Stalked

3

Ik loop mijn kamer uit met een slaperig hoofd. Het meest van de nacht werd ik wakker gehouden door die andere drie. En nu ik de kamer binnen loopt hangt er een gespannen sfeer.

Ik stop abrupt met lopen. Ik kijk naar Sofie die in  de keuken ontbijt maakt. Noa die zit met haar benen opgetrokken in de luie stoel op haar duimnagel te bijten en Pippa die eet zoals gewoonlijk uit een bak ijs. 'Okey wat is er aan de hand!' Zegt ik gefrustreerd, ik schreeuw het nog net niet uit.

Hello ik ben Laura Sieger. Ook studeer voor dokter op de uni.

Sofie die stopt met alles waar ze mee bezig is. Haar ogen schieten van Pippa naar Noah. Drie hoofden kijken mij schijnheilig aan. 'Is er iets aan de hand..?' Vraagt Sofie schijnheilig. Noah schud haar hoofd. 'Zie je? Nou kom de wafels zijn klaar.'

Ik loop naar mijn klas. Ik heb echt een brok in mijn maag. Wat houden ze voor me achter?! Eerst vannacht en nu deze ochtend...
*pling*

Vervelend he als je vriendinnen je niet alles vertellen

Xoxo A

Ik staar fronzende wenkbrauwen naar mijm scherm. Wie is dit?! Was er iemand in ons huis? Wat is dit.

Im close, I'm everywhere. Don't you run away from me. I know you litte secrets. You're me favorite. So will you join the A team?

Hero 4 o'clock

Xoxo A

Wat?? Wat is de A team?? Wie is A? En wat wil deze A ermee bereiken ?! Maar aan de andere kant, ik ben wel nieuwschierig en als dit de reden is waarom zij zo vreemd doen.. kan ik ze misschien helpen. Ik ga erheen.

Ik zit in de les en tik met mijn pen op de tafel en staar naar de klok. Zooo sloooom!!

'Hey zonneschijn.' Ik word vanachter bij mijn schouders gepakt. Ik kijk om. 'Mason ik schrok me rot!' Mason is al sinds het begin van College. Hij is lief aardig knap en op zijn manier kan die heel lief zijn.

'Ga je mee naar Hero? Hij mist jou.' Hij komt naast me zitten.  Ik bijt op me lippen en maak een zoemend geluid, dat doe ik altijd als ik nadenk. Mason knijpt me in mijn wang. 'Je bent zo schattig als je denkt.' Ik sla lachend zijn hand weg. 'Niet cool.'

'Maar ga je mee?' Hero is restaurant hier in de buurt. 'Ehh..' Nee! Ik bedenk me dan ineens weer dat ik naar Hero ga om A te ontmoeten...?  'Nee sorry bae ik heb een deadline.' Hij zucht. 'Okey.'  Hij pakt zijn boeken en de les begint.

Het is dan eindelijk zo ver. De lessen zijn afgelopen en ik ben op weg naar Hero. Ik probeer "cool" te lopen maar ik loop letterlijk met me tas tegen me borst gedrukt en kijk schichtig om me heen.

Zodra ik Hero kom binnenlopen, komt er al gelijk een bediende op me af. 'Welkom, u tafel staat al klaar.' Hij wijst met zijn hand naar een tafel achterin in een chique hoek. Ik kijk hem met grote vraagtekens aan. Hij merkt dat ik het niet helemaal snap, 'Mevrouw Sieger toch?' Ik knik langzaam met me hoofd. 'Ja uw vriend had de tafel al gereserveerd.' Mason?! 'Uhh okey dank u wel.' Verward loop ik naar de tafel toe en ga er aan zitten. De ober die komt en geeft me een glas Rose. Ik dank hem vriendelijk en neem een slok zonder af te vragen waar die vandaan komt, aangezien ik nog niet had besteld. 

De tijd verstijkt en ik zit er al een kwartier te wachten op.. ik heb werkelijk waar geen idee. Ik pak me tas van de grond en trek me jas aan. Op het  moment dat ik wil opstaat komt Mason ineen keer voor me zitten. Hij kijkt me boos aan maar zegt niks. En ik ken hem al langer dan vandaag om te weten dat dat geen goed teken is. Ik laat me weer langzaam in me stoel zakken en trek me jas uit. Hij heeft zijn handen gevouwen voor zich uit op tafel. Hij haalt zijn neus op. 'Dus dit is je deadline?' Ik kijk hem met een scheef hoofd aan. Wat doet hij hier?! Hoe weet ik dat ik hier ben... is hij ''A''?! 'Wat doe je hier?! Hoe weet je dat ik hier ben?!' Vraag ik. Volgens mij kijkt die nu nog bozer dan net. 'Ik kon het niet, ik wou het niet geloven maar het is dus waar.' 'Wat.. wat is waar?' vraag ik, ik space m helemaal in me hoofd. Toen ik thuis kwam kreeg ik een sms en er  lag een brief onder me deur. In de sms stond dat je hier zou zijn met een andere jongen, ik kon het niet geloven.. ik wou het niet...' Zijn ogen dwalen met een verdrietige blik. 'Hier!' hij pakt wat uit zijn zak en gooit het op de tafel. 'Ik hoef je nooit meer te zien.'

Er ontstaat een brok in mijn keel. Hij staat op en loopt weg, ik wil achter hem aan lopen maar dan begint te enveloppe die hij op tafel legde te trillen. Ik droog mijn tranen en pak de enveloppe. Ik duw het tegen mij oor. Een telefoon? Ik pak het er gauw uit en neem op. 

'Dat je hier bent gekomen betekend dat je mee doet met the A team. Er is nu geen weg meer terug. Zeg nooit nee!'

Zegt een vervormde  stem, voor dat ik ook maar iets kan terug zeggen heeft ''het''  het gesprek al beëindigd. Mijn hoofd zit nu officieel vol met vraagtekens. De telefoon krijgt een sms:

Ga naar huis, daar wacht je 1e opdracht 

                                                                                  Mason Baker