The Scorch Girl

~1,5~

Ik wordt wakker van geschreeuw. Ik open snel mijn ogen en kijk wie er gewond is. Ik voel Newt niet naast me en ik spring zowat het bed uit. Natuurlijk gaat het bij mij weer fout en flikker ik op de grond. Ik hoor voetstappen naar me toe rennen en ik krabbel snel overeind. 

"Wie is er gewond? Wat, wat is er gebeurd?" vraag ik in paniek. Ik kijk voor me en zie Newt op me afstampen. "Niemand is gewond, tenminste niemand van ons," zegt Newt angstig. Waarvoor is hij dan zo bang? Ik hoor weer het akelige geschreeuw en ik kijk in de richting waar het vandaan kwam.

In de linker muur zitten ramen, die ik gisteren niet heb gezien, maar dat is nu niet de hoofdzaak. Tussen de ramen zitten tralies en aan de tralies hangen mensen, die dat akelige geschreeuw voortbrengen. De ramen zijn aan diggelen geslagen en de mensen proberen uit alle macht de tralies los te rukken. 

"Wie zijn dat?" zeg ik verafschuwd. De mensen zien er vreselijk uit. Ze zitten onder het vuil, hun kleren zitten vol gaten en ze hebben overal wonden. Hun ogen zijn bloeddoorlopen en er ligt een krankzinnige blik in. De vrouw het dichtst bij ons heeft een snee over haar rechter oog die behoorlijk aan het zweren is, er zitten kalen plekken tussen haar zwarte haren en ze blijft maar schreeuwen

"Ik weet het niet," zegt Newt terwijl hij een hand door zijn haar haalt. "Alles dat ik weet is dat ze er waren toen ik wakker werd en dat ze overal zijn, bij alle ramen." Ik hoor een sombere ondertoon in zijn stem en ik begrijp het goed. 

"Wij zijn Cranks. Wij zijn Cranks!" Schreeuwt een man niet ver bij ons vandaan. Hij lijkt er bijna trots op. Nou tja, ik weet wel wie of beter wat ze zijn.

Ik loop met Newt naar de deur waar Minho al aan zit te trekken. Hij zit op slot. Ik vestig mijn aandacht op andere ontsnapping routes en ik kijk om me heen. De enige ruimte die er verder is, is de wc/doucheruimte waar geen deuren zijn. Er zijn alleen nog ramen. Gelukkig met tralies anders waren we nu allemaal ontbijt geweest.

Ik kijk weer naar de deur en zie dat Newt de deur nu ook uitprobeert. "Hij zit op slot," murmelt hij. 

"Echt waar, genie?" zegt Minho. "Ik denk echt dat je naar Isaac Newton bent vernoemt want dat denkvermogen, wauw"

"Wat doen we nu?" komt Thomas tussenbeide. "Als die Cranks nou eens hun kop houden," zegt Minho. "Cranks?" vraagt Winston. "Ja, heb je ze dat het afgelopen half uur niet horen schreeuwen?"

"Ook al noem je ze katjes bedenk gewoon een manier om die verdomde deur open te krijgen!" zegt Newt, zelfs hij is pissig en hij wordt nooit snel boos. Ik kijk om me heen en als ik een brandblusser zie liggen krijg ik een idee. Ik loop naar de brandblusser en pak hem op. Ik loop weer naar de deur en hef hem op, zodat ik die klunkerige deurknop eraf kan slaan. "Is dat wel verstandig?" hoor ik Thomas vragen.

"Heb jij een beter idee dan?" vraag ik lichtelijk geërgerd. Hij schudt zijn hoofd en ik hef mijn armen weer. "Hope," zegt Newt dan. Ik zucht en kijk hem in zijn bruine ogen, meteen word ik al rustiger.

"Ja?" vraag ik. "Laat het Minho anders doen," Ja, dat was het slechtste wat hij kon zeggen. "Wat bedoel je daar nou mee?" Hij kijkt me lichtelijk geschokt aan.

"Niks, ik wil gewoon niet dat je gewond raakt," zegt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd en geeft de blusser aan Minho. Ik heb echt geen idee wat het met me is. Het ene moment ben ik boos en dan weer verdrietig, zoals nu. Misschien komt het door de Cranks.