yerleri süsleyen sarı yapraklar yerini kar tanelerine, sonbahar büyülü havasını kışın kasvetine bıraktığında sıradan bir sabahmış. taehyung yeşili görme hevesiyle kavruluyor, daha dün beraber olsalar da içindeki özlemi engelleyemiyormuş.
gözlerini araladığı an baktığı ilk yer yanı olmuş çocuğun. bazen yeşil ona sürpriz yapar, gece o uyurken odasına girip yanına kıvrılırmış. bu nedenle kış gelmiş olsa bile açıkmış taehyung'un penceresi.
sevdiği için her mevsim, her gün açık olurmuş.
yine de yanında göremediği çocukla asılmış suratı. onun kollarının arasında uyanmak, gözlerini araladığı an gördüğü yüzün sevdiğininki olmasını istiyormuş oysa ki.
bozulan moraliyle bir şeyler yemiş, üzerini giyinmiş ve sabah karşılaşmasa bile onu göreceğine emin olduğu yeşil için hazırlanmış.
kapıyı açmış,
evden çıkmış,
yerde gördüğü defterle duraklamış.
biraz mürekkebi akmış, biraz da sararmış sayfalara sahip defteri titreyen elleriyle kavradığında neler olduğunu biliyormuş.
keşke bilmeseymiş taehyung.
içinde oluşan boşlukla defteri sıkıca kavrayıp daha yeni çıktığı eve tekrardan girmiş. buğulanan gözleri görmesini engellerken kendisini bir zamanlar yeşille/yeşiliyle beraber uzandığı yatağına bırakmış.
cesaret edememiş okumaya. o kadar korkmuş ki göz yaşlarını bile akıtamamış. buğulu gözleri incilerini dökmeye bile korkarken oturmuş.
gece çökmüş,
taehyung oturmuş.
hâlâ düşüncelerinin yanlış olması gerektiğine inanıyor, açık pencereden gözlerini çekmiyormuş. git gide soğuyan odada üzerine giyebileceği en kalın kıyafetini giymiş, battaniyesini örtmüş.
üşüyormuş.
ve bu yeşili dışında kimsenin, hiçbir şeyin geçiremeyeceği bir soğukmuş.
elleri defteri kavramış. yeşilin el yazısı olduğuna adı kadar emin olduğu kelimeler karşısına çıktığında incilerinden biri sayfanın üstüne düşmüş. zaten dağılmış mürekkep daha da dağılırken okumaya başlamış.
taehyung okumuş, yeşilin çocukla tanıştığı andan itibaren kendisiyle ilgili yazdığı her şeyin olduğu bu defter kalbindeki boşluğu acıyla doldurmuş.
taehyung okumuş, yeşilin veda sözlerini okurken hıçkırıkları sevdiği olmadan fazlasıyla boş olan odasında yankılanmış.
ve taehyung okumuş, sevdiğinin yokluğunda kendisini tekrar içine hapseden karanlığa engel olacak gücü bile yokmuş.
taehyung çıkış yolunu bilmiyormuş.
ve bildiğiniz gibi zamanın bilinmediği—belki de zaman denen kavramın önemini tamamen yitirdiği dönemde, yeşil saçları gözlerini kapatan beyaz tenli bir genç varmış.
sevmiş,
fakat bunun için fazlasıyla yorgunmuş.
yarım kalmış,
fakat sevdiğine ettiği vedada taehyung'u yarım bile bırakmamış.
pişman olmuş,
fakat bunun için fazlasıyla geç olduğunu biliyormuş.
taehyung da yeşil de kendi cehenneminde boğulmuş, kurtaran da olmamış.
--
nasıldı?
okuyan herkese teşekkür ederim:')
