Het leventje van Sarah

Deel 15

Wat vooraf ging

Ik scheurde de envelop open en haalde daar een brief uit.

Liefste Samir mijn zoon, ik hou van je en ben nooit gestopt met van je houden ookal liep je weg uit huis. Mijn kleine prins als je dit nu leest ben ik waarschijnlijk al bij Allah s.w.t maar alhamdullillah ten alle tijden. Ik wil dat jij de verantwoordelijkheid neemt op Amira en haar zal beschermen. Mijn prinsesje heeft veel moeten meemaken miskiena zorg ervoor dat ze geen pijn gaat lijden nu niet nooit niet. Samir dit leven is geen spel! We zullen allemaal terugkeren naar onze heer dus richt je op je geloof en Amira. Ik hoop dat je mijn woorden serieus neemt en me vergeeft voor zo een slechte moeder te zijn. Ik moest achter je gaan zoeken toen je was weggelopen. . Mijn mooie prins, ik heb je al een paar keer gezien en wist meteen dat jij het was, waarschijnlijk een moeder haar zevende zintuig. Masha'Allah wat ben jij mooi geworden. Met tranen schrijf ik deze brief het spijt me dat ik de belangrijkste deeltjes van je leven niet heb kunnen meemaken en de toekomst spijtig genoeg ook niet. Alles gebeurt met Allah zijn wil. Dit is onze mekteb. Prins hou je sterk en laat je niet verleiden door de shitan om het slechte pad op te gaan. Beloof me dat je met bloed,zweet en tranen voor Amira en jezelf gaat zorgen...
Bissous mama

Samir's perspectief

"Ik beloof het je oumi" zei ik stilletjes door mijn tranen heen. Dit is allemaal mijn schuld Yemma is dood gegaan met een schuldgevoel. Ik barste in tranen uit en kon niet meer stoppen. Mijn lieve moeder denkt dat het allemaal haar schuld is van mijn gedrag, ik moet me schamen tfoe.

Ik voelde nog wat in de envelop en vond er een gouden ketting in die mijn moeder altijd droeg.

Mijn koningin hoe kon ik zo dom zijn? Zou ik zelfmoord plegen en verlossen van al deze pijn ik doe mensen toch alleen maar pijn. Tfoe wat zeg ik is haram mogool dat ik ben.

Ik ga me nu focussen op men geloof en men moeder niet teleurstellen, insha'Allah.

Ik stond op en liep terug naar de ziekenhuis. Ik ging naar de cafetaria (of hoe je dat ook noemt) en haalde een koffie.

Ik liep wat rond de gangen en zag twee bekende gezichten. "Wacht zijn dat niet de twee meisjes waarop Salma wraak wou nemen" zei ik in men gedachten.

Zonder dat ik besefte wat ik deed liep ik de kamer binnen. De twee meisjes zaten beide op één bed en aten hun visburger gulzig op. Ze hebben me waarschijnlijk toch niet opgemerkt. Één van de meisjes keek me geschrokken aan.

Sarah's perspectief

"Wie ben jij als ik vragen mag?" Zei ik nog steeds geschrokken van deze prachtige jongen in onze kamer. "Seleem ik ben Samir" zei de jongen genaamd Samir. "Wesh wat doe je hier zie je niet we zijn bezig" zei Chaima agressief om hem bang te maken. We schotten alle drie in de lach. "Nee even serieus wat doe je hier?"zei ik terwijl ik een slok nam van mijn Cola. "Ik kwam jullie even een bezoekje nemen, jullie kennen me zeker niet maar ik jullie wel door een meisje genaamd Salma komt ze jullie bekend voor?" Zei Samir. "Kowed van hier denk je echt we zijn bang van je? gaga naar dat hoertje wollah ik ga op deze knop drukken ze nemen je direct mee, ik ga men neven en broer bellen zij maken je dan af" zei Chaima dreigend. "Nee wollah ik kom niets doen ik kom jullie alleen maar waarschuwen voor haar" zei hij. "Oh dankjewel nu gaan we extra oppassen als ze ons aanrijd" zei ik sarcastisch. "Heeft zij er voor gezorgd dat jullie hier zitten" zei hij geschrokken. "Nee dat heeft hmidoesh van de bergen gedaan wesh ben je doof ze zei toch net dat Salma de oorzaak is van onze ongeval"zei Chaima weer boos.

De jongen kreeg tranen in zen ogen en liep onze kamer uit.

"Wats met deze?" Zei Chaima terwijl ze een gebaar met haar hand maakt van kifesh. "Wollah weet niet maar vind zielig hij ging bijna huilen ik ga hem even troosten miskien waarschijnlijk is hij iemand verloren ofs" zei ik medelijdend. "Saffi is goed snap het yallah ga" zei Chaima terwijl ze knikte naar de deur en haar eten terug in haar mond begon te proppen.

Ik liep de kamer uit en zocht de jongen. Ik liep gang in en gang uit maar vond geen enkele spoor.

Ik liep de ziekenhuis uit om wat frisse lucht te halen. Wat verderop zag ik een bankje en iemand met zijn hoofd gebogen. Maakt niet uit joh zal vast wel iemand ziek zijn maakte men gedachten me wijs. Terwijl ik liep voelde ik ogen op me prikken, ik keek naar achter maar zag niemand. Ik negeerde die gevoel en liep op het bankje af. Ik ging zitten en hoorde gesnik. "Selem" zei ik terwijl ik m'n hand op de persoon zijn schouder zette en hoopte dat het een Marokkaan was.

De persoon keek me aan met rode ogen. Huh? Dit is de jongen van net.

"Wat is er gebeurd als ik vragen mag?" Zei ik stilletjes. "Ik kan dit niet meer aan mijn hart breekt in stukjes wollah heb spijt dat ik ben wie ik nu ben" zei Samir gebroken. Ik voelde tranen opkomen en knuffelde hem. Ik voelde weer ogen op me prikken en keek rond me heen. Oh neeee.. Ik zag verderop een woedende....staan

Deeltje voor jullie sorry dat ie niet zo snappend is maar mhm geniet ervan. Stem en reageer🌹
Volg kusschaima 👭en lees haar verhaal💍
Bissoussss loubss💋