vier dagen

7

Eva kwam de kelder in met het voor haar bekende witte tasje. Ze legde een kleed op tafel en zette borden en bestek weg. De bakken chinees haalde ze uit het tasje en stalde alles uit op tafel. Mooi op tijd kwam Wolfs naar beneden. Toen hij het zag, moest hij lachen. 'Wat?' Vroeg Eva niets begrijpend van het gelach. 'Je hebt chinees gehaald? Die zooi?' 'Wat nou zooi! Het is héérlijk!' Zei Eva lekker overdreven. 'Lekker romantisch hoor.' Spotte hij. 'Moet dit romantisch zijn dan?' Draaide Eva het om. Stond hij daar, woorden ingeslikt. Hij was even van zijn petje af. 'Dan weet ik niet hoe ze het in Amsterdam maken, maar in Maastricht doen ze dat fantastisch!' Zei Eva en ging aan tafel zitten. Wolfs lachte kort en kwam tegenover haar zitten. Vermakelijk keek hij toe hoe de bloedmooie vrouw tegenover hem, haar bord vol schepte met de lekkernij. Hoor hem nou, bloedmooi zeggen, nee nee, denken, denken is anders dan zeggen. Hij vindt haar fascinerend, en vooral verrassend. Zij is speciaal.
'Lust je geen chinees?' Vroeg Eva. 'Jawel,' 'ja ik weet ook niet wat je wel lust.' Haalde Eva haar schouders op. 'Alles wat niet simpel is.' Antwoordde hij. 'Ah jij bent er zo eentje!' 'Hoe?' 'Een culinaire. Net Frank. Zeiken zeiken zeiken.' 'Wie is Frank?' 'Oh ja, mijn vriend.' Vertelde Eva. Oh ja, ze heeft een vriend. Hij zal toch geen kans maken. En tenslotte is hij hier maar vier dagen. Hij moest niet zo dom denken.
Wolfs schepte wat te eten op.

'Ik moet toegeven, het heeft best gesmaakt.' Gaf Wolfs toe. 'Wist ik wel.' Stond er een enorme grimas op haar gezicht. 'Nog wat drinken?' Vroeg ze. 'Wijntje?'

Ze zaten tegenover elkaar met twee glazen drinken. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg Eva. Ze bedacht zich dat ze alleen de naam Wolfs wist, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij zo heette. 'Dat ga ik niet zeggen.' Zei hij. 'Hoezo niet?' 'Het is een stomme naam..' gaf hij toe. 'Jij weet mijn voornaam toch ook.' 'Ja maar die is niet stom. En je achternaam weet ik ook niet.' 'Oh ja, wat hebben wij onszelf goed voorgesteld zeg.' Grinnikte Eva. 'Eva van Dongen.' Vertelde ze hem het mysterie van haar naam. 'Van Dongen. Klinkt goed.' 'Nu jij.' Ze leunde op haar ellebogen. Hij twijfelde. 'Pedro?' Ging ze gokken. 'Gerard?' Het bracht Wolfs aan het lachen. 'Heet je Gerard!!' 'Nee!' Riep hij uit. 'Hoe dan?' Hij zuchtte zacht. 'Floris.'
Even was het stil. Eva liet zijn naam even in haar oren klinken. 'Floris?' Ze wilde de naam een keer uitspreken. 'Nee, dat past niet bij jou.' 'Daarom noemt iedereen mij Wolfs.'

'Heb jij écht een motor?' 'Ja.' Zei Wolfs trots. 'Cool.' Vond Eva.

'Hardlopen?!? Wat stom!!' 'Helemaal niet!' Lachte ze. 'Gadverdamme.' Was Wolfs van mening. 'Dat verklaart je bierbuikje.' 'Whiskey,' corrigeerde hij haar.

'Dat méén je niet!! Je viel zo in het water??!' Lachte Eva hard op. 'Ja ik moest dat bewijsmateriaal toch te pakken krijgen!' 'Dat laat je de duikers doen! Of je valt niet!' Lachte ze nog steeds. 'De tak brak af!' Kon hij zijn lach ook niet meer in houden.

'Ik heb een kettinkje die ik al van kleins af aan heb.' Glimlachte Eva. 'Laat eens zien.' Eva ging het pakken en liet het zien. 'Wat super mooi. Dus mini Eva heeft dit gedragen?' 'Nouh.' Gaf Eva hem een speelse duw. 'Nee echt Eef. Het is prachtig dat je zoiets symbolisch hebt van je leven.' Meende hij.

De klok sloeg 00:00. Eva gaapte. Ze hadden vanaf 19:00 aan tafel gezeten met wat te drinken en elkaar. Ze hadden gekletst over van alles en nog wat. Eva had een erg gezellige avond gehad. Wolfs immers ook. De twee konden het prima met elkaar vinden. De komende drie dagen zouden een eitje worden. 'Ik ga slapen.' Zei Eva. Wolfs glimlachte. 'Ik ruim de glazen wel op.' Zei hij. 'Weet je waar het staat?' 'Komt goed, van Dongen. Welterusten.' Glimlachte hij. 'Welterusten, Floris.'