Say Something

:L:A:S:T:

"Hé, Tay"

Een trillerige zucht was zacht te horen.

"Ik hoorde van dokter Simons dat je hard achteruit gaat de laatste tijd. Je moet vechten, dat weet je toch? Ik kan het mezelf echt niet vergeven als je zo zou sterven. Dat verdien je niet. Niemand niet.
Maar ik verlies hoop, zoals ik al zei. Ik begin het langzaamaan op te geven. Hoe lang lig je hier nu al?"

Een schamper lachje overheerste het geluid van de hartmonitor.

"Zes maanden? Of meer?
Ik ben de tel eerlijk gezegd kwijt. Ik ben bang, Taylor. Bang dat dit je einde wordt. Bang dat ik je binnenkort misschien niet meer ga herinneren. Hoe je er uit ziet, hoe je lach klinkt. Ik ben zo verdomd bang. Maar dat niet alleen. Ik ben boos. Wacht boos? Nee woedend!"

Het geschuif van een stoel echode in de kleine kamer. Voetstappen klonken.

"Hoe kan je me dit eigenlijk aan doen? Ik smeek je hier maanden lang om te praten, bewegen, of gewoon zelfs een klein spastisch trekje was genoeg! Maar nee, meneer denkt alleen maar aan zichzelf! Heb je enig idee hoe moeilijk de laatste maanden voor me waren?! Hoe ik me elke dag mijn bed uit moest slepen?! Hoe mijn ouders me moesten dwíngen om te eten?! Nee, tuurlijk niet! Want jij lag hier lekker rustig na een zelfmoordpoging. Zélfmoord!"

Het geschreeuw zorgde ervoor dat de hartmonitor niet te horen was.

"En weetje wat nog het ergste is?! Ik hou van je! Altijd al gedaan. Maar tegelijk.. haat ik je! Ja, ik haat je. Ik haat het dat je mijn hart stal met die vreselijke kuiltjes in je wangen! Ik haat het dat ik elke keer de drang had om je stomme krullen aan te raken! Ik haat het dat ik elke keer verdronken raakte in je blauwe, bijna grijze irritante ogen! Én ik haat mezelf. Wie word er nu verliefd op een jongen die een poging tot zelfmoord heeft gedaan?! Ik."

Het werd stil. Het enige wat te horen was, was een lange schelle piep.
Dokters stormden binnen, schonken geen aandacht aan mij, -het wanhopige meisje- en spurten naar je toe.

"Wat gebeurd er?!"

Het enige antwoord wat ik kreeg, was een medelevende blik en een schouderklopje. Dat vertelde al genoeg.
Wanhopig nam ik je koude hand vast en begon hem hysterisch door elkaar te schudden.

"NEE! DIT KAN NIET! ZEG IETS TAYLOR! ALSJEBLIEFT, ZEG IETS!"

Er kwam geen antwoord. Je paarsige lippen bleven stijf dicht. Je hand was koud. Je gezicht was bleker dan dat het de laatste maanden was.
Het leek wel alsof de kamer nog witter en killer was dan anders.

Ik ademde zwaar. Het enige wat ik kon doen was ongelovig naar je staren terwijl ik wild mijn hoofd schudde.

"Nee, nee... NEE! Dit kan niet! Je kan elk moment wakker worden en één van je vreselijke moppen vertellen. Daarna gaan we naar je huis, maken je ouders blij en leven nog lang en gelukkig! Alsjeblieft! Zeg dat dit een nachtmerrie is! Taylor? Taylor? TAYLOR?"

Langzaamaan stopte ik met je door elkaar te schudden. Voorzichtig veegde ik de haren voor je gezicht weg, voor ik mijn hand op je ijskoude wangen liet rusten. Geluidloos liepen de tranen over mijn wangen. Een fluistering volgde.

"Ik smeek je een laatste keer... zeg iets... alsjeblieft?"

Maar het bleef stil... voor altijd.