Special Eyes [compleet]

Hoofdstuk 2

Daar zat hij dan. Met zijn prachtige kleuren: donkerblauw, lichtgroen, zeegroen , felblauw, Turquoise en roze. Het roze sprong eruit, een hele andere kleur dan de andere kleuren. Hij zat rustig naar me te kijken alsof hij iets wist wat ik niet wist. Maar ik wist het al. Ik was door hem geprikt. Ik wist niet dat vlinders konden prikken, alhoewel ik ook niet zeker wist of dit wel een vlinder was omdat andere mensen hem niet konden zien. (Wat ik best beangstigend vind.)

Ik liep naar mijn kamer om in de spiegel te kijken. Ik was bang dat mijn ogen er opgezwollen uitzagen, maar dat was niet zo. Ookal zagen mijn ogen er wel anders uit. Niet per sé qua vorm, maar de kleur. Ja, de kleur was anders. Het leek wel turquoise. Ineens veranderde de kleur in zeegroen en ik deinsde achteruit. Wat heeft dit nou weer te betekenen? Ik wreef in mijn ogen en keek vervolgens weer in de spiegel om te kijken of de kleur weg was getrokken. Niet dus.

'Eh, mam?' riep ik naar bedenden. 'Ik heb een klein probleempje.' riep ik nog een keer toen ze niet reageerde. Ik werd geïrriteerd en liep naar beneden. Ineens lag mijn moeder op de grond. Ik schrok me kapot en rende meteen naar de telefoon om de ambulance te bellen. 'Mama!'gilde ik 'Word wakker!' ze bleef stil liggen en ik moest huilen. Ik ging naast haar op de grond zitten om te luisteren of ze nog adem haalde. Ik hoorde een geluid, maar dat was niet haar adem. Het was de adem van iemand anders. Ik durfde niet om me heen te kijken waar de moordenaar was dus liep ik snel naar de deur en bleef daar voor wachten. Ik schrok me kapot toen de deur open vloog.

De deur kwam met een klap tegen mijn gezicht aan en ik viel tegen de kapstok aan. Een man kwam, nee drie mannen, kwamen naar binnen en één daarvan hielp me overeind. 'Waar is ze?' vroeg de man in het pak. 'Daar in de keuken.' Zei ik snikkend van de pijn en het verdriet. Er rende nog een paar andere mannen naar binnen om te helpen en één daar van kwam naar mij toe. 'Het komt allemaal goed. Ze heeft een hartstilstand gekregen.

Je kunt haar morgen pas bezoeken in het ziekenhuis. Je vader kan wel mee komen.' Zei hij. 'Ik heb geen vader meer.' Zei ik. Hij keek even ongemakkelijk en probeerde iets anders te zeggen. 'Sinds wanneer heeft de jeugd van tegenwoordig al die kleuren mascara op?' vroeg hij dan maar. 'Wat maakt dat nou weer uit?' zei ik nog steeds snikkend en liep naar de badkamer. Ik keek naar mijn spiegelbeeld en hij had gelijk. Mijn tranen waren roze, blauw, groen en turqoise.

De volgende ochtend fietste zo hard als ik kon naar het ziekenhuis. Ik had een zonnebril opgezet voor als iemand mijn ogen zag. Ik zou later wel contactlenzen kopen. Ik had me voor school afgemeld. Ik moest door het park fietsen, wat ik normaal heerlijk vond, maar nu niet zo goed uitkwam. 'He Lyla!' zei Myrthe. ' Lekker weertje, hè?' zei ze spottend omdat het miezerde.

Ik deed alsof ik haar niet hoorde en fietste door. Eindelijk was het ziekenhuis in zicht. Toen ik mijn fiets in het fietsenrek had gezet liep ik door de deur richting de balie. 'Ik ben Lyla en ik kom voor mijn moeder Rose Lerom.'zei ik vlug en buitenadem door het fietsen. 'Verdieping 3 kamer 13.'zei de vrouw. 'Bedankt.' Ik liep naar de lift en drukte op het knopje. Na een paar seconden ging hij open. Ik ging erin staan en drukte op het knopje naar de 3e verdieping. Er kwam nog rennend een jongen binnen en keek gehaast naar de verdieping die ik had aangeklikt. 'Gecondoleerd'zei hij. 'Wat..?' zei ik geschrokken. Hij wilde wat zeggen maar hield zijn mond.

We liepen samen uit de lift en ik liep naar kamer 13, deed de deur open en zag mijn moeder op bed liggen. Ik wilde naar haar toe rennen maar iemand hield me tegen. Het was een lange man. 'Jij bent zeker Lyla.'zei hij. 'Ja,'zei ik. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg ik. 'Je moeder is er niet meer. De dokters zullen haar nog even onderzoeken om te zien waardoor het gekomen is.' Mijn ogen vulden zich met tranen. De tranen rolden over mijn wangen en ik liep naar m'n moeder toe. 'Mam.'zei ik fluisterend. 'Mam! Word wakker!' schreeuwde ik tegen haar. Een traan rolde van mijn wang op haar gezicht. De groene kleur vormde een contrast met de rest van de kleur op haar gezicht. Ik veegde het snel van haar gezicht af. Koud. Haar gezicht was ijskoud. En toen werd alles zwart.