The Scorch Girl

Proloog

Een grote groene weide, dat is alles wat ik voor me zie en bergen, hele hoge bergen. Ik zit in een oude eikenboom op een schommel, ik draag een lichtblauwe jurk en achter me drukt iemand me steeds hoger. 

"Wanneer mag ik nou?" hoor ik een klein jongetje vragen. Ik kijk naar beneden en zie dat het Chuck was. 

"Stop maar Newt, Chuck wil graag!" schreeuw ik naar achter. De volgende keer dat ik naar achter zwaai pakt hij de touwen vast en dwingt de schommel tot stoppen. 

"Moet ik je duwen?" vraagt Thomas aan Chuck. Hij schudt eigenwijs zijn hoofd en gaat op de schommel zitten. Iemand tilt me vanachter op en draait me rond. Ik lach.

"Gekke malloot!" zeg ik lachend. Het draaien stopt en twee hazelnootbruine ogen kijken me doordringend aan. 

"Ik een malloot?" vraagt hij grinnikend. 

Ik knik vrolijk. "Maar wel mijn malloot," zeg ik vrolijk en ik geef hem een kus op zijn wang. Ik ga zitten en Newt komt naast me zitten, hij slaat een arm om me heen en ik leun tegen hem aan. 

"Waar blijven Minho en Gally nou met die aardbeien?" zegt Thomas zuchtend. 

"Ze zullen zo vast wel komen Tom," hoor ik Teresa zeggen. 

Dan betrekt de lucht opeens. Grijze wolken verschijnen voor de stralende zon. Er klinkt geschreeuw in de verte en ik sta snel op. 

Gally en Minho komen onze kant op rennen. Ze schreeuwen dat we ook moeten rennen. Er zitten een stel grievers achter ze aan. Ik trek Newt omhoog en haast me naar de schommel. 

"Kom Chuck we moeten gaan!" schreeuw ik naar hem. Hij stopt meteen met schommelen en springt eraf. Ik pak zijn hand vast en ren achter de rest aan. 

"Hope!" hoor ik Newt achter me schreeuwen. Ik stop met rennen en kijk naar hem. 

"Mijn been, ik kan niet meer!" roept hij. Ik ren naar hem toe, de Grievers zijn al bijna bij hem. Dan pakt een Griever hem vast en rent met hem weg. 

"Newt!!" schreeuw ik nog, maar het heeft geen zin. Ik moet ervoor zorgen dat we hier wegkomen.