Atarlı Prenses

37. Davetsiz Misafir

EYLÜL :

Çocukluk arkadaşım , tek sırdaşım olan Elifim evleneli 2 gün olmuşdu. Haliyle evlendikten sonra balayına Fransanın Strasbourg şehrine gitmiştiler. Acaba şuan ne yapıyor ? Yani evleneli 2 gün oldu insan bir arar ama değil mi ? Ama yok nerdee??

"- Sevgilim ?"

Selim'in sesi düşüncelerimden ayrılmama sebeb oldu , gülümseyerek yanına gittim ve cevap verdim

"Efendim canım ?"

Selim ilk önce bana baktı daha sonra bir kaşını kaldırarak konuşmaya başladı

"- Tek başına salonda oturmuş öyle kara-kara ne düşünüyordun?"

"Elifi özledim -_-"

"- Gerçektenmi?"

"Şaka yapıyor gibi bir halim mi var Selim ?"

"- Sevgilim...farkındaysan Elif artık evli ve şuan eminim benim çatlak kuzenle Strasbourg'da günlerini gün ediyorlar. Şimdi Elifi bırakda baş-başa olmanın tadını çıkaralım"

"Hmm...öyle mi diyorsun ?"

Dudağının kenarını kıvırtarak

"- Öyle diyorum.." dedi

Ve bir anda kafasını boynuma gömdü , boynuma kondurduğu her busenin etkisi beni benden almaya yetiyordu. Kendimi ona bırakmaya karar vermişken kapının ısrarla çalan zil sesi buna engel oldu.

"Selim..."

"- hmm.."

"Ya Selim ?...Kapı..."

"- Boş ver , çalar çalar gider"

"Hiç çalıp çalıp gidicek birine benzemiyor valla"

Selim sanki beni duymuyormuş gibi boynuma kitlenip kalmıştı

"Ya Selim ? Beni duymuyormusun ?"

"- Öff aman be , kırk yılın başı yalnız kalalım dedik ama onada müsade etmiyorlar"

Ben Selim'in bu lafına kıkırdarken o çoktan kapıya bakmaya gitmişti bile..

SELİM :

Zaten ne zaman Eylül ile yalnız kalmak istesem hep bir aksilik oluyor. Şimdi ben bu kapıyı arsızca çalan densizi eşşek sudan gelinceye kadar dövmezmiyim ?

Kapıyı açdığım an tüm sözcüklerim hepsi boğazımda düğümlenip kaldı. Yutkunamadım bir an ve demin söylediğim laflar için kendime küfür ettim. Ve şaşkın şaşkın konuşmaya başladım