Secrets (Dutch One Direction Fanfiction)

Friendship & texts

'Daar ben je, mijn ultra-populaire best friend! Dat is al even geleden, ik kwam eens kijken of je nog leefde.' Chelsea wandelde mijn huis binnen en gooide haar jas aan de kapstok alsof ze thuis was. Het ritme van mijn hart nam weer een rustiger tempo aan en ik zuchtte. Hoewel ik haar voor een deel de schuld gaf van dit alles, ze bleef wel één van mijn beste vriendinnen.

'Hey, Chelsea. Meid, moet je nu eens wat weten... Ik heb net een brief gekregen van één of ander tijdschrift. Ze willen een interview. Bah.'

Chelsea's mond viel open en ze keek me met fonkelende ogen aan. 'Een interview! En jij zit hier te blazen en te zuchten! Als ik jou was, had ik al lang gebruik gemaakt van al die aandacht die jij krijgt. Bekendheid en roem, wie wil dat nu niet?' Ze zwaaide met haar haren om haar woorden, een gebaar dat haar woorden bekrachtigde. Chelsea was een persoon die graag in de belangstelling stond, wat de reden is dat ze dat interview in de krant gegeven had zonder me om toestemming te vragen. Het zou me zelfs niet verbazen als zij in mijn plaats had willen flauwvallen. Het frustreerde me.

'Nee! Vergeet het, ik doe het niet. Bekendheid en roem kan me geen enkele barst schelen! Ik wil mijn rustig leventje terug. Fuck dit,' zei ik. Het feit dat Chelsea zo weinig begrip toonde hielp me niet verder. Ik keerde mijn houding half van haar weg.

Chelsea wist niet goed wat te zeggen. Het leek de eerste keer in lange tijd dat we op zo'n verschillende golflengtes zaten. Het was oncomfortabel. Ze schraapte haar keel.

'Het was fijn om je weer even te zien, al was het voor eventjes. Ik moet nog werken aan een groepsopdracht, maar laat iets weten als je me nodig hebt, oké? Ik ben er voor je.' Ze kwam naar me toe voor een knuffel, die ik zachtjes beantwoordde. Ik vroeg me af of ze echt een groepswerk had, of ze hier eigenlijk gewoon weg wilde.

Ondertussen was het namiddag geworden. Ik had een kom soep gemaakt en een vegetarische maaltijd voor mezelf bereid. De ene kant van het gerecht was wat aangebrand, het resultaat van onze felverouderde oven. Ik moest echt eens aan mijn ouders laten weten dat we nood hadden aan een nieuwe. Voorzichtig sneed ik het verbrande stuk eraf en gooide het met een boog recht in de vuilnisbak. Nice.

Tijdens het eten klikte ik op de home-button van mijn gsm en het scherm lichtte op. Ik zag dat ik enkele nieuwe berichten had, dus liet ik mijn bestek rusten op de rand van mijn bord en drukte ik de toegangscode in.

Het was een onbekend nummer. Waarschijnlijk de provider die me gaat vertellen dat mijn nieuwe sms-bundel start, jezus, het werd hoog tijd. Ik deed het bericht open, en tot mijn verbazing was dat niet het geval. Mijn gezicht betrok.

Beste Lina,

POP-magazine wil graag een interview afnemen. Vergeet deze buitenkans niet! Voor meer info, check de onderstaande contactgegevens of de bijsluiter in de aan u geadresseerde brief. Het POP-team hoopt u binnenkort te ontvangen!

Het koste moeite om me niet te verslikken in mijn quornburger.

Wat... is... dit? Sinds wanneer weet dit magazine zowel mijn woonplaats àls mijn telefoonnummer? Was dit magazine dan zo wanhopig om een goed interview te publiceren?

Ik las het bericht nog eens door. Een gedachte schoot door mijn hoofd. En... wat als ik nu ja zeg? Veel meer dan het verhaal dat iedereen al weet heb ik toch niet te bieden. Misschien... moet ik het spel wel gewoon meespelen. Ik grijnsde.