The Search

Hoofdstuk ~5~ (DEEL 2)

De pijn in zijn ogen ontging me niet, de pijn die hij had als hij terugdacht aan die herinneringen.

Zou het met zijn ouders te maken hebben?

Ik knikte en omhelsde hem, ik sloeg mijn armen om zijn middel en legde mijn hoofd in zijn nek. Ik moest op mijn tenen staan om zo hoog te komen.

'Ik zal wachten tot je er klaar voor bent.', fluisterde ik in zijn oor.

'Ik weet het.', zijn stem stokte, 'Dat is precies waar ik bang voor ben.'

***

Ik trok me terug van hem en keek hem fronsend aan. Zijn groene ogen keken terug in de mijne, zo veel emoties tegelijk en toch kon ik niet zien wat er in zijn hoofd omging.

Adem in.

Mijn borst rees toen de frisse lucht mijn neusgaten ingezogen werd.

Ik sloot mijn ogen en draaide me om, weg van Kaden.

MIjn handen en knieeen trilden van de zenuwen toen ik mijn ogen weer opende en wat voor me lag in me opnam.

De oude, stenen tafel die in het midden van het grasveld achter het huis was geplaatst was nog niet eens het ergste. De dikke touwen die aan de vier hoeken hingen waren duidelijk bedoeld om mijn spartelende lichaam stil te kunnen houden.

Met samengeklemde kaken keken mijn angstige ogen om me heen.

Iedereen keek terug.

LETTERLIJK iedereen, want ieder persoon van de pack moest aanwezig zijn voor deze ceremonie.

Blijkbaar was dat gebruikelijk.

Ik voelde mijn ogen opwellen bij de gedachte aan wat er zometeen gebeuren zou.

'Het spijt me.', twee warme handen pakten mijn heupen en draaiden me om zodat Kaden me aan kon kijken.

Ik draaide maar half naar hem toe, mijn ogen op zijn gespierde borst gericht.

'Hé.', hij legde zijn duim onder mijn kin om me naar hem op te laten kijken.

Zodra ik opkeek voelde ik een traan zachtjes over mijn wang rollen. De warmte voelde brandend in contrast met de ijzige lucht die zo vroeg in de ochtend door onze huiden sneed.

Een frons verscheen op mijn gezicht toen ik Kaden's stenen gezicht zag. Deed het hem dan helemaal niks dat ik zodadelijk feitelijk zou vergaan van de pijn?

Ik wist niet eens of ik het wel zou overleven, ik had altijd al een gevoelig lichaam gehad. Ik werd vaak ziek en de pakken slaag die ik van mijn vader had gekregen hadden het alleen maar erger gemaakt.

Ze hadden me ook sterker kunnen maken, maar nee, zo'n geluksvogel was ik nou ook weer niet.

Ik draaide me weer van hem weg en stapte op de tafel af waar Will en de andere hogergeplaatste wolven me op stonden te wachten.

De starende uitingen van respect en empathie die de honderden mensen om me heen me schonken gingen als een waas langs me heen terwijl mijn voeten het gras platstampten.

Het geluid van knisperend vuur en de afwachting van helse pijn was het enige wat door mijn fysieke lichaam suizde.

Ik wist nog net mijn knieeen ervan tegen het harde steen te stoten en hield stil.

Plechtige woorden werden gesproken waar ik er maar een paar van opving.

Onze nieuwe Luna

Het eeuwenoude symbool van onze roedel

Op zich dragen als een token

Wijsheid, leiderschap en liefde