Mademki Vakit Akşam[TAMAMLANDI]

|ONBEŞ|

Keyifli okumalar...

Annem...

Bugün içimdeki boşluk daha bir derin.Kıymetini bilemediği evladın şimdi o kadar pişman ki...

Yüzüm yok sana bakmaya.
Haketmiyorum belki de sesini.
Belki değil gerçekten haketmiyorum.

Annem...
Pişmanlık...
Fayda verir mi bunca zaman sonra?
Pişmanım...
Seni kırdım...
İncitim...
Gözünü yolda bıraktım...
Annem...Ben nasıl birisiymişim böyle...
Ne zaman böyle dibe battım,ne zaman böyle savruldum bilinmezliğe?
Ya...ya...annem...
Seni kaybedersem...
Gözün arkada gidersen?Kalbin kırık,kırgın gidersen?
Ve tesellim sadece toprağına sarılmak olursa?
Annem...
Ben dayanamam...
Nanemolla vücudum bu kadarını kaldıramaz...
Beni bırakıp gitme anne.
Söz...Dizlerinin dibinden hiç ayrılmayacağım.Sana yaşattıklarım için bin kez özür dilerim.Bu bile az kalır benim yaptıklarımın karşısında.
Bir kenardan bakan için yaptıklarımın o kadar büyük bir şeyler olmadığı kanısına vara bilir.
Hayır annem hayır...
Ben en önemlisi sana evlatlık edemedim...
Bir yüzünü güldüremedim.Çaba göstermedim bile.Acı çektirdim sana her zaman.
İçim yanıyor,şu et parçası var ya her saniye parça parça oluyor...
Söz de et parçası,ama bir cam kadar da kırılgan.
Bazen öyle hissizleşiyorum ki...
Boş boş bakıyorum etrafta olan bitene.
İdrak edemiyorum olanları.
Bazen eve aceleyle geliyorum,evde olduğunu sanıyorum.Kapıyı çalıyorum çalıyorum açan yok.
Bir umut bekliyorum...
Ama açan yok...
Umut kuşunun hep kolu kanadı kırık.
Tıpkı benim gibi.
Kolum kanadım kırık şimdi...
Elem sarmış etrafımı...
Göz yaşı misafirim...
Keder mesken edinmiş kalbimi...

Selamün aleyküm.
Allah'a emanet olun.
Selam ve dua ile.