***
1 JAAR LATER
Hij had zeker gelijk.
Dat moment was niet alleen het begin van een oorlog met de takken van de natuur maar ook het begin van mijn eerste vriendschap.
Mijn situatie had het me nooit toegelaten om vrienden te maken. Sinds klein af aan wist ik dat al mijn contacten toch maar tijdelijk zouden zijn. Je zou kunnen zeggen dat ik daardoor sociaal niet heel handig ben.
Als het lot niet had beslist dat Justin mijn zorgzame badkamer-deler was, had ik waarschijnlijk nog jaren als lonely ranger door het leven geslenterd.
Waarom de moeite nemen om geliefd te zijn, om lief te hebben,
als je ook zonder vriendschap kan leven en daarmee bovendien de pijn misloopt die samengaat met het verlaten?
Die instelling, waarmee ik me altijd al heb gevoed, maakte dat ik naast Justin geen andere vrienden had in het tehuis.
Natuurlijk nam Justin me mee naar zijn vrienden in de pauze, sleepte hij me mee naar veel te zweterige feestjes en moedigde hij me aan om vriendinnen te zoeken waar ik "girltalks" mee kon houden, maar zelfs als dat idee me aan zou hebben gesproken, zou ik me niet tot de uitvoering kunnen zetten. Zijn vrienden hadden me onderhand namelijk wel geaccepteerd als 'Justins aanhangsel' maar daar bleef het ook bij.
De meiden slingerden me minachtende blikken toe wanneer we langsliepen, wat ik niet volledig kon begrijpen aangezien Justin en ik niet meer waren dan vrienden en hij bovendien nog meer dan genoeg nachtelijke tijd nam voor die aanstellerige bitches.
En de jongens, ach, volgens mij begrepen ze gewoonweg niet wat de relatie tussen Justin en mij inhield. Ze snapten niet hoe we zo close konden zijn en toch niets meer dan vrienden.
Nadat Robin vorig jaar Justins kamer instormde en ons in elkaar gewikkeld in bed zag liggen, denkt bovendien het hele tehuis dat we friends with benefits zijn, wat nonsense is.
Of nou ja, niet helemaal nonsense. Maar laat ik het zo zeggen, ik ben in elk geval nog maagd.
De eerste maanden in het weeshuis waren zonder twijfel de gelukkigste van mijn leven. Ik en Justin waren onafscheidelijk, we waren elkaars steun en toeverlaat. Zowel in het zorgeloze begin als in het einde waar we beiden nogal van het padje raakten. Justin kreeg "foute vrienden" in de drugshandel en hij trok me mee naar hun feestjes die meestal niet de meest onschuldige waren.
In het begin leek het de best werkende manier om het verleden en alles erom heen te vergeten maar later zagen we in dat het alleen de zorgen verstopte onder een wazige rook van verdriet.
We waren altijd eerlijk tegen elkaar met het motief om het geluk van de ander te vinden.
Gewoon twee hopeloze tieners met een duister verleden die meer hoop hadden dan een doorsnee individu ooit zal ervaren.
Mijn laatste maand hier heb ik jammergenoeg alleen door moeten brengen omdat Justin de bescherming van de jeugdzorg niet langer genoot en dus op zichzelf moest gaan wonen.
Voor mij was het natuurlijk nogal een overgang aangezien hij de enige was die ik had.
Justin beloofde me dat hij contact zou houden en me op zou komen zoeken maar na een week appte hij al niet meer terug.
Mijn houten bedje zuchtte zoals het al die jaren al deed wanneer ik erop ging zitten. Mijn rode, leren tas was gepakt en lag op de grond.
"Volgens mij heb ik alles." Met gemixte gevoelens keek ik mijn kamertje rond.
De ruimte zag er anoniem uit zonder mijn posters, foto's en rommeltjes die ik door de jaren heen onbedoeld verzameld had, alsof ik de ziel eruit had getrokken en de kamer nu met lege ogen de volgende bewoner aan zal staren, smekend om een nieuwe persoonlijkheid.
Ik bedacht me hoe gek het was dat ik er nooit bij stil had gestaan dat er voor mij ook iemand in deze kamer woonde. Justin heeft me ook nooit iets verteld over zijn vorige badkamer-deler.
Ik trok mijn schouders op en sloeg de tas om mijn schouder.
"Op naar mijn nieuwe thuis!", zei ik tegen niemand in het bijzonder en liep in versnelde tred de gang op, de trap af en de grote hal in. Omkijken deed ik niet.
"Ah, Miss Graham, daar bent u.", Madame Flinsk staat stijfjes voor haar kantoor in haar minstens zo stijve kokerrok, "Het afscheid is altijd een mix van vreugde en verdriet. Hoe lastig wij het ook vinden ieder van jullie te laten gaan, het is een troost dat we je eindelijk het leven kunnen geven dat elk kind verdient."
Terwijl ze haar afscheidszegje doet wat ze met emotieloze stem opdreunt, wip ik gespannen van mijn ene been op mijn andere. Mijn allstars produceren een hol, kloppend geluid op de grote tegels van de hal.
Ik heb mijn adoptiefamilie al wel een paar keer ontmoet maar het blijft spannend. Vroeger maakte ik zulke situaties geregeld mee maar dit keer is het anders.
Dit keer is het voor altijd.
___________________________________________________________
Wacht... WAT?!
Is dit al het einde van de Jubby (heheh shipnaam) historie?
Hoe zal het nieuwe gezin zijn? Zou je daar misschien weer net zo'n vriend als Justin kunnen maken?
Ik hoop het van harte (:
--->⭐️<---
YOU ARE READING
THE WALL
Romance"Zie het als een kleurplaat, kleintje. Alle mogelijkheden staan nog voor je open," hij last een pauze in, slaat zijn blik neer en omlijnt de bloemetjes op mijn kinderachtige dekbed met zijn wijsvinger. "Laat me je inkleuren." _______________________...
