam terwijl hij niet begrijpend naast me op de bank gaat zitten. "Ik weet het niet li, maar we moeten haar helpen! I ik wil haar niet kwijt, i ik hou van haar" zeg ik en kijk liam moedeloos aan. "We moeten op haar gaan letten en laten weten dat we wel van haar houden, op welke manier dan ook!" zegt liam terwijl hij zijn tranen wegveegt en een keer diep adem neemt. Ik knik en volg zijn voorbeeld. Hij houdt zijn hand op voor me. "Voor brooklyn" Ik leg mijn hand op die van hem. "Voor brooklyn"

(BROOKLYN POV.)

Ik word wakker en kijk op de wekker. 12:00... Ineens schieten alle herinneringen van eerder deze dag in mijn hoofd en ik schiet overeind. Oh god nee... nu worden ze hartstikke boos en gaan ze me net zolang slaan tot ik haast niet meer kan bewegen zonder pijn te voelen... Met een angstig gevoel loop ik naar de deur en doe hem open. Als het toch moet komen beter vroeg dan laat toch? "Ik weet het niet Boo bear, ik maak me echt enorme zorgen om haar" Ik vang een gesprek op tussen volgens mij harry en geen idee wie 'boo bear' is. "Het komt vast wel goed hazz, we gaan enorm goed op haar letten de komende tijd en zorgen dat dit niet meer kan gebeuren" zegt blijkbaar louis En ik kijk verward naar de grond. Ze maken zich zorgen om me? Ze maken zich echt zorgen om me? Een sprankje hoop vliegt door mijn lichaam en ik focus me weer op het gesprek. "Ik wil haar gewoon echt niet kwijt lou, ze is als mijn dochter voor me, ik hou van haar" bij die woorden krijg ik voor het eerst in tijden een oprechte lach op mijn gezicht. Ze houden van me? Ze houden echt van me? Ik herstel mezelf snel en loop binnen alsof ik niks gehoord heb. Ik zie louis met een verdrietige blik naar me kijken en harry met lichtelijk rode ogen. Heeft hij gehuild? "Hey brooklyn, hoe voel je je?" vraagt harry terwijl hij me een glimlach geeft. "H het spijt me van e eerder, ik weet n niet wat me overkwam..." zeg ik eerlijk. Soms voelt het alsof de stemmen van mijn verleden mijn hersenen overnemen en me totaal onder controle hebben. "je hoeft je niet schuldig te voelen baby girl, beloof ons alleen dat je nooit meer zoiets doet" zegt louis terwijl hij voor me op de koffie tafel gaat zitten. "Ik beloof het" zeg ik en ik zie hem opgelucht adem halen. Hij spreidt zijn armen en ik accepteer zijn gebaar voorzichtig door mijn armen om zijn nek te slaan. Hij trekt me dicht tegen hem aan door zijn armen om mijn middel te slaan. Ik voel me op een of andere manier veilig in zijn armen. Alsof niemand me pijn kan doen. Mischien zijn deze jongens toch anders?