Secrets (Dutch One Direction Fanfiction)

Everywhere in the world

Ik was overal. Op het internet, in magazines, op foto's, op alles wat je maar kon bedenken. Twitter stond vol met berichten over het meisje dat flauwviel tijdens de signeersessie en daarna quality time mocht doorbrengen bij One Direction. Mijn privéberichten stonden roodgloeiend. Ik kreeg zowel reacties van mensen die me proficiat wensten en blij voor me waren dat ik de jongens privé had kunnen ontmoeten, als van personen die me om die reden haatberichten stuurden. 'Je verdient het niet om zoveel aandacht te krijgen van One Direction. We haten je!', 'Val toch dood.' las ik, bericht na bericht. Ik voelde me alsof ik iedere moment kon overgeven. Ik probeerde er niet al te veel op te letten, maar erg gemakkelijk was dat niet. Ik besloot mijn account te verwijderen en een nieuwe aan te maken, zodat de berichten zouden ophouden. Ik was in no time wereldnieuws, en ik had het zelf niet onder controle.

Iemand deelde een video over een interview met One Direction. Het interview was dezelfde dag opgenomen als de dag van de signeersessie. Met een bang hart klikte ik op de video.

Het filmpje begon met de typische begintune van een talkshow. Op de achtergrond hoorde ik joelende, fluitende en applaudisserende mensen. Harry, Niall, Liam, Louis en Zayn zaten in een lange, zwarte zetel en de interviewer zat naast hen in een andere relaxstoel. "Hi everyone! Today we're interviewing worlds most famous boyband, One Direction!" Nu begonnen de meisjes in het publiek te gillen. Het duurde eventjes voordat de interviewer met een geërgerd gezicht de meisjes om stilte kon vragen om zijn interview te beginnen. Ik keek naar de jongens. Ze zagen er even geweldig uit als altijd. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik hen in het echt had gezien. En dat ik voor hun ogen was flauwgevallen...

 "How are you guys?" vroeg de interviewer wanneer hij eindelijk de kans had. De vraag was duidelijk naar Liam gericht. "We're all great," zei hij met een glimlach. "We just returned from a signing in Cologne to sign the albums of our fans. For the German fans, in 'Keulen'." Hij probeerde de naam van de stad in het Duits te zeggen, maar dat lukte niet echt. Er ontstond algemeen gelach in de zaal. "Haha, very funny! German isn't your language, I see," antwoordde de interviewer. "He has to practice, then it will become more acceptable," lachte Louis verder. Ik glimlachte toen ik zijn stem hoorde.

"Something happened on the signing today," ging de interviewer verder, "Is it true that a Belgian girl fainted when she talked to you?" Oh nee, dit kon niet waar zijn. Dit liep helemaal fout. Ik wou de video stoppen, maar ik was benieuwd naar wat ze zouden zeggen. Ik kon maar moeizaam ademhalen. "Yes, that's true. We waited for her backstage to wake up, and when she did, we had a small chat with her," legde Harry uit. "We took a few pictures and then she was ready to go back to her friend." Ik had het gevoel dat hij heel voorzichtig was toen hij het vertelde, alsof hij bang was voor iets. De interviewer keek rond in de zaal met een verbaasd gezicht. "Do you hear that, girls? If you faint, you can meet the boys!"

Ik hoorde geroezemoes in de zaal. De camera draaide terug naar de jongens, en ik schrok toen ik hun gezichten zag. De zaten allemaal heel gespannen en kaarsrecht, en ze keken onzeker naar elkaar. Het leek alsof ze zachtjes tegen elkaar praatten, maar je kon het niet verstaan door het geroezemoes van het publiek. Ze leken bang. En ik werd er bang van. Ik klikte op het kruisje rechtsboven en sloot de computer af. Waarom waren ze zo gespannen het gesprek op mij uitliep? Had ik iets verkeerds gezegd toen ik bij hen was? Vonden ze me misschien raar, en wouden ze niet met mij geassocieerd worden? Ik begon me al direct verschillende scènes voor te stellen, en mijn hoofd barstte van alle gedachten. Om mijn hoofd leeg te maken, besloot ik naar muziek te luisteren. Ik zette het zo luid dat ik niet meer na kon denken, en ik sloot mijn ogen.