15.12.2015
Salı
18.30
Özür dilerim!
Neredeyse bir aydır yazmıyorum. Mazeret kabul edilmiyordur ama vicdanımı bir nebze rahatlatmak için savunmamı söyleyeyim: Okul.
Bu muydu yani falan demeyin. Gerçekten beni yoruyor. Sevdiklerimi, arkadaşlarımı hep boşluyorum. Allahtan alışkın bu müzmin ruhum kendini soyutlamaya da, pek zorluk çıkartmıyor bana. Yine yuvarlanıp gidiyoruz işte.
Yakın zamanda falcıya gittik. Nasıl yaptın ya da saçmalık demeyin. Prensiplerim arasında falcıya gitmemek yoktu, ben de gittim. Kadın, üzerinde muska tarzı şeyler varsa bazen anlıyormuş. Benim de boynumda cevşen vardı. Arkadaşlarımın gözüne bakarken benim boynuma baktı sürekli. Neyse neler söylediğini anlatayım:
"Sende iki diploma görüyorum. Çok iyi yerlere geleceksin. Çok kısmetlisin ama sen çok seçicisin, öyle herkesi istemiyorsun. Bir çocuk var bir de 8 rakamı. Bu çocuk seni çok seviyor.. Aranızda 2-3 yaş var. Uzun boylu, yakışıklı bir çocuk. Elleri cebinde geziyor. İyi birisi. Annesi de boylu, iri bir kadın. O da iyi birisi. Durumları da çok iyi. Sana çiçek gelecek. Sana çiçeği veren odur. Aklını kullan, çok iyi bu çocuk."
Ah be falcı kadın, olacağı yoksa da olduracaksın.
"Dalıp giden insanlar olduk.
Çayın demine, yağmurun sesine."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SERMEST
Non-Fiction"Başkaları gibi değildim çocukluktan beri, Görmedim başkalarının gördüğü gibi Ortak bir pınardan almadım tutkularımı, Aynı kaynaktan almadım kederimi Uyandıramadım yüreğimi sevince aynı seste Ve sevdiğim her şeyi yalnız sevdim." *Günlük
