Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η πόρτα του αυτοκινήτου ανοίγει απότομα. Βρίσκομαι μαζεμένη στην άκρη, τα χέρια αγκαλιάζουν τα πόδια μου, και τα μάτια μου κρύβονται πίσω από ένα φοβισμένο δέρμα που επιθυμεί να μην το αγγίξει κανείς.
Ακούω τον ήχο των κεραυνών που πάντα αγαπούσα, αλλά πλέον φοβάμαι πως θα μου θυμίζουν μονάχα αυτή την σκοτεινή και άγνωστη βόλτα.
"Εμπρός, δεν έχουμε όλη τη νύχτα." ακούω τη φωνή του αγοριού μπροστά μου. Το δερμάτινο μαύρο παλτό του γυαλίζει κάτω από το φως των κεραυνών, κάθε φορά που χτυπάνε επάνω στον ουρανό, όπως και τα χοντρά δαχτυλίδια που βρίσκονται περασμένα στα δάχτυλα του.
Έχει βρετανική προφορά, μιλάει κάπως περίεργα και ασυνήθιστα για μένα. Σαν να μην μπορεί να προφέρει κάποια πράγματα σωστά, ή σαν να βαριέται να μου μιλάει.
Τα πάντα είναι μαύρα. Η μπλούζα του, το παντελόνι του, τα παπούτσια του, το παλτό του. Η μόνη αντίθεση που υπάρχει πάνω του είναι τα δαχτυλίδια στα χέρια του. Κάποια είναι χρυσά και άλλα ασημένια, στολισμένα με διαμάντια και άλλες ακριβές πέτρες.
Απομακρύνω τα γόνατα μου από το στήθος μου, και τα τεντώνω προσεχτικά προς τα μπροστά. Φοβάμαι κάθε δευτερόλεπτο πως θα με πειράξει. Στέκεται μπροστά από την ανοιχτή πόρτα και με περιμένει. Τα ρούχα του έχουν μερικές στάλες βροχής επάνω.
Το χέρι του απλώνεται με σκοπό να με βοηθήσει να βγω έξω, αλλά τον αγνοώ και κάνω πέρα από το άγγιγμα του. Τα μαλλιά μου πέφτουν επάνω στο πρόσωπο μου, καλύπτοντας τα δάκρυα στα μάγουλα μου.
Βγαίνω από το αμάξι τραγικά φοβισμένη. Τα μάτια μου συναντιούνται με τα δικά του. Ένα καφέ και και μαύρα μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι, δίνοντας έναν πιο αλήτικο αέρα στην εμφάνιση του. Δεν θυμάμαι τα χαρακτηριστικά του, γιατί δεν με ενδιέφερε να τον κοιτάξω με ίχνος σημασίας.
