Special Eyes [compleet]

Hoofdstuk 8

Ik werd wakker van een hels kabaal. Ik wilde nog niet wakker worden dus draaide ik me met een kreun om. Ineens voelde ik een duw in mijn rug en viel het bed uit. Ik deed uiteindelijk mijn ogen toch maar open omdat ik niet zo lekker kon slapen op de grond. Een jongen met warrig blond haar keek mij met een grijns aan. Ik wreef in mijn ogen en ging rechtop zitten. 'Wat is dit allemaal?' vroeg ik verward. Lakita tak haar hand uit om me overeind te helpen en de jongen keek me nog steeds nieuwsgierig aan. 'We worden elke dag zo wakker gemaakt. Je kan beter eerder opstaan dan dat je door hun wordt wakker gemaakt.' Ik zag ineens dat elk meisje zich al had opgemaakt en zich had aangekleed. Fijn. Konden ze mij niet even wakker maken? Ik negeerde de blonde jongen en liep naar de badkamer waarvoor ik mijn kleren alvast had gepakt. Ik had geen zin in toeschouwers als ik in mijn nakie stond.

Ik trok na het douchen een broek en een hempje aan en verliet de badkamer. Het was al wat rustiger, maar er waren nog een paar jongens met meisjes aan het praten. Ik liep naar mijn la waar ook een borstel in lag. Gelukkig hebben ze in deze wereld bijna alles wat mijn oude wereld ook had. Ik borstel mijn natte haar en wonderbaarlijk genoeg heb ik geen klitten. De geur van deze shampoo is heel anders, maar hij is wel lekker. Zou ik eigenlijk nog ooit naar huis gaan? Is dat uberhaupt wel mogelijk? Ik zou eigenlijk ook niet weten voor wie ik terug zou moeten gaan.

Nadat ik klaar was zag ik Beth staan. Ze was met een jongen aan het praten, de blonde jongen. 'Lyla! We hadden het net over je.' Heel fijn. 'O' zei ik dus maar. 'Ik ben Michael, de gene die je uit je bed had, uhm, geduwd.' Hij werd een beetje rood. Mooi zo. Ik keek Beth vragend aan. 'Oh, we hadden het over jouw soort.' Toen keek ik naar Michael. 'Ja, ik ken alleen Calidus en jou die een mens zijn. De rest zijn elfen.' Zijn Calidus en ik echt de enige uit de mensenwereld? 'Hoe heet deze wereld eigenlijk?' vroeg ik ineens na een korte stilte. Beth en Michael keken elkaar verbaasd aan. 'Naam?' vroegen ze tegelijk. 'Ja?' 'Uh, deze wereld heeft geen naam. Dit is niks. We zitten niet meer op de aarde, daar kwam jij vandaan toch?' 'Ja, maar hoe bedoel je niks?' vroeg ik verward. 'Nou, we zitten niet op een planeet. We zitten in het niks. Hierdoor ontdekken ze ons niet.' 'Wie?' 'Wetenschappers natuurlijk. Iedereen denkt dat wij niet bestaan.' 'Maar olifanten bestaan toch ook gewoon op aarde?' Beth wilde net iets zeggen totdat de bel ging.

We liepen met z'n drieën naar de ontbijtzaal en gingen onze eten halen. Ik had twee sandwitches met een schaaltje fruit. Beth had hetzelfde en Michael had vijf sandwitches. We liepen naar een tafel waar Lakita en Murelle zaten met een paar andere die ik nog niet kende. We begroette elkaar en gingen zitten. Ik zat naast Beth en Lakita en tegenover mij zat Murelle met een jongen te praten. De jongen wendde zich tot mij en begon te praten. 'Lyla toch? Ik ben Kyle.' zei een jongen met bruin haar dat tot zijn schouders kwam. Zijn haar was in een staartje gebonden en zijn lichaam was gebruind. Ik knikte en nam een hap van mijn broodje. Naast me zat Michael ook lekker te eten. Hij was al bij zijn laatste broodje. Nadat hij die op had zei hij dat hij nog even wat ging halen.

De tafel waaraan we zaten werd steeds drukker. Een meisje die Charlotte heette stelde zich voor en vertelde alles dat ik (volgens haar) moest weten. Ze houdt van eenhoorns, jongens, spelletjes, vriendinnen, shoppen, kletsen en muziek. Ze vertelde dat ze zelf in een bandje zat en dat ze zong. Zelf vind ik muziek ook leuk, dus vroeg ik er verder naar. Ze werd helemaal enthousiast en wilde me aan haar bandleden voorstellen. Jammer genoeg  ging de bel als teken dat we les hadden.

Ik wist alleen nog niet in welke klas ik zat. De rest van de mensen liepen naar hun lokaal en Beth zei dat ik even moest uitvinden waar ik les had. Toevallig zag ik Thomas lopen. 'Hee, ehm, weet je misschien waar ik kan zien waar ik les heb?' vroeg ik aan hem. Toen hij me zag verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Thomas heeft nog geen vleugels, dus zal hij tussen de 17 en de 20 zitten. Het valt me op dat hij erg heldere ogen heeft, wat een scherp contrast maakt met zijn donkere haar. 'Maar natuurlijk! Loop maar even mee.' Hij liep voorop en keek af en toe naar me om te checken of ik hem volgde, wat ik uiteraard deed. We liepen helemaal naar buiten naar een ander gebouw dat ik nog niet eerder gezien had. Ineens realiseerde ik me iets. Als ik Beth, Lakita en de rest kan zien, dan betekent het dat ik nu eindelijk alles kan zien? Ik wist niet dat als je geen elfen kon zien, dat je ook gelijk geen gebouwen kon zien. Ik keek met verbazing naar het gebouw. Er stonden (waarom dan ook) allemaal cijfers op de muren. Daar vraag ik later nog wel eens naar. 

Tijdens het lopen waren we allebei best stil, wat ik eigenlijk wel prima vond. Ik had genoeg afleiding.  Toen we eenmaal binnen waren zag ik een man zitten. Ja, de eerste man die ik ben tegengekomen in deze wereld. Hij was heel lang en had al grijs haar. De man had wel prachtige levendige vleugels. Ze waren ongeveer 2 armlengtes lang en hadden sierlijke krullen. Ze waren van rode kleur. Toen de man mij zag veerde hij op uit zijn stoel. 'Kan ik jullie ergens mee helpen?' vroeg hij nerveus. Ik vroeg me af waarom hij nerveus was, maar vroeg dat niet. Thomas nam het woord en zei dat hij voor mij het lesrooster nodig had. De man knikte en bukte. 

Nadat hij een tijdje in zijn la had zitten rommelen gaf hij mij m'n lesrooster. 'Je kan morgen beginnen. We moeten namelijk nog aan de leraren doorgeven dat je hier officieel op school komt te zitten.' zei hij. Ik dacht terug aan mijn oude school. Irritante Myrthe en haar vriendinnetjes. En natuurlijk dacht ik ook terug aan mijn echte vriendinnen en familieleden. Onze familie was niet echt close. Ik vraag me af of ze uberhaupt weten dat ik weg ben. Ik werd terug begeleid naar mijn kamer en vroeg me af wat ik vandaag nog kon doen. Ik besloot: niks.

~

Hallooo,

Ik weet het, ik zou gisteren posten maar ik was het vergeten ;p

Ik weet trouwens dat ik sowieso fouten erin heb zitten omdat mijn grammaticacontroler het niet meer doet.  -__- Sorry daarvoor!

255 reads!!!!!!!! ONGELOOFLIJK!!! Nu misschien 270 reads en 26 votes? Als ik dat gehaald heb zal ik misschien woensdag al een stukje erop zetten. :)

Groetjes Julia