Pink is evil

z e s e n d e r t i g

Het is al twee dagen geleden sinds ik Bryan heb gezien. Het heeft zelfs Cindy stil gekregen dat hij er niet meer is. Ik denk dat dit misschien de eerste keer is dat ze een beetje heeft ingezien wat haar acties allemaal aanrichten. Misschien is dat ook de reden dat ik al in twee dagen geen opmerking meer naar mijn hoofd heb gekregen. Ik word eerder genegeerd dan gezien. Ties heeft ook niet heel veel meer tegen mij gezegd. Ik begrijp het wel, dat hij mij eerder kwijt dan rijk is op dit moment. Toch zo nu en dan, heb ik een kort gesprek met hem, maar het gaat altijd over Bryan. Vragen zoals, heb jij al iets van hem gehoord, en hoe denk je dat het met hem gaat? De antwoorden zijn altijd hetzelfde. Nee ik heb niets van hem gehoord en ik weet niet hoe het met hem gaat. Daarna besluit Ties altijd weer te gaan zitten.

De grootste verandering misschien wel is dat Ties bij mij en Leslie aan de tafel is komen zitten in plaats van bij Cindy. Trisha heeft ons ook een keer weten te eren met haar koninklijke aanwezigheid aan de tafel, maar ze nam op dat moment de plek in van degene die daar had moeten zitten. Bryan. Maar Bryan is er niet meer, en de plek zal leeg blijven.

Gefrustreerd maak ik een prop van de zoveelste poging tot het schrijven van een brief waarna ik de prop in de prullenbak gooi. Mijn hoofd leg ik neer op mijn bureau en mijn handen zet ik in het haar. "Waarom kan ik de woorden niet vinden...." zeur ik zachtjes waarna ik mijn hoofd zo draai dat ik naar Leslie kan kijken die naast mij zit.

"Maya, alles wat je tot nu toe hebt geschreven is prima. Maak je niet zoveel zorgen," sust Leslie terwijl ze een hand op mijn rug legt maar meteen kom ik demonstratief omhoog.

"Nee je begrijpt het niet! Je hebt niet gezien hoe hij me behandelde voordat hij die verhuiswagen in stapte. Hij leek niet eens een beetje blij te zijn dat ik naar hem toe kwam."

Zuchtend kijk ik naar Leslie die er een nieuw papiertje bij pakt en de pen weer in mijn handen drukt.

"Probeer eens te stoppen met schrijven van uit je hoofd." Leslie haar hand komt tegen mijn hoofd aan terwijl ze er een vrij pijnlijke tik tegen aangeeft. Mijn gezicht vertrekt gelijk van de pijn en verstoort kijk ik haar aan, klaar om iets terug te zeggen. "En schrijf vanuit het hart." Mijn geopende mond sluit ik gelijk weer en mijn blik wend ik naar het papier wat nog helemaal leeg is. Schrijven vanuit het hart, makkelijker gezegd dan gedaan.

"Ik laat je wel even alleen en ga wel even thee drinken beneden met je moeder." zegt Leslie waarna ze op staat van de stoel waarop ze zit en inderdaad haar weg maakt naar beneden. Een kleine zucht laat ik over mijn lippen heen gaan bij de stilte die over de ruimte heen valt waarna ik de pen toch maar op het papier zet.

Schrijven vanuit het hart, Maya jij kan dit!

Lieve Bryan,

Ik heb al zoveel papier weg gegooid dat ik denk dat er een hele boom voor nodig is geweest om deze brief tot stand te laten komen. Ik weet dat het geen tijd is voor grapjes, maar ik probeer je alleen maar te laten zien dat ik er echt om geef, dat ik om jou geef. Dat zie ik nu.

Ik wil niet dat je daar blijft. Het is misschien egoïstisch om te zeggen na de pijn die ik je heb aangedaan maar ik wil je hier hebben. Zoals het was. Ik wil dat je mijn hoofd weer in het zand drukt op het strand. Ik wil dat je mij een serenade geeft als Romeo tijdens de Engels les. Ik wil dat je mij laat struikelen in de gang. Ik wil dat je mijn prins op het witte paard weer bent wanneer Cindy het mij moeilijk maakt. Ik wil dat je hier bent, maar je bent daar en ik weet niet of deze brief iets doet maar ik kan het altijd proberen toch?

Ik ben niet de enige die je mist. Ties mist je ook verschrikkelijk. Bryan? Ik weet dat je mij misschien haat maar neem in ieder geval zijn telefoontjes op oké?

Hoe gaat het met je? Heb je het goed daar? Ben je gelukkig? Ik hoop dat je gelukkig bent, dan is in ieder geval een van ons gelukkig niet?

Ik schrijf eigenlijk gewoon om te zeggen dat ik je heel erg mis en dat ik stom ben geweest om niet eerder te beseffen wat voor een geweldige jongen je bent. Je bent misschien een irritant joch geweest, maar je bent wel altijd mijn irritant joch geweest. Je hebt altijd voor mij klaar gestaan wanneer ik dat nodig had en ik besef nu dat ik ook voor jou klaar had moeten staan. Het spijt me dat ik zo koud en kil ben geweest en ik hoop dat je het in je hart kan vinden om mij te vergeven.

Ik mis je.

Veel liefs van je Engeltje.

Mijn blik laat ik nog eens over mijn handschrift heen gaan. De woorden probeer ik niet na te gaan met mijn ogen. Met nog wat twijfel over hoe ik het verwoord heb, vouw ik toch de brief samen en doe ik hem in de envelop. De postzegel doe ik erop en de envelop doe ik dicht zodat hij niet meer open kan tot hij in de handen van Bryan komt. Met mijn sierlijke handschrift schrijf ik de naam van Bryan in grote letters op de envelop waarna ik op sta en naar beneden ren.

Onderweg pak ik snel mijn jas van de kapstok en wat onhandig trek ik mijn jas aan terwijl ik de brief niet op de grond probeer te laten vallen.

"Ik ben even weg!" roep ik richting de woonkamer waarna ik de deur open en naar buiten storm.

Nog nooit eerder heb ik zo hard gerend om alleen maar een brief in de brievenbus te gooien, ik moet dan ook even op adem komen wanneer ik eenmaal voor de brievenbus sta. Mijn handen zet ik op mijn knieën neer, terwijl ik bij kom en ik probeer mijn ademhaling te reguleren. Mijn hart lijkt uit mijn borstkast te bonken en mijn blik is gericht op de brief in mijn handen.

Van binnen maak ik een klein schiet gebedje -terwijl ik niet eens gelovig ben- dat Bryan in ieder geval de moeite gaat nemen om de brief te lezen. Na de kleine wens naar het hiernamaals gooi ik de brief in de brievenbus waarna ik zie hoe de brief uit mijn zicht verdwijnt. Nu is het alleen maar hopen.

Dat is het enige wat ik kan doen.