THE WALL

Give every man thy ear, but few thy voice ~Shakespeare

***
"Heb je al geluncht hier?" Vroeg Boosdoener die eigenlijk Justin heet op weg naar de gezamenlijke eetkamer.
"Ja, ik ben vanmorgen aangekomen."
"Dan heb je vast al wel contacten gemaakt." Justin keek verwachtingsvol mijn kant op alsof ik hem de namen van mijn nieuwe vrienden moest vertellen. Jammergenoeg heb ik nog niemand anders aangesproken dan hem en dus kijk ik ietwat gegeneerd weer naar mijn vertrouwde schoenen.
"Aaahhw, was kleine snoezepoes te verlegen om bij onbekenden te gaan zitten?" Plagend stak hij zijn tong naar me uit.
"Als je niet precies de spijker op de kop had geslagen had ik misschien om je kunnen lachen," reageerde ik op mijn standaard emotieloze manier, "en waarom zou het jou überhaupt wat kunnen schelen?" Ik gluurde opzij en zag hem tijdens het lopen zijn kaak spannen en ontspannen. Hij leek geïrriteerd door mijn terughoudendheid, zoals iedereen.
Justin hield ineens in het midden van de hal halt en trok me mee de wc's in. "Hé Creep, laat me los. Dit is het herentoilet, dat weet je toch wel?!" Boos wurmde ik me uit de greep van zijn arm.
"Ja natuurlijk weet ik dat. Had je het logischer gevonden als ik de dames wc in was gelopen?"
"Nee ik had het logischer gevonden als je mij niet mee had getrokken."
"Kleintje, doe nou niet zo sensitief. Ik wil gewoon even met je praten op een rustige plek." Zei Justin terwijl hij de wc deuren een voor een openklapt om te kijken of we alleen zijn.
"Waarover?"
"Over jou."

***
POV JUSTIN

En daar zat ze dan. Op de tegels van het herentoilet.
Debby Graham. Ze was nog maar dertien jaar, wat me enorm verbaasde. Iets aan haar manier van doen was heel volwassen. Het enige dat haar leeftijd zou kunnen verraden, was haar lengte.
Voor de rest had ze een werkelijk prachtige bos goudblond, krullend haar. Groene ogen met lange maar lichtgekleurde wimpers. Een klein wipneusje met een paar bijna onzichtbare sproeten waardoor ze op een schattig kaboutertje leek. Van het neusje gleden mijn ogen naar haar volle, doorbloedde lippen.
Ze was onweerstaanbaar.
Ik likte lichtjes over mijn onderlip bij de gedachte haar te kussen.
Dan kom ik weer bij zinnen en kijk nog eens naar het meisje dat voor me op de grond zit. Ik verafschuw mezelf om überhaupt op die manier over haar te denken. Ze is nog maar dertien verdomme en bovendien gebroken door de zelfmoord van haar moeder twee jaar geleden en het niet zo recente ongeluk van haar vader en broertje. Haar ogen blijven tranen aanmaken nadat ze me zojuist verteld heeft over haar hechtingsstoornis die ze heeft opgelopen bij de vele tijdelijke pleeggezinnen waar ze in heeft gezeten. Om de paar maanden kreeg ze een nieuw thuis. Te angstig om zich aan iemand te hechten die ze later toch zou verliezen, sloot ze zich af voor iedereen.
De jeugdzorg sucks en haar verhaal komt me net allemaal iets te bekend voor. Ze zei me dat dit de eerste keer was sinds jaren dat ze zich openstelt aan iemand. En die iemand ben ik.
Dat was het moment waarop ik besloot de rol van een beste vriend aan te nemen en haar zo goed mogelijk te beschermen voor nog meer kwaad. Ook al had elk kind in dit gebouw een verhaal waar normale mensen niet jaloers op zouden zijn, het deed nog steeds pijn om het verdriet te zien. Ik zou het mezelf niet vergeven als ze dezelfde fouten als ik zou maken terwijl ik het kan voorkomen. Niemand mag dit mooie meisje nog verder peinigen.

***
POV DEBBY

Ik kon bijna niet geloven dat ik alles aan Justin had verteld. Hij deed waarschijnlijk alleen maar alsof hij geïnteresseerd was uit beleefdheid en nu ben ik hem gaan belasten met mijn zorgen. Altijd heb ik een hekel gehad aan die personen die je proberen te overtreffen met hun overdreven horror versies van hun verleden en nu ben ik er zelf een. En dat nog wel op mijn eerste dag in dit tehuis.
Snotterend veeg ik de tranen uit mijn gezicht en werp voorzichtig een blik op Justin. Hij zit tegenover me in kleermakerszit op de koude tegels en tot mijn schrik kijkt hij me recht aan. Hij bestudeert elk detail van mijn gezicht en ik voel mijn wangen heet worden. Er heerst een stilte die goed past bij de kille ruimte, vol verwachting.
Eerst kijkt hij me in mijn ogen aan, het lijkt wel alsof hij elke wimper telt. Dan glijdt zijn blik over mijn neus, langs het kuiltje boven mijn lip en blijft een tijd hangen bij mijn lippen.
Ik open mijn mond een heel klein beetje en sluit hem dan weer omdat ik niet weet wat ik anders moet doen. Ik probeer zijn gezichtsuitdrukking te peilen maar het lukt me niet.
Justin strijkt zijn tong bijna onmerkbaar langs zijn onderlip en sluit zijn ogen voor wat niet langer dan een seconde kan zijn voordat zijn blik weer naar mijn ogen glijdt. Zijn voorhoofd is nu licht gefronst en hij kijkt me onderzoekend aan.
Verward door deze uitingen ben ik een moment tot stilte gemaand. Ik besluit de vreemde spanning maar te negeren.

"En jij," vraag ik wanneer ik weer volledig bij zinnen ben, "wat is jouw verhaal?"
"Je wilt een eerlijke oversteek?" Grinnikt hij.
Ik knik.
"Oke." Hij haalt diep adem en richt zijn blik nadenkend op de witte tegels alsof hij zijn verhaal eerst voor wilt bereiden.
Dat moment gebruik ik om de jongen ook eens goed te bestuderen.. eerlijke oversteek hè.
Ik begin bij zijn chocoladebruine lokken. Zijn haar is niet heel kort maar korter dan wat je half-lang zou noemen. Doordat hij naar de grond kijkt en zijn hoofd lichtjes naar voren gekanteld is, valt één van de lokken voor zijn gezicht. Ik weersta de neiging om de streng uit zijn gezicht te vegen omdat ik denk dat dat vreemd zou zijn.
Justin heft zijn hoofd weer op en kijkt me aan met zijn helder paar hazel kleurige ogen die omlijst werden door donkere wimpers.
"Nou, ik heet Justin, obviously", begon hij zijn verhaal, "Toen ik achttien jaar geleden werd geboren, werd ik meteen afgestaan. Mijn ouders waren drugsverslaafden en konden niet voor een kind zorgen. Ik heb ze nooit gekend en dus nooit gemist. Ik begon mijn reis van tijdelijk gezin naar tijdelijk gezin al als baby. Omdat je van die kut jeugdzorg niet langer dan drie maanden bij hetzelfde adres mag wonen, ontwikkelde ik ook een hechtingsstoornis. Daar ben ik voor in therapie geweest toen ik voor het eerst in het weeshuis kwam en dat heeft heel goed geholpen. Ik was toen acht..."
Terwijl Justin vertelt, hervat ik de reis met mijn ogen.
Hij heeft een smal, hoekig gezicht. Zijn jukbeenderen zijn scherp afgezet evenals de kaaklijn. Om zijn mond hangt een permanente, spottende glimlach en wanneer zijn mondhoeken in tegengestelde richting bewegen, vormen zich kuiltjes in zijn wangen. Zijn neus sluit goed aan bij de rest van z'n gezicht, recht en ietwat puntig.
Ik ga zo op in mijn onderzoek dat ik niet weet waar hij om lacht wanneer zijn perfecte witte tanden zichtbaar worden.
"Vind je niet, kleintje?" Justin zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht om me uit mijn trance te krijgen.
"Huh?" Ik keek hem verdwaast aan.
Hij grijnsde. "Laat maar. Je was een beetje afgeleid volgens mij.."
Even kijken we elkaar aan voordat Justin ineens opveert.
"Verdomme, nu zijn we echt veel te laat voor het diner! En dat nog wel op je eerste dag."
"Jouw schuld." Grinnik ik.
"Het heeft anders ook heel wat effect op jou. Madam Flisk gaat ons pureren zoals de kokkin dat bij de aardappelen deed die we vanavond gemist hebben."
Ik schiet in de lach en ben ineens best wel blij dat Justin me mee de wc's in sleepte en de tijd nam om me te laten ontdooien. Het is lief dat hij die moeite nam en ik voel me veel beter dan vóór ons gesprek. Geen aardappelen kunnen dat overtreffen.

_________________________________________________________
Justin lijkt wel meer dan slechts vriendelijke interesse te hebben.
Hij is alleen 5 jaar ouder!
Maar maakt dat eigenlijk wel uit? Speelt leeftijd een rol in vriendschap?
...Ik denk het niet...
--->⭐️<---