FIC โรคจิต เลวทรามต่ำช้า โหดเหี้ยมอำมหิต
อ่านแล้วอ่านเสียสุขภาพจิต
โปรดทำใจอย่างมากก่อนอ่านนะคะ
ใครไม่ชอบแนวโหดร้าย ฆ่าแกง อย่าเลื่อนอ่านเด็ดขาด อาจทำให้ฝันร้ายได้เลยนะ T____T
กลางป่าลึก...เด็กชายผมสีดำขลับวิ่งกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดฝ่าป่าลึกในยามค่ำคืน ยอดไม้ปกคลุมรกชัดจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าที่วิ่งหนี “บางอย่าง” ที่ไล่ตามเขามาติดๆอย่างสุดฝีเท้าเช่นกัน
กิ่งไม้และหนามรอบข้างบาดกรีดผิวขาวซีดจนเลือดซิบไปทั่วทั้งแขนขา ไม่เว้นแม้แก้มขาว ดวงตากลมโตเบิกโพลงตื่นตระหนก เหลือบมองข้างหลังเป็นพักๆ
ภาพเพื่อนๆที่มาตั้งแคมป์ด้วยกันนอนตายเกลื่อนรอบเต้นท์ยังคงหลอกหลอน...สภาพศพเปลือยเปล่าทั้งชายหญิงเต็มไปด้วยร่องรอยการกระทำชำเรา บาดแผลคล้ายถูกมีดจ้วงแทงเต็มไปทั่วร่าง เลือดมากมายย้อมพื้นหญ้าบริเวณนั้นจนแดงฉาน
ก่อนบางอย่างที่เป็นต้นต่อของการตายพุ่งตรงมาที่เขา...พยายามจะคว้าตัวเขาไว้ แต่เครเดนซ์ไวกว่าจึงผละตัววิ่งหนีเข้าป่าลึกเพื่อเอาชีวิตรอดจากฆาตรกรปริศนา
ผลั่ก!!
เพราะมัวแต่เหลือบมองข้างหลัง เครเดนซ์สะดุดกิ่งไม้ขนาดใหญ่ผุๆที่ขวางหน้า ข้อเท้าพลิกสะบัดร่างล้มกระแทกพื้นตามกำลังที่วิ่งมาสุดแรง
“โอ้ยยย!!!” เด็กชายล้มทรุดนอนกองกับพื้นที่ พยายามจะลุกขึ้นวิ่งต่อ แต่ข้อเท้าของเขาดูเหมือนจะหักเสียแล้ว...มันผิดรูปและปวดมากแม้ขยับเพียงเล็กน้อย เศษไม้แหลมคมแทงทะลุเปิดแผลเหวอะหวะน่ากลัวจนเครเดนซ์หน้ามืดเกือบเป็นลม...
แต่เขาไม่มีเวลาให้ตกใจกับบาดแผลฉกรรจ์ตรงหน้า...เมื่อฆาตรกรโรคจิตคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ม..ไม่..อึก...ได้โปรด..ปล่อยผมไป” เครเดนซ์อ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง...ใบมีดคมปลาบสะท้อนแสงจันทร์ขึ้นประกายวาวสลับกับคราบเลือดเกรอะกรังส่งกลิ่นคาวคลุ้งทั้งจากบนมีดและเสื้อคลุมสีดำที่ย้อมไปด้วยเลือดแดงฉาน
