His Dandelion [ONGOING]

C h a p t e r 0 1

Julya's Pov

Siguradong matutuwa si Tatay nito. Hindi din ako makapaniwala na magkakaroon ako ng scholarship agad. Ang swerte ko talaga💕

Wala man ako makita ay tinutulungan naman ako ng aking guro. Kunwari ay kapag quiz at nakalagay iyon sa papel ay babasahan nya ako at ituturo nya kung saan ko sasagutin yun.

Nakakahiya man pero hindi naman daw atsaka atleast ay matataas mga grado ko kaya lalo pa silang sinisipag.

Mabuti nga ay hindi na natuloy pang umalis si Tatay para sa lahat ng kasayahan ko ay nakikita nya ako😊

At nang makarating na pala ako ng shop ng mag isa lang, kumbaga ay may sense ako ng pag aamoy at dun ko na agad malalaman kung nasaang daan na ako. Ang weird man pero totoo yun.

"Hi Tatay😊" -Me. Sabay pagka lapit ko sakanya at niyakap sya.

"Oh.. Ano yang hawak mo?" -Tatay

"Ah.. Ito😁 Basahin nyo ho!" -Me

Kaya kinuha saakin ni Tatay at nag hihintay muna ako sa sasabihin nya.

Hindi ko man sya makita ay naiimagine ko na ang reaksyon nya.

"A-anak.. Totoo ba ito?" -Tatay

"Yes, Tatay! Totoong totoo ang mga nakikita nyo dyan😁 Nakakuha ako ng scholarship at wala ka ng babayaran pa!" -Me

Naiimagine kong kasayahan nya kaya sya naman ang yumakap saakin.

"Congratulation, Anak!😊 Kung andito lang ang Nanay mo, dobleng kasayahan ito at mapapa ayos na din natin yung mga mata mo" -Tatay

Kaya ang kasayahan ko ay napalitan bigla ng kalungkutan.

"Oh.. Bakit, Anak?" -Tatay

"Napag isipan ko kasi na.. Wag nalang sana natin ipaayos pa ito. Baka masayang lang pera natin" -Me

"Pero Anak, nahihirapan ka na. Lalo na sa nag aaral ka na. Antagal mo ng tinitiis yan" -Tatay

"Hindi naman ako nahihirapan, tatay. Antagal ko ng nag aaral at ngayon ay highschool na ako. Nakayanan ko, tatay. Kaya hanggang makatapos ako ay kaya ko pa din" -Me

"Pero Anak, hindi mo ba naiisip yung mga taong tumutulong sayo?" -Tatay

"Naiisip ko din sila pero..." -Me

Hindi ko na lamang sinagot yun at tinulungan na lang sya sa mga ginagawa nya dito sa shop.

Iniisip ko kasi, ayoko masayang.

Nararamdaman kong hindi na mapapaayos pa ito at dahil since ipinanganak ako ay ganito na talaga ang mga mata ko.

Alam kong may pag asa pero...

Habang itinutuloy ko na ang trabaho ni Tatay dito ay nararamdaman kong palapit sya saakin.

"Anak, gusto mo ba ganyan nalang ang mga mata mo?" -Tatay

"Oo, Tatay. Wala na tayong magagawa pa. Kung..  Ito nabigay saakin. Tanggapin nalang natin. Ang mahalaga... Maswerte ako" -Me

Alam kong dapat ay ikakasaya kong ipaayos na ang mga mata ko pero, kakaiba din akong tao eh. Hindi naman ako kagaya ng ibang tao na kapag bulag din ay nangangarap makakita.