Göğsünün içinde mavi kederle atan kalbin zamanla grimsi bir buluta dönüyor. Hiçbir şey eskisi gibi kalmıyor, her şey olabildiğince değişken. Gördüğünde gözlerinin içi parlayan insanlar artık gözlerini dolduruyor. Herkes biraz namert, her şey olabildiğince sahte. Saflığını göz göre göre çiğniyorlar, artık herkesin koruduğu şeyler var. Herkes biraz duvar, herkesin sokağında işlenen bir cinayet var. Perdeyi aralayıp baktığın o manzarada artık yeşillik yok. Herkes biraz umutsuz, herkesin iç çektiğinde hatırladığı bir manzara var. Herkesin odasında edilmemiş intiharlar, bileklerinde kesilmemiş damarlar var. Herkes biraz insan.Tüm bunları boş verip, çiçeklerden duvarlar örelim mi? Biraz da o pencere kenarında ölelim mi?
ESTÁS LEYENDO
Söylenmeyen Sözlerim
PoesíaSen benim söylenmeyen sözlerim Sen benim unutamadığım ilklerim Sen benim içemediğim son kadeh Uzun yolum, şarkılarım, sevdiğim. -|17062017|- şiir içinde #3
