My Wings

Κεφάλαιο 30ο: Το Τέλος

Η ψυχή της. Αμόλυντη και κρυστάλλινη. Σχεδόν ασημένια, μα διάφανη. Ένα όμορφο απαλό σύννεφο που πλέον αιωρούνταν στον κατάμαυρο ουρανό.
Είχε φύγει από το σώμα της. Δεν της ανήκε πια. Δε θα μπορούσε πλέον να την ελέγξει. Όχι τώρα που ταξίδευε ανάμεσα σε πραγματικό και άυλο κόσμο.
Τώρα ήταν απλά ένας όμορφος ατμός. Άβουλος φαινομενικά , μα όχι. Η επιλογή είχε ήδη γίνει και πήγαζε από αυτόν τον άκακο και όμορφο καπνό.
Τον εμπιστεύτηκε ακόμα μία φορά. Και πλέον τα αποτελέσματα ήταν μοιραία. Τώρα πια το παιχνίδι είναι ανάμεσα σε εμένα και σε εκείνον...

Ο Άρης είχε πάρει την κανονική του μορφή. Το σώμα του ήταν πια σαν το δικό μου. Άυλο και ημιδιάφανο , μα τα δικά του χαρακτηριστικά διέφεραν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα δικά μου .
Εκείνος είχε φτερά. Ήταν μεγάλα μα η μεγαλοπρέπεια τους έλλειπε. Ήταν σκοτεινά και σκούρα σαν φτερά νυχτερίδας, ενώ αποτελούνταν από ένα λεπτό υλικό σαν δέρμα.
Τα μάτια του είχαν πάψει να έχουν το γνώριμο κατάμαυρο χρώμα που τόσο πολύ είχε λατρέψει η Αγγελική σε αυτόν. Πλέον είχαν μια πορφυρή απόχρωση που θύμιζε αίμα.

Η ψυχή της ήταν στα χέρια του. Τον έβλεπα που τη μετέφερε.
Σιγά σιγά το σώμα της κοπέλας που τόσο καιρό προσπαθούσα να προστατεύσω άρχισε να διαμορφώνεται και από ασημένιο σύννεφο άρχισε να παίρνει τη μορφή της.
Είδα το δαίμονα που την κρατούσε να πετάει όλο και ψηλότερα με τα αποτρόπαια φτερά του να διώχνουν τα σύννεφα του σκούρου ουρανού.

Ήμουν πίσω τους. Τους ακολουθούσα μέχρι να δω που θα έφταναν. Ήξερα πως εκείνος μπορεί να με δει, για αυτό κρατούσα μια απόσταση ασφαλείας ανάμεσα τους. Έπρεπε να σκεφτώ τις επόμενες κινήσεις μου. Τώρα πια που η ψυχή της ήταν στο έλεος του, έπρεπε να αλλάξω τα πράγματα.

Μετά από κάποια λεπτά ο δαίμονας άρχισε να κόβει ταχύτητα. Ο ουρανός πλέον είχε χαθεί. Είχαμε μπει σε μια περιοχή όπου δεν υπήρχαν σύννεφα, παρά μόνο ένα σκούρο κόκκινο φόντο στο χρώμα της λάβας.
Την οδηγούσε στην κόλαση...

Μπροστά τους εμφανίστηκε μια κατάμαυρη καγκελόπορτα, η οποία άνοιξε για να τους υποδεχτεί.
Βρισκόμουν ακριβώς πίσω του και παρατηρούσα τη διαδρομή που θα ακολουθήσει.

Κατευθύνθηκε προς ένα μεγάλο βωμό, του οποίου το χρώμα ήταν σκούρο όπως της τέφρας και ήταν διακοσμημένος με ανάγλυφες παραστάσεις δαιμόνων.
Εναπόθεσε το αέρινο σώμα της πάνω του.
Ήταν έτοιμος να καλέσει τον αφέντη του, ήμουν σίγουρος.