Mademki Vakit Akşam[TAMAMLANDI]

|ONYEDİ|

Keyifli okumalar...

Annem...
Teyzem sana ne kadar benziyormuş...
Konuşması,hareketleri.
Hep sana benziyor.
Hep seni hatırlatıyor...
Seni unuttuğumu sanma.
Bir saniye bile aklımdan çıkmıyorsun ki.

Bak şimdi telefonla son konuşmamız geldi aklıma.
Annem...annem...
Seni hep endişelendirdim...
Yine endişelendiğini söylemiştin,bense "çoçuk muyum ben anne?"demiştim azarlayarcasına.
Sen endişelenirken ben önemsememiştim.
Tıpkı önceki konuşmalarımız
gibi....
Annem...
"Gel."demiştin.
"Özledim."demiştin.
Bense "şimdi gelemem."demiştim.
Meğersem seni son kez ayakta görecekmişim...Tabi eğer gelseydim...
Gelmedim...
Türlü behaneler uydurarak gelmedim...
Geç kaldım...Hem de çok...
Seni son kez görme imkanını elimin tersiyle ittim.
Arkama bakmadan,dönüp tekrar düşünmeden...
Ben sanıyordum ki seni hep aynı yerde aynı şekilde bulacam...
Gelmemi çok mu istiyordun?
Belki son kez sarılmak mı istiyordun vefasız kızına?
Ben gelmedim...
Ben geç kaldım...
Sense bekledin...
Di mi?
Son güne kadar...
Gelirim diye umut ede ede mi geçti günlerin?
Bense o zaman her şeyden bir haber dolanıyordum.
Bir kez aramadım o konuşmamızdan sonra.
Annem "gel." demişken bir arayıp gönlünü almadı.
Aramayı bir kenara atıyorum,bir mesaj bile yazmadım.
Bir mesaj ne ki?
Her gün arkadaşlarla mesajlaşırken,bir mesaj yazamadım...
Anneme ya anneme...
Bir mesajı,bir güzel sözü çok gördüm.
Sandım ki telefon konuşmalarımız evlat hasretini dindiriyor.
Yanılgı...yanılgı...yanılgı...
Yanılmışım annem...

Selamün aleyküm.
Allah'a emanet olun.
Selam ve dua ile.