Ay Döngüsü | İlk Dördün

KURBAN'ın KALBİ

Uzun zamanlar geçmişti.
Vampirler bir daha bu topraklara yanaşmaya cesaret edememişti ama bu lanetli varlığı kendi aralarına iyice duyurmuşlardı. Bir çok vampir onun varlığından haberdar ve tetikteydiler. Aslında ondan kaç tane olduğunu ve ne olduğunu kestiremiyorlardı lâkin onun tehlikeli, çok tehlikeli olduğunu biliyorlardı.

Vampirler ölümsüzdür, Sonsuza dek uzun bir hayat yaşarlar. Ama yaşamları bir işkeceden daha beterdir. İlk Vampirden bu yana milyonlarca yıl geçmişti.
İlk lanetli şuan dünyada değildi lâkin tüm vampirler onun eseriydi. Şimdi çoğu bu ilk vampire öfke dolu bir şekilde yaşıyor.

Kan ve vahşet onların en büyük zevkleriydi bu dünyada. Sadece kanın tadını alabiliyorlardı. Başka hiç bir yiyeceğin tadı yoktu onlar için. Şehvet uzak bir hayaldi onlara, Tanrı onları bu denli acımasız bir cezaya çarptırmıştı.
Yegane kuralları sırlarının gizli kalmasıydı. Gizlilik onların daha iyi hareket etmelerini ve fazlaca duyulmadan avlanmalarını sağlıyordu.
Yegane düşmanları Güneşti ama artık öyle değildi. Şimdi lanetli bir Kurt Adam çıkmıştı ve pençeleri ölümsüz bedenlerine ölüm getiriyordu.
Gecenin efendilerine yeni bir rakip çıkmıştı bir gece ansızın, sessiz ve sedasız...

¤¤¤¤¤¤

Evan sonunda beklediği güne kavuşmuştu.
Bu gece özlemle beklediği Dolunay vardı ve dünya onun pençeleri altında yeniden inleyecekti.
Bunu seviyordu; öldürmeyi ve etin tadına bakmayı. Dönüştükten sonra içine tarifi imkansız bir öfke doluyor ve bu öfke önüne çıkan her şeyi parçalamasını ve öldürmesini söylüyordu kendisine.

İçinde çok büyük bir hırs vardı, öldürme hırsı. Dönüşmek ve tekrardan o ilahi varlık olmak için can atıyordu.
Ormana hasretle bakıyor, dönüştüğü zaman yapacaklarını düşleyip duruyordu. Her zaman yeni fanteziler denemekten hoşlanıyor, artık kurbanları canlıyken onların taze etlerini yemekten tiksinmiyor, aksine çok zevk alıyordu. O kıvranıp haykırdıkça bundan büyük bir zevk alarak daha büyük lokmalar koparıyordu. İnsan eti en iyisiydi ve oldukça nadir bulunuyordu bu zamanlarda.

Çoğu insan artık kendi varlığından haberdarlardı. Geceleri ışıklar sönüyor, insanlar tetikte bekliyordu. Gece vakti dışarıda kimseyi göremezdiniz, her kes temkinli davranıyor ve kendisinden korkuyorlardı.
Lanetin vücut bulmuş haliydi o.
Gecenin kâbusu ve insanların yeni düşmanıydı.

O gece iki dost evlerinden ayrıp ormana daldı. Biri gizlice kapıyı açıp diğerini bekledi, diğeri çoktan çıkmış, karanlıkta onu izliyordu. Gözlerinde kan vardı ve iştahla bu kişiye bakıyordu.
Beklediği yerden çıkıp ona yaklaştı ve karanlığa daldılar. Karanlığın derinliğine, daha uzağa ve ormanın kalbine.

Brièden nefes nefese kalmış, onu takip ediyordu. Evan nereye gideceğini biliyordu ve kararlıca önden ilerliyordu. Gözleri alevlenmiş, aylar sonra, tekrardan dönüşecek ve ilk yemeği insan eti olacaktı. Artık tahammül edemiyordu.
Aylar sonra değiştiğinde pis kokulu, leş hayvanları yemekten...
Av arayıp durmaktan ve kovalamaca oynayıp yorulmaktan. Bu sefer farklı olacaktı, avını kendi ayaklarına getirtecek, onun tadına zevkle bakacaktı.
"Evan, sana yetişemiyorum. Biraz yavaşlar mısın?" dedi. Nefes nefese kalmış, terlemeye başlamıştı.
Evan durup bekledi, Brièden'ın kendisine yetişmesi için ve tekrar yoluna devam etti.
"Biraz hızlı olmalısın," dedi hırıltılı bir şekilde. "Geç olmadan yetişmemiz lazım."
Brièden korkmuştu Evan'ın bu ses tonundan. Ama yine de onunla gidecekti, Evan hem onun yakın arkadaşlarından biri hem de sevdiği çocuktu. Evanı okuldan tanıyordu.
Bir grup zorbanın onu itip kalkarken gelip kendisini kurtartırmıştı. Kendisine bir borcu vardı. O gün ikisi de dayak yemiş, eve kol kola, güle eğlene dönmüşlerdi. O gün başlamıştı dostlukları ve somsuza dek sürecekti.
Evan pek konuşkan ve gülen biri değildi ama arada eğlendikleri oluyordu. Uzun zamandır görüşmüyorlardı. Evan okulu bırakmış, iyice içine kapanmıştı babasının ölümünden sonra.
Evan ile konuşacaklardı bu gece, uzun uzun ve geri döneceklerdi. Evan kendisine bir şey itiraf edecekti.