Make U Proud

Part-4 (final)

ႏွစ္ရက္ေလာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပတ္ၿပီး
ျပႆနာရွာ အ ေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာၿပီးစကားမ်ား Jinhwan သူ႔ကိုမုန္းသြားမွာသူဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းစီကာပတ္ကံုးေျပာ ရွိသမွ်သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပႆနာရွာၿပီးလူကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ Hanbin
သူတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္း စတိုးဆိုင္ကိုသြားႏြားႏို႔ဝယ္ကာ Jinhwanေနတဲ့တိုက္ခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ Bobbyက Jinhwanတိုက္ခန္းေနရာကိုသိေနတာလဲ Hanbin မသိပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ Hanbin ကိုJinhwanနဲ႔ အဆင္ေျပေစဖို႔ဘာလို႔
သိပ္စိတ္အားထက္သန္ေနရလဲ လည္းသူမသိပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အပူသည္႐ုပ္ေပါက္ ေနသည္ကိုမၾကည့္ရက္ေတာ့၍ျဖစ္မည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုသူအိမ္တံခါးေရွ႕ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တံခါးကိုေခါက္လိုက္ေသာ သူ႔လက္က
ေခၽြးမ်ားျဖင့္ေအးစက္ေနသည္။
သူ႔ ေန႔ရက္မ်ားကို အေကာင္းဆံုး ဒါမွမဟုတ္ အဆိုးဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္သည့္ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕အိမ္တံခါးေရွ႕တြင္ သူေစာင့္ေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္လွ်င္ Jinhwan စိတ္မပ်က္သြားဖို႔ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္တံခါးျပန္မပိတ္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္
ရင္းသူေစာင့္ေနသည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ Jinhwan hyung သည္ တံခါးကိုဖြင့္လာခဲ့သည္။
"ႏြားႏို႔.." သူ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာျဖင့္ Jinhwan လက္ထဲသို႔ သူဝယ္လာေသာ ႏြားႏို႔ဘူးမ်ားထည့္လိုက္ေသာအခါ Jinhwan က
ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္
လာသည္။ "
"Hyung ကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္ဝယ္ေပးသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ"
အိမ္ကိုလာဖို႔အတြက္သိပ္ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း
ျပခ်က္ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္လည္း
တကယ္ပဲJinhwan ႏြားႏို႔ေတြျပဳတ္က်သည္မွာကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပဲေလ

Jinhwan သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာHanbinကိုအိမ္ထဲေပးဝင္သည္။
Jinhwanရဲ႕တိုက္ခန္းကေသးပမယ့္ ေႏြးေထြးကာလံုျခံဳသည္ ဟုခံစားရသည္။Jinhwanလိုပင္။
Hanbinသည္ Jinhwanႏွင့္အတူTVေရွ႕ကဆိုဖာေပၚတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ထိုင္ေနသည္။
ကပ္လ်က္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲရွိ စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ ႏြားႏို႔ဘူးမ်ားကိုသာ Hanbin
အေၾကာင္းမဲ့ၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ဆက္တည္းႏြားႏို႔ေသာက္လို႔မ်ား Jinhwan အသားအေရ
ကႏို႔ႏွစ္ေရာင္လိုျဖဴေဖြးေနတာမ်ားလားလို႔စဥ္းစားမိသည္။
"မင္းဒဏ္ရာေတြကိုေဆးမထည့္ျပန္ဘူးလား"
Jinhwan ရဲ႕စိတ္ထားျဖဴစင္တာကေတာ့ႏြားႏို႔
ေၾကာင့္မဟုတ္ႏိုင္သည့္အေၾကာင္းကိုေတြးကာ
ဒီေလာက္ၾဖဴစင္သူကိုလိမ္ညာမိသည့္ကိုယ့္ အေၾကာင္းကိုျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ အားငယ္လာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္မထည့္မိ.... မနာပါဘူူး"
Jinhwan သက္ျပင္းထပ္ခ်ကာ အိပ္ခန္းဟုထင္ရ
သည့္အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ေဆးတြင္ထည့္ထားသည့္ဘူးကိုယူလာသည္။
"ေဆးကမထည့္လည္းရပါတယ္... ေျခာက္ေနၿပီပဲကို.."
Jinhwan ကေတာ့ နားေထာင္ေနသည့္ အရိပ္
အေယာင္ေတာင္မျပဘဲ ဒဏ္ရာမ်ားကိုသာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေဆးထည့္ေပးေနသည္
Hanbin ကိုမ်က္လံုးခ်င္းပင္မဆံု။
Hanbin တစ္ခုခုေျပာမည္လုပ္တိုင္းလည္း ဒဏ္ရာကိုတမင္သက္သက္မနာနာေအာင္လုပ္
သျဖင့္ သူ႔မွာပါးစပ္ပင္မဟရဲ။
ေနာက္ေတာ့သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ကာ Jinhwanရဲ႕လက္ေတြကိုၿမဲေနေအာင္ဖမ္းထားလိုက္သည္။
"Hyung.. ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတာေလးကိုေတာ့နားေထာင္ပါဗ်ာ"
Hanbin အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားမနည္းမေနာျပင္ဆင္လာၿပီးသားျဖစ္သည္။ လုပ္ၾကံဇာတ္လမ္းမ်ားကိုလည္းငါးခုထက္မနည္းစဥ္းစားၿပီးသားျဖစ္
သည္။ သို႔ေသာ္လည္း Jinhwan ရဲ႕မ်က္လံုးမ်ားကိုၾကည့္မိေသာခဏမွာ ထိုအလိမ္အညာေတြ
ကိုေမ့ထားလိုက္မိသည္။ Jinhwan ရဲ႕အၿမဲ
ေတာက္ပေနေသာမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ စိတ္ပ်က္မႈ ရႈပ္ေထြးမႈ နာက်င္မႈမ်ားကိုျမင္ေနရသည္။ သူ႔ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးတင္းက်ပ္လာသည္။ အသက္ရႉရန္ခက္ခဲလာသလိုပင္။
သူေတာက္ပေနေသာမ်က္လံုးမ်ားကိုသာျမင္ခ်င္သည္။
Hanbin လိမ္ညာဖို႔သတိပင္မရပဲ သူစိတ္
ထဲတြင္ရွိသည္မ်ားကို ႐ိုး႐ိုးသားသားဝန္ခံရန္
သာေတြးမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ Hyung ကိုညာခဲ့မိတယ္ အမွန္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္မက္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး
ဟ.. ကၽြန္ေတာ့္မွာအနာဂတ္ေတာင္မရွိဘူး
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္က
အလကား..အရံႈးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးေတာင္
မႀကိဳးစားရေသးပဲနဲ႔ ရံႈးနိမ့္မွာေၾကာက္ေနမိတယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးမွာသူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာေတြ
ကိုယ္စီရွိၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့....
လမ္းစေပ်ာက္ေနမိတယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲေဒါသထြက္မိတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကတကယ္အသံုးမက်ဘူး....... ဒါေပမယ့္ Hyung..ကၽြန္ေတာ့္ကို
မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔ ...ကၽြန္ေတာ္...တကယ္ေၾကာက္လို႔..."
Hanbin စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာလိုက္သည္
"တကယ္.. Hyung ကၽြန္ေတာ့္ကိုမမုန္းပါနဲ႔" ေနာက္ဆံုးစကားမွာ တိုးလြန္းသျဖင့္ ေလသံေလးမွ်သာ။
Hanbin သူ႔ႏွလံုးသားကို အျပင္သို႔ထုတ္ထားသလိုခံစားေနရသည္။ အကာအကြယ္မရွိ။
ရင္ဘတ္ထဲတြင္ဟာလာဟင္းလင္း။
ဒီႏွလံုးသားကိုအပိုင္းပိုင္းလွီးတာပဲျဖစ္ျဖစ္
အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓားနဲ႔ခုတ္တာ
ပဲျဖစ္ျဖစ္ Jinhwan သေဘာက်လုပ္ရန္
သူအပိုင္ေပးလိုက္သည္။